«Κάνοντας μια μικρή ιστορία, μεγάλη»

Υπάρχει αυτή η αγγλική έκφραση –to cut a long story short (υπάρχει και σχετικό τραγούδι αλλά είναι πολύ ξενέρωτο για να το επικαλεστώ) –σημαίνει «για να μην τα πολυλογούμε» όπως γνωρίζεις… Κι αυτό ακριβώς σήμαινε για μένα μέχρι χτες το βράδυ όταν ανακάλυψα την αντίθετή της –to cut a short story long!  Δεν πάει να πει «για να τα πολυλογούμε» -αλλά «να κάνουμε μια μικρή ιστορία, μεγάλη» -αυτό ακριβώς συνέβη στο Κυριακάτικο γύρισμα του «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο».

Κυριακή, 12 το μεσημέρι, «ντάλα ο ήλιος στου Χαριλάου», όπως ξεκίναγε πάντα τις περιγραφές του (ακόμα κι όταν έριχνε καρεκλοπόδαρα στη Θεσσαλονίκη) ο εκφωνητής των αγώνων του Άρη στην ΕΙΡΤ –κι εμείς βράζουμε προσπαθώντας να φτάσουμε στο καταραμένο Σπόρτινγκ. Δεν θυμάμαι πόσες συναυλίες έχω δει σ΄αυτό το ρημάδι αλλά συνειδητοποιώ οτι είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να το προσεγγίσω με αυτοκίνητο –όλες τις προηγούμενες πήγαινα με τα πόδια, έβγαινα από τον Ηλεκτρικό και περνούσα μέσα από τους παραταγμένους μπάτσους ή άραζα τη μηχανή σε κάποιο απόμερο στενό παραπίσω (μη γίνει τίποτα ντου και την πάρουν παραμάζωμα)… Στριφογυρίζουμε λοιπόν με το φορτωμένο αυτοκίνητο και το γήπεδο τού Σπόρτινγκ είναι άπιαστο όνειρο –το βλέπουμε, βλέπουμε το υπόλοιπο συνεργείο να μας κοιτάζει καθώς περνάμε κάτω από τη γέφυρα αλλά δεν μπορούμε να το πλησιάσουμε! Καλωσήρθατε σε ένα ακόμα γύρισμα –όταν το κέντρο της Αθήνας μποτιλιάρεται από αυτοκινητάδες που ψάχνουν να φύγουν προς τις παραλίες, το συνεργείο του ντοκυμαντέρ ξεροψήνεται στην είσοδο του Σπόρτινγκ!

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

Επειδή αυτή είναι η μέρα που θα γυρίσουμε κάποιες από τις εισαγωγικές σκηνές του ντοκυμαντέρ, αυτή τη μέρα θα γυρίσουμε το «Όλα ξεκίνησαν από μια σαχλαμάρα». Τι προβλέπει το σενάριο; Λίγα πράγματα (η short story που λέγαμε) –την Αγρία Τριάδα (Θοδωρής Βλαχάκης, Κώστας Μάστορης, Τάκης Πολυχρονόπουλος) να αφηγούνται τις αναμνήσεις τους από την ιστορική  συναυλία των Police (1980) και το σημαδιακό Τριήμερο Ανεξάρτητου Ροκ (1982), την Όλυα Λαζαρίδου και τη Βάσω Καμαράτου σε δυο μικρές σκηνές μυθοπλασίας. Αυτά προβλέπει το σενάριο αλλά ο Μιχάλης ο Καφαντάρης βλέπει κάμποσο μακρύτερα, η Αγρία Τριάδα είναι ασυγκράτητη, η Όλυα Λαζαρίδου ερμηνεύει σαν ανεμοστρόβιλος (της ζητάς να δείχνει θλιμμένη κι όταν πας να τσεκάρεις τη λήψη κλαίει η οθόνη από συγκίνηση) και η Βάσω βγάζει τόση ωμή δύναμη που αποφεύγω να κοιτάξω όσο την κινηματογραφούν –δεν ξέρω κιόλας, νιώθω και κάπως αμήχανα ρε παιδί μου, επειδή εγώ έχω φτιάξει το σενάριο που απογειώνουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί πέρα… Κάπως έτσι η «μικρή ιστορία» καταλήγει μεγάλη –κοίτα τι συνέβη δηλαδή….

