Σάββατο 25 Μαΐου 2013

"Σύσταση και συμμορία (άρθρο 187 ΠΚ)"

Ήθελα να το κάνω από καιρό αλλά δεν είχα σχεδόν καθόλου οπτικό υλικό –βλέπεις, σε κάθε γύρισμα αυτοί οι τύποι φροντίζουν να καταγράφουν τους άλλους, όχι τους εαυτούς τους. Ευτυχώς τώρα είναι μαζί μας εκείνο το καλό κορίτσι η Κατερίνα η Αρχιμανδρίτου, έχω επιτέλους κάποιες φωτογραφίες του συνεργείου  του «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο», μπορώ να γράψω δυο λόγια, μπορώ να τους καταγράψω…

Όταν δεν υπάρχει ντουντούκα χρησιμοποιείται η φωτογράφος για να επικοινωνήσει ο σκηνοθέτης με τους ηθοποιούς (Κατερίνα Αρχιμανδρίτου, Μιχάλης Καφαντάρης)
 Και για να το κάνω αυτό θα πρέπει να πάω πίσω –κάμποσα χρόνια πίσω… Όταν πήρα ένα μέιλ από κάποιον άγνωστο που μου έλεγε οτι του αρέσει το μπλογκ μου, οτι παίζει σ΄ένα συγκρότημα κι άμα έχω χρόνο να πιούμε καμιά μπύρα. Μου έστελνε κι ένα λινκ να δω το συγκρότημά του από ένα λάιβ. Ακολούθησα το λινκ κι έτσι ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τους Ded City Jetz. Συγκροτηματάρα! Έμαθα οτι άνοιγαν την τελευταία συναυλία επανεμφάνισης των Last Drive στο Gagarin –θυμάσαι, το τριήμερο που βγήκαμε οι κωλόγεροι από τους τάφους μας και πήγαμε να αφηνιάσουμε παρέα με τους πιτσιρικάδες! Εκείνο το βράδυ οι Ded City Jetz άνοιγαν τα ινδάλματά τους και γι΄αυτό παίξανε στον ουρανό. «Ποιος είναι ο δικός μας;» είχα ρωτήσει τη γυναίκα μου. «Εκείνος με μπάσο που χορεύει όλη την ώρα». Άψογος!
Την επομένη κανονίσαμε να πιούμε τη μπύρα –έβρεχε του σκοτωμού θυμάμαι, κι όταν πήγα στο μαγαζί έμαθα οτι αυτός ο τύπος είχε έρθει με ποδήλατο –γκαραζοπάνκης με ποδήλατο; είχα απορήσει! Αυτή ήταν μια από τις πολλές πλευρές του Νίκου του Χανιώτη με τον οποίο κάνω παρέα από τότε, πάνε κοντά 8 χρόνια. Συνηθίζουμε να ξενυχτάμε συνεχίζοντας εκείνη την πρώτη μπύρα που δε λέει να τελειώσει και μιλάμε πολύ –ήταν μάλλον από τους πρώτους στον οποίο μίλησα για το ντοκυμαντέρ. «Πολύ καλή ιδέα –άντε, να βγει κάτι της προκοπής», είχε ευχηθεί. Και η κουβέντα είχε μείνει εκεί.
Άμα δεν είναι μέσα στο ρυθμό ο Διευθυντής Φωτογραφίας πώς θα έχει ρυθμό η ταινία; Νίκος Χανιώτης (Διευθυντής Φωτογραφίας και μπασίστας)
Κάποτε έγραφα μια ιστορία για το ’80 στο μπλογκ μου και είχε σχολιάσει ένας άλλος μπλόγκερ –του είχε αρέσει μια έκφραση που χρησιμοποιούσαμε παλιά, λέγαμε «αυτοί εδώ δεν ξεμπερδεύουν ούτε με 10 Μπαμπελούλες τώρα» για να περιγράψουμε οτι ένα συγκρότημα είχε ξεσηκώσει τον κόσμο. Ανταλλάσσαμε σχόλια, κάναμε πλάκες, είχε αναπτυχθεί μια οικειότητα χωρίς να έχουμε ποτέ συναντηθεί. Όταν ξεκίνησα να ψάχνομαι για σκηνοθέτη του ντοκυμαντέρ, απευθύνθηκα σε διάφορους –αλλά δεν καθόταν το πράγμα. Είχαν αυτή την άποψη, οτι δηλαδή με βοηθάνε να πραγματοποιήσω το όνειρό μου –εμένα αυτό με ενοχλούσε γιατί αν το ντοκυμαντέρ δεν ήταν και δικό τους όνειρο πώς διάολο θα του έδιναν ψυχή; Αν ήταν να περιμένουν από μένα να τους πω πώς θα το κάνουν –ζήτω που καήκαμε! Γιατί αν ήξερα εγώ πώς να γίνει, θα το σκηνοθετούσα μόνος μου –έτσι δεν είναι;
Ο Μιχάλης Καφαντάρης επιχειρεί να κατεβάσει την μπάλα μέχρι το αντίπαλο καλάθι, ο Νίκος ο Χανιώτης τον καταγράφει και η Όλυα Λαζαρίδου απορεί περί του πού είναι η μπάλα.