Κατά πρώτον υποδεχόμαστε ένα κι ένα καινούργια μέλη στο συνεργείο του Ασύλου –η Κατερίνα Αρχιμανδρίτου είναι μαζί μας φωτογραφίζοντας το γύρισμα και ο Μέγιστος Φροντιστής των Βαλκανίων και των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών Βασίλης Ζερβακάκης σύντομα θα γίνει πατέρας (αυτό θα είναι το πρώτο μωρό του Ασύλου)! Ξεκινάμε λοιπόν κεφάτοι παρ΄όλη την ταλαιπωρία, το λιοπύρι και το κλειστό γήπεδο του Σπόρτινγκ (όταν λέω ‘κλειστό΄δεν εννοώ οτι έχει σκεπή από πάνω του, εννοώ οτι έχει λουκέτα στις πόρτες).

Ο Μιχάλης το έχει βέβαια προβλέψει οτι δεν θα καταφέρουμε να κάνουμε γύρισμα εκεί μέσα κι έχει «πειράζει» την πλοκή –οι Τρεις Αλητάμπουρες που ξεκίνησαν να μπουν στο κλειστό γήπεδο καταλήγουν λίγο παρακάτω (σ’ ένα απίθανο γηπεδάκι στη μέση του πουθενά) να κοπανάνε τις μπασκέτες….

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

Κατά δεύτερον, κάνει ζέστη. Κουφόβραση. Ο ήλιος βαράει καρφί στα κεφάλια μας, ένα σύννεφο μαυρίζει τον ορίζοντα (αλλά βέβαια δεν κρύβει τον γαμωήλιο) και η υγρασία κάποιας καταιγίδας με συμπεριφορά γκόμενας-ντίβας (α, έφτασες; ξεκινάω να έρθω κι εγώ!) κάνει τα πράγματα ανυπόφορα. Πρέπει να βρούμε μέρος για γύρισμα που να μην το καίει ο ήλιος, πρέπει να προστατέψουμε την κάμερα και την Αγρία Τριάδα η οποία θα δώσει συνεντεύξεις –αλλά τότε βλέπουμε οτι αυτοί οι τρεις έχουν πλακωθεί να παίζουν μπάσκετ! Μέσα στη ντάλα, με μαύρες μπλούζες να κυνηγιούνται σαν κανίβαλοι –και δώστου μπασίματα, και δώστου ραβέρσες και «μάζεψέ τους γιατί δεν το΄χουν σε τίποτα να πάθουν καμιά θλάση στα καλά καθούμενα», λέω στο Μιχάλη. Ο οποίος έχει βάλει ήδη την κάμερα να γράφει! Και δίνει κι οδηγίες! Σχετικά με το μπάσκετ! Και μετά παίρνει τον καθένα παράμερα κι έτσι, αφρισμένο, τον ρωτάει για τη συναυλία των Police στο Σπόρτινγκ! Κι όσο ο καθένας τους μιλάει στην κάμερα, από πίσω του, οι άλλοι δύο οργιάζουν! Ακούω τι λένε και βλέπω τι γίνεται –έχουμε κάποιες καταπληκτικές σκηνές τις οποίες δεν θα μπορούσε να φανταστεί σεναριογράφος. Γιατί αυτοί οι τύποι είναι σενάρια από μόνοι τους!

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

 Βέβαια, ο καλός σκηνοθέτης είναι, αναγκαστικά, κακός άνθρωπος κι έτσι ο Μιχάλης αφού τους αφήνει να λυσσάξουν, τους πλευρίζει την ώρα που έχουν σωριαστεί δίπλα στο ψυγειάκι με τα νερά. «Ωραία το πήγατε παιδιά, ελάτε τώρα να το ξανακάνουμε!» Ο Θοδωρής ο Βλαχάκης γυρίζει προς το μέρος μου: «θέλετε να μας εξοντώσετε, έτσι;» ρωτάει –το παίζω κινέζος. Οι επόμενες σκηνές μπάσκετ-συνεντεύξεων είναι βγαλμένες κατευθείαν από το «Straight to Hell» του Alex Cox, όποιος έχει δει την ταινία θα καταλάβει, όποιος δεν την έχει δει θα νιώσει…  Θυμάμαι όσους αμφισβητούσαν το εγχείρημα της μυθοπλασίας με τη συμμετοχή και μελών συγκροτημάτων πέραν των ηθοποιών («σαν αγγούρια θα δείχνουν», μας είχαν πει από κάποια εταιρεία παραγωγής). Δίπλα μου είναι η Βάσω η Καμαράτου, «πώς σου φαίνονται;» τη ρωτάω, «δεν παίζονται με τίποτα!» λέει. Και περιμένει πότε θα διακοπεί το γύρισμα να πάει κι εκείνη να παίξει μαζί τους.

Η σκηνή γυρίζεται ακόμα μια φορά (η «ευτυχία» του να διαθέτεις μόνο μια κάμερα σε τέτοιου είδους γυρίσματα!) και πλέον οι καλλιτέχνες τα έχουν φτύσει. Γιατί δεν φτάνει που τους έχουμε να παίζουν μπάσκετ μέσα στο λιοπύρι, πρέπει ταυτοχρόνως και να καπνίζουν! Ο Πολυχρονόπουλος που είναι εντελώς Ευρωπαίος ο άνθρωπος έχει πάρει να γίνεται κατακόκκινος από τον ήλιο σαν Εγγλέζος τουρίστας, ο Μάστορης δείχνει οτι μπορεί να βγάλει ακόμα ένα ημίχρονο (εφόσον τον χρειάζεται η ομάδα) κι ο Βλαχάκης ψάχνει ευκαιρία να μας δηλώσει οτι καταρρέει αλλά κανένας σχεδόν δεν τον πιστεύει! «Μου είπε ο Θανάσης οτι έκανες κάποια εποχή κλασσικό μπαλέτο κι έλεγα να ξαναπάμε τη σκηνή με το μπάσκετ αλλά τώρα εσύ θα είσαι πίσω από τους υπόλοιπους και θα κάνεις πιρουέτες», του λέει ο Μιχάλης. «Δηλαδή, εκτός από έμφραγμα θες να πάθω ΚΑΙ εγκεφαλικό», λέει τρομοκρατημένος ο Βλαχάκης μέχρι να πάρει χαμπάρι οτι ο Μιχάλης του κάνει πλάκα.

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

Τότε έρχεται η Όλυα. Κι αυτομάτως το συνεργείο μετατρέπεται σε θαυμαστές –την περικυκλώνουν, όλοι θέλουν να της μιλήσουν, όλοι νιώθουν δυναμωμένοι που την έχουν δίπλα τους –γίνεται η κατάσταση σα ν΄άνοιξες ένα παράθυρο σε ντουμανιασμένο δωμάτιο και να έφυγε ο καπνός με τη μία. Έρχεται κι ο Νίκος ο Λιάσκας, αυτό το καλό παιδί (που μου έφερε δυο λάιβ σε σιντί –των Antitroppau Council και την θρυλική συναυλία των Birthday Party στο Σπόρτινγκ), έρχεται μαζί του κι ένα ψιλόβροχο  (γιατί εκτός από καλό παιδί είναι και γκαντέμης βάζελος πανάθεμά τον !) «την πατήσαμε», σκέφτομαι, «πάει το γύρισμα». Είμαι ηλίθιος βεβαίως και το καταλαβαίνω όταν κοιτάζω γύρω μου. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουν μια βροχή να τους χαλάσει τα πλάνα και γιατί όταν έρχεται η Όλυα για γύρισμα τα σύννεφα αποχωρούν υποκλινόμενα. Κι έτσι μένουμε να τη χαζεύουμε όσο κάνει τα πλάνα της, όσο αλλάζει εκφράσεις, στάσεις σώματος, περπάτημα και μετατρέπεται στο ονειρικό πλάσμα που περιγράφει το σενάριο.