 Εκεί λοιπόν που είχα απογοητευτεί περί σκηνοθέτη, ρίχνει την ιδέα η γυναίκα μου: «Ρε συ, ο Μιχάλης από το Ένοχο Παρελθόν, σκηνοθέτης δεν είναι;  Και μάλιστα έχει κάνει ήδη ένα ντοκυμαντέρ για το ροκ εν ρολ στην Ελλάδα!» Είδα κομμάτια αυτού του ντοκυμαντέρ στο youtube –πολύ ωραίο μου φάνηκε και είχε τρομερό ρυθμό, πράγμα το οποίο μετράει πολύ για μένα σε μια ταινία.
Εκείνη την εποχή ήμουν σε επαφές με μια εταιρεία παραγωγής η οποία μού είχε προτείνει έναν σκηνοθέτη και τον είχα απορρίψει γιατί δεν μου κόλλαγε πολύ η αισθητική του, άσε που ζητούσε ένα σκασμό λεφτά! Παίρνω τον Μιχάλη τηλέφωνο, κανονίζουμε να συναντηθούμε –βρισκόμαστε και κολλάμε με τη μία! Καταλαβαίνει τι θέλω να κάνουμε χωρίς πολλές κουβέντες, μου δηλώνει κατευθείαν οτι ενδιαφέρεται να σκηνοθετήσει το ντοκυμαντέρ –συμφωνούμε και χωρίζουμε ευτυχισμένοι, νιώθω κι εγώ ήσυχος που επιτέλους βρήκα τον σκηνοθέτη μου! Αλλά έχω υπολογίσει χωρίς την εταιρεία παραγωγής η οποία επιμένει οτι θέλει κάποιον καταξιωμένο σκηνοθέτη να κάνει το ντοκυμαντέρ και μάλιστα χωρίς να πληρωθεί εκ των προτέρων! Αδιέξοδο! Ψάξιμο πάλι από την αρχή και, εντελώς ανέλπιστα, βρίσκω αυτό που μου ζήτησαν. Και καταξιωμένο σκηνοθέτη και γνωστό κι απ΄όλα! Παίρνω τηλέφωνο το Μιχάλη με τα μούτρα στο χώμα. «Δεν πειράζει ρε φιλαράκο», μου λέει, «να τον πάρεις, θα σε βοηθήσει –είναι και γνωστός θα σου ανοίξει πόρτες, αυτό είναι το καλύτερο για την ταινία σου –καμιά παρεξήγηση». Εκτιμώ τη στάση του και αποφασίζω οτι εδώ πέρα έχω βρει έναν πραγματικό φίλο. Ξεκινάω με τον γνωστό και καταξιωμένο σκηνοθέτη –περνάμε γύρω στους 6 μήνες στα κανονίσματα και άκρη δεν βγαίνει. Δεν ταιριάζουμε ρε παιδί μου –άλλο σκέφτομαι εγώ, άλλο θέλει να κάνει εκείνος. Κάθομαι στα παλούκια –ή πρέπει να προχωρήσω σε κάτι που δεν έχει σχέση με την αρχική μου ιδέα, ή πρέπει να επιμείνω σε αυτήν και να χάσω την εταιρεία παραγωγής. Επιλέγω το δεύτερο –ρίχνω τα μούτρα μου και ξαναπαίρνω τον Μιχάλη. Υπολογίζω οτι αν με διαολοστείλει θα έχει όλα τα δίκια τού κόσμου αλλά δεν το κάνει. «Αφού στο είπα –καμιά παρεξήγηση, πάμε να το κάνουμε μαζί –μόνο μη μου κάνεις καμιά μαλακία κι αλλάξεις γνώμη στην πορεία», μου ξεκαθαρίζει. Εκείνη τη μέρα αποφασίζω οτι το ντοκυμαντέρ θα γράφει: Σκηνοθεσία – Μιχάλης Καφαντάρης, ή δε θα γράφει τίποτα γιατί απλώς δεν θα γίνει.