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

 Όταν η Όλυα τελειώνει και μας αποχαιρετά έχουμε ακόμα δυνάμεις (μετά από 5 ώρες στο λιοπύρι) για να γυρίσουμε τη σκηνή της Βάσως –ακόμα μια σκηνή που έχει φύγει από τα στενά όρια του σεναρίου κι έχει γίνει κάτι διαφορετικό –δυνατότερο, μεγαλύτερο. Όπως και οι συνεντεύξεις με τους τρεις αυτούς φοβερούς τύπους –ξεκινάνε από την απλή περιγραφή συναυλιών και εκτοξεύονται μέχρι την καταγραφή του συναισθήματος μιας γενιάς «με την πλάτη στον τοίχο».

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

 Μένουν κάποιες σκηνές ακόμα, ο Μιχάλης βλέπει οτι όλοι έχουν φτάσει στα όριά τους, συνεννοούμαστε να μην τις κάνουμε. «Τους έχουμε τσακίσει –φτάνει», λέμε. Μάστορης, Βλαχάκης, Πολυχρονόπουλος, Καμαράτου μαζεύονται –«αρκετά», λέει ο Μιχάλης. «Έχετε κι άλλες σκηνές να γυρίσετε;» ρωτάνε. Έχουμε αλλά…. «Εντάξει, πάμε να τις κάνουμε», λένε με μια φωνή. Κοιταζόμαστε με το Μιχάλη. «Τι ‘ν΄αυτοί ρε! Αντί να τους ξεκάνουμε θα μας ξεκάνουν!» Από δίπλα κι ο ηχολήπτης, ο Δημήτρης ο Παπαδάκης. «Δεν θα έχουν μπλα-μπλα οι σκηνές, μπορείς να την κάνεις», του λέμε. «Θα έρθω μαζί σας για να γράφω ήχους δρόμου και εξωτερικών χώρων –τι, έτσι θα τις έχετε τις σκηνές;» απορεί. Χαμογελάω όπως όσοι ευτύχησαν να βρουν στην πορεία δικούς τους ανθρώπους για να μοιραστούν τα όνειρα στα ίσα.

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

Φεύγουν για το Σπόρτινγκ κι εγώ, ως Υπεύθυνος Παραγωγής, αναλαμβάνω το επίπονο έργο να βρω ταβέρνα για να τσιμπήσουμε μετά το τέλος των γυρισμάτων. Εκπληρώνω την αποστολή μου με αξιοζήλευτη ευσυνειδησία –όταν έρχονται οι υπόλοιποι έχω ήδη καθαρίσει δυο μπύρες και μια ποικιλία (μικρή). Και μια τηγανιτές.

«Το σλόγκαν τού σημερινού γυρίσματος είναι ‘Κορίτσια ο Μάστορης’!» φωνάζει γελώντας ο Βλαχάκης κι απλωνόμαστε σ΄ένα μαγαζί που μοιάζει με καφενείο αλλά έχει τα κέρατά του από καλούδια! Μια χαμογελαστή κυρία αφού μας ζητάει συγνώμη που είναι μόνη στο μαγαζί («είπα στην κόρη μου και στο γαμπρό μου να φύγουν γιατί τέτοιες μέρες δεν έχουμε πολλή δουλειά», απολογείται) αρχίζει να κουβαλάει και δε μας προλαβαίνει! Είμαι τυχερός που έχω σαβουριάσει πριν πλακώσουν οι υπόλοιποι γιατί έχουν φέρει τις μνήμες της μηχανής και τις αδειάζουν, μεταφέροντας το υλικό, «δεν είμαι ακόμα ήσυχος –θέλω να δω πλάνα», μουρμουρίζει ο Μιχάλης, αρχίζουμε λοιπόν να βλέπουμε και κολλάμε. «Τώρα αρχίζω να ησυχάζω», λέει ο Μιχάλης κι εγώ έχω μείνει μαλάκας μ΄αυτά που βλέπω στην οθόνη του λάπτοπ. Είμαι πλέον σίγουρος οτι όταν αυτή η ταινία θα βγει στους σινεμάδες «θα πέσουν τα τσιμέντα» και αυτό το λέω απολύτως σοβαρά, χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής.

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

 Δεν ξέρω πόση ώρα χαζεύουμε τα πλάνα αλλά μετά δεν μου κάνει όρεξη για φαγητό –νιώθω πλήρης ρε παιδί μου! Έχω φάει και μια ποικιλία (μικρή) –μην το ξεχνάς. Και τις τηγανιτές! Κάθομαι λοιπόν στην καρέκλα μου και χαζεύω αυτή την υπέροχη παρέα –τον Τάκη να διηγείται στη Βάσω και τη Βιργινία που τον ακούνε χαμογελαστές, τον Μάστορη να κοροϊδεύει, τον Βλαχάκη να μοιράζει συγχαρητήρια, το Νίκο με το Μιχάλη να σιγοκουβεντιάζουν κάνοντας σχέδια, την Έλενα με την Κατερίνα και τη Βάσω (τη γυναίκα μου) να γελάνε με κάποιο αστείο που μόνο αυτές ξέρουν…

Ώρες πριν, όταν ακόμα γινόταν το γύρισμα, είχε πλησιάσει ένας πιτσιρικάς την Αγρία Τριάδα, ένα μαυριδερό παιδί-λάστιχο (όχι μεγαλύτερο από 10 χρονών) με όρθιο μαλλί και τατουάζ στο μπράτσο. Ήθελε να μάθει τι γινόταν (ή να τους φάει την μπάλα του μπάσκετ –δεν κατάλαβα). «Αυτή αγόρι μου είναι μια ταινία, που θα πας να τη δεις στον κινηματογράφο», του είχε πει ο Κώστας ο Μάστορης. «Ναι; Πότε θα παιχτεί;» είχε ρωτήσει ο πιτσιρικάς. «Όταν θα είσαι φαντάρος», είχε πει ο Κώστας κι έπεσε τρελό γέλιο.

Το ξαναθυμήθηκα εκείνη τη στιγμή στην ταβέρνα. «Ρε Μάστορη –εντάξει, αργούμε τα γυρίσματα, αλλά τι σκατά θα κάνουμε όταν τελειώσουν; Τώρα ξέρουμε οτι θα μαζευτούμε για γύρισμα και αντέχουμε τον καιρό. Τι θα κάνουμε τότε;» τον ρώτησα.

«Γι΄αυτό σκας; Πάμε γι΄άλλα», μου απάντησαν σχεδόν μαζί ο Μάστορης, ο Μιχάλης ο Καφαντάρης κι ο Νίκος ο Χανιώτης.

Φωτογραφία: Κατερίνα Αρχιμανδρίτου

Μια τεράστια οθόνη τηλεόρασης είχε ανοίξει μπροστά μας, ο Ολυμπιακός έτρωγε 17 πόντους από τη Ρεάλ, το παιχνίδι πήγαινε για εξευτελισμό και (όσοι είμαστε φανατικοί γάβροι) κάναμε οτι δε βλέπαμε.

Βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουν, τελικά ο Ολυμπιακός το γύρισε το παιχνίδι και κέρδισε τον τελικό με 12 πόντους διαφορά από τη Ρεάλ κι αυτή είναι μια ακόμα ιστορία για το πώς φτιάχνονται οι θρύλοι. Αλλά εκείνη την Κυριακή, η νίκη του Ολυμπιακού δεν ήταν η μοναδική θρυλική ιστορία που γράφτηκε. Ούτε η σημαντικότερη –για μένα τουλάχιστον –κι ας είμαι φόλα γάβρος….

Posted in: Γυρίσματα