Ο σκηνοθέτης είναι πάντα μια πατρική φιγούρα για τους ηθοποιούς. Μιχάλης Καφαντάρης, Θοδωρής Βλαχάκης, Κώστας Μάστορης, Νίκος Χανιώτης, Τάκης Πολυχρονόπουλος

Περνάμε κάνα μήνα δουλεύοντας το σενάριο του ντοκυμαντέρ κι ετοιμαζόμαστε να στήσουμε το συνεργείο, ψάχνοντας παράλληλα για εταιρεία παραγωγής. Τυχαίνει τώρα ο Μιχάλης να μένει πολύ κοντά με τον Νίκο τον Χανιώτη κι έτσι βρισκόμαστε όλοι μαζί να πίνουμε μπύρες στην Ακαδημία Πλάτωνος. Αυτοί οι δυο τώρα, κολλάνε με το καλησπέρα –έχουν ίδια αισθητική, ίδιες απόψεις, γουστάρουν άπειρα το χαζολόγημα που οι κινηματογραφάνθρωποι ονομάζουν ρεπεράζ. Τους βλέπω και τους χαίρομαι, επειδή χαίρομαι όταν οι φίλοι μου γίνονται φίλοι με τους φίλους μου –είμαι υπέρ της ανεξάντλητης φιλίας, ένα πράγμα! Και μου έρχεται η ιδέα: «Ρε Νίκο, σχολή σκηνοθεσίας έχεις πάει, σαν φωτογράφος δουλεύεις  –γιατί δεν έρχεσαι να κάνεις διεύθυνση φωτογραφίας στο ντοκυμαντέρ;»
Ο Νίκος είναι τύπος που δε μιλάει πολύ αλλά ότι λέει το εννοεί. Αν σου πει οτι θα κάνει κάτι, πες οτι έγινε ήδη! Το σκέφτεται, το αποφασίζει, δέχεται –κλείνουμε. Γίνονται δύο τα ονόματα που θα γράφει οπωσδήποτε στην ούγια το ντοκυμαντέρ. Κι επειδή δεν έχουμε βρει κάμερα μαν, ο Νίκος αναλαμβάνει και την κάμερα –μέχρι νεωτέρας.
Αυτοί οι δυο βλέπουν πάντα το ίδιο πράγμα, ακόμα κι όταν δεν κοιτάζουν προς την ίδια μεριά. Μιχάλης Καφαντάρης, Νίκος Χανιώτης, Τάκης Πολυχρονόπουλος

Κάπως έτσι φτάνουμε στο πρώτο δείγμα γραφής του ντουέτου Μιχάλης Καφαντάρης –Νίκος Χανιώτης, οι οποίοι αναλαμβάνουν να κάνουν ένα makinof του There is no Asylum here (του τραγουδιού του ντοκυμαντέρ που έχει ετοιμάσει ο Κώστας ο Μάστορης) και καταλήγουν σε ένα βιντεοκλίπ το οποίο, για μένα, είναι συναρπαστικό. Εκείνο το διάστημα είμαστε σε επαφές με κάποια άλλη εταιρεία παραγωγής –μπας και μας αναλάβει –βλέπουν οι άνθρωποι το βιντεοκλίπ κι αναρωτιούνται: «εμάς τι μας χρειάζεστε;» Τι να τους πούμε; Οτι το βιντεοκλίπ γυρίστηκε με μια βιντεοκάμερα της πυρκαγιάς, για φωτισμό είχαμε μια λάμπα με μπαλαντέζα κι όταν θέλαμε να στήσουμε σκηνικό απλώς κάποιος κρατούσε το μαύρο παλτό του Μιχάλη για φόντο;
Ατυχήματα συμβαίνουν κι όταν δεν συμβαίνουν τα σκηνοθετούμε. Θοδωρής Βλαχάκης σε ρόλο ανησυχούντος συγγενούς, Κώστας Μάστορης σε ρόλο εμφραγματία μπασκετμπολίστα, Μιχάλης Καφαντάρης σε ρόλο μεταφορέα.

Η περιοδεία μας για αναζήτηση εταιρείας παραγωγής έληξε ένα ηλιόλουστο μεσημέρι όταν ο Νίκος είπε: «Αν είμαστε αποφασισμένοι να το κάνουμε, ας το κάνουμε μόνοι μας –μπορούμε». Αφού ο Νίκος είπε οτι μπορούμε δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο να ειπωθεί –έτσι ξεκινήσαμε.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε να φτιάχνεται αυτό το συνεργείο.

Όλυα Λαζαρίδου, Έλενα Αθανασίου, Μιχάλης Καφαντάρης, Νίκος Χανιώτης, Δημήτρης Παπαδάκης.

Με τον Μιχάλη τον Καφαντάρη που, για μένα, είναι ότι σκεφτόμουν όταν έψαχνα για σκηνοθέτη –ο άνθρωπος είναι ικανός να γυρίσει καράτε με κουτσούς –και φυσικά, είναι άπιαστος στο μοντάζ. «Δεν μπορώ να σκεφτώ οτι ο σκηνοθέτης δεν θα κάνει το μοντάζ», λέει κι έχει δίκιο. Γιατί στα γυρίσματα βλέπει, όχι μόνο την ταινία που γυρίζει, αλλά και τα πλάνα που θα πετάξει στο μοντάζ και τα ζητάει κι αυτά!
Με τον Νίκο το Χανιώτη που συνεννοείται τηλεπαθητικά με τον Μιχάλη –ο ένας σκέφτεται κι ο άλλος τραβάει, λένε κάτι συνωμοτικά μεταξύ τους, «το πήρες αυτό;», «το ΄χω ήδη» -ποιο αυτό ρε μάγκες; Ο ένας κοιτάζει στο βουνό κι ο άλλος στη θάλασσα κι αν τους ρωτήσεις, το αυτό είναι ένα σύνθημα στον τοίχο που κανένας άλλος δεν είδε πριν από μισή ώρα όταν το προσπερνάγαμε! Ο Νίκος έχει σιδερένιο, μασίφ, χέρι όταν χειρίζεται την κάμερα και είναι βιρτουόζος στα κοντινά –ξέρει οτι όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι από μια συγκεκριμένη γωνία κι από εκεί τους τραβάει πάντα, σου δίνει δυο ώρες υλικό και δε βρίσκεις σχεδόν τίποτα να πετάξεις!
Πατέντες λόγω έλλειψης μέσων. Ο Βασίλης Ζερβακάκης σε ρόλο φωτιστή (ή μάλλον σκιαστή)

Θυμάσαι τους Ded City Jetz; Είχαν έναν κιθαρίστα τον Βασίλη τον Ζερβακάκη –φόλα Στραμερικό, που πολύ τον γούσταρα στα λάιβ. Κι εκείνος γουστάρει το θέμα του ντοκυμαντέρ –αφορά τα συγκροτήματα με τα οποία μεγάλωσε, ο Βασίλης λοιπόν είναι ο φροντιστής μας. Δεν ξέρω τι κάνει ένας φροντιστής στις άλλες παραγωγές αλλά ο Βασίλης κάνει τα πάντα. Φέρνει παγωτά όταν η κούραση μετατρέπεται σε νεύρα, κουβαλάει, στήνει, ξεστήνει, δουλεύει την κάμερα όταν δεν υπάρχει άλλος, προσέχει το τι λέγεται στις συνεντεύξεις, φωτίζει, σκιάζει, ξυρίζει, ανάβει, γράφει κι απλουστεύει τη ζωή, όπως έλεγε και η παλιά εκείνη διαφήμιση.
Ο Δημήτρης ο Παπαδάκης απορεί

Ο ηχολήπτης, συνήθως, δεν είναι κανονικό μέλος ενός συνεργείου –έρχεται, ηχογραφεί, φεύγει. Κι έτσι κάπως τα υπολογίζαμε στο ξεκίνημα  τα πράγματα με τον Γιάννη τον Αντύπα, ας πούμε πιο επαγγελματικά. Αλλά μόνο έτσι δεν ήταν. Ο Γιάννης ο Αντύπας κι ο Δημήτρης ο Παπαδάκης που μας κάνουν ηχοληψία έρχονται, μπαίνουν κανονικά στο πνεύμα του γυρίσματος και φεύγουν τελευταίοι –καμιά ώρα μετά από τότε που τους έχουμε πει «αυτό ήταν, δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνετε». Δεν είναι μόνο οτι μαζί τους έχουμε ξεχάσει το θέμα ήχος, που είναι τρομερά κρίσιμο για κάθε ταινία, είναι οτι αυτοί οι τύποι έχουν πάρει το ντοκυμαντέρ προσωπικά –βοηθάνε τον σκηνοθέτη, βοηθάνε τον φροντιστή, βοηθάνε τον κάμερα μαν, δεν έχουν όρια του στυλ «εγώ ήρθα για να κάνω αυτό και μόνο».
Ο Βασίλης Ζερβακάκης σκιάζει την κάμερα κι ο Μιχάλης Καφαντάρης σκιάζει τον Ζερβακάκη (γι΄αυτό χρειάζεται το storyboard!) Κανένας δεν σκιάζει τον ηχολήπτη βεβαίως!
Τώρα, κοίτα πώς πάει το όλο θέμα –εγώ έγραψα ένα σενάριο στο οποίο βασίζεται ο Μιχάλης για να γυρίσει κάτι μεγαλύτερο, ας πούμε οτι κάνει την κινηματογραφική διασκευή του σεναρίου. Αυτό το καινούργιο σενάριο το καταγράφει η Έλενα η Αθανασίου η βοηθός του. Η Έλενα είναι ο άνθρωπος που φροντίζει να μη χαθεί τίποτα από την πρόβα μέχρι το γύρισμα της σκηνής και μετά φροντίζει ώστε ο Μιχάλης να έχει τα πάντα δίπλα του, ν΄απλώνει το χέρι και να πιάνει ένα τσιγάρο, ένα storyboard, έναν ηθοποιό, ένα ποτήρι με καφέ –τα πάντα. Οι κάρτες από τις μηχανές είναι πάντα άδειες και οι μπαταρίες πάντα γεμάτες επειδή υπάρχει η Έλενα.
Η Έλενα Αθανασίου κοιτάζει τη δουλειά της, ασυγκίνητη από τις χορευτικές ικανότητες του Κώστα Μάστορη

Ως γνωστόν οι κάμερες δεν τραβάνε από μόνες τους, αυτό συνήθως το αναλαμβάνει ο Ραφαήλ ο Κομίνης (ένας καταπληκτικός τύπος που εμφανίστηκε στο πρώτο μας γύρισμα και μπήκε γρήγορα στο κλίμα του ντοκυμαντέρ) κι ο Αντρέας ο Μανίτης  (επίσης γνωστός μου μέσα από το μπλογκ και φοβερό άτομο –αρκεί να σου πω οτι την πρώτη συνέντευξη του ντοκυμαντέρ, αυτή με τον Κώστα τον Μάστορη που τη χρησιμοποίησα σαν κράχτη για τις εταιρείες παραγωγής, την είχε τραβήξει εκείνος –ήρθε από την Κρήτη στα Κύθηρα για να το κάνει!)

Και βέβαια, η καινούργια προσθήκη στην ομάδα –η Κατερίνα Αρχιμανδρίτου, το κορίτσι που κυκλοφορεί (σχεδόν αόρατο) με μια κάμερα στο γύρισμα και μετά σου στέλνει ανέλπιστο φωτογραφικό υλικό.

Αυτό είναι το συνεργείο.

Κι εγώ υποστηρίζω οτι αυτό το συνεργείο είναι το καλύτερο στην Αθήνα –υπερβολή νομίζεις; Κάτσε να το αιτιολογήσω:
Τι είναι εκείνο που μετράει στην αξιολόγηση ενός κινηματογραφικού συνεργείου; Προφανώς η επάρκεια των μελών του στην κινηματογράφιση και η πληρότητα των μέσων που διαθέτουν. Το δικό μας συνεργείο γνωρίζει τι θέλει να κάνει και πώς να το κάνει και αναπληρώνει τα μέσα που του λείπουν με ένα σωρό πατέντες και ιδιοκατασκευές –γιατί όταν βγει η ταινία στους σινεμάδες κανένας δεν θα ενδιαφερθεί σχετικά με το ποια μέσα διαθέταμε, αν δεν σταθούμε σε επίπεδο ταινίας δεν υπάρχει κανένας λόγος να βγούμε στις αίθουσες!
Πέρα από αυτό, το συνεργείο είναι και συμμορία –κάποιοι άνθρωποι αφιερωμένοι σ΄έναν σκοπό, με τους δικούς τους κώδικες συνεννόησης και τις δικές τους ιδιαιτερότητες –τέτοιοι είμαστε.
Οι καλλιτέχνες σε στιγμές χαλάρωσης (πάντα κάτω από το άγρυπνο μάτι του συνεγείου). Όλυα Λαζαρίδου, Τάκης Πολυχρονόπουλος, Θοδωρής Βλαχάκης

Αλλά για μένα, υπάρχει ένα στοιχείο που ορίζει τη σημαντικότητα του συγκεκριμένου συνεργείου κι αυτό είναι η αποδοχή του από τους άλλους. Έχουμε γυρίσει ένα σωρό μουσικούς από τα συγκροτήματα της Ανεξάρτητης σκηνής του ’80 και δεν έχει φύγει ένας χωρίς να πει: «πέρασα καλά, πότε είναι το επόμενο γύρισμα;»  Το ίδιο ισχύει και για τις ηθοποιούς που έρχονται για πρόβες και στο γύρισμα νιώθοντας οτι συμμετέχουν σε κάτι που αξίζει.
Έχουμε δείξει τα teaser από τα γυρίσματα σ΄ένα κάρο κόσμο –και οι πιο απαιτητικοί κριτές είναι τα ίδια τα συγκροτήματα – δεν έχουμε εισπράξει ούτε μισό αρνητικό σχόλιο (και ως γνωστόν, όταν το θέμα σε αφορά, όπως αφορά αυτά τα συγκροτήματα, οι ευγένειες πάνε περίπατο). Μας έχουν πει οτι περιμένουν πολλά από αυτή την ταινία και αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας, γιατί κι εμείς πιστεύουμε οτι τους αξίζουν πολλά –άσε που αν δεν υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις, δεν υπάρχει πρόκληση –αλλά αυτό το συνεργείο τρέφεται από τις προκλήσεις.

Στα διαλλείματα των γυρισμάτων μού αρέσει να τους χαζεύω –το Νίκο σωριασμένο σε κάποιο πάγκο να προσπαθεί να μαζέψει λίγη ξεκούραση, τον Βασίλη διπλωμένο στα δυο να κρατάει το κεφάλι του, το Μιχάλη χαμένο στις σκέψεις του να κοιτάζει το πουθενά, το Δημήτρη να στάζει ιδρώτα, την Έλενα σκυμμένη πάνω σ΄ένα λάπτοπ…
Ξέρω πώς, ότι γίνεται με κόπο αξίζει τον κόπο αλλά ξέρω κιόλας πώς, όταν θα φωνάξει ο Μιχάλης «πάμε πάλι!» όλοι τους θα βρεθούν δίπλα του φρέσκοι σαν την αυθάδεια. Κι αυτό με κάνει να υποστηρίζω οτι έχουμε το καλύτερο συνεργείο της Αθήνας –αντίρρηση κανείς;
Υπάρχει καμιά αμφιβολία περί του οτι αυτοί οι δυο λειτουργούν σαν ένα άτομο;

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management