Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

"Ain't gonna rain anymore"

Εκεί πίσω στο ’86 ο Μιχάλης Πούγουνας, τραγουδιστής, τότε, των Flowers of Romance αλλά και σπουδαστής σχολής κινηματογράφου έφτιαξε ένα φιλμάκι με τίτλο «Vlad the Demon» ένα κοκτέιλ goth και σαρκασμού  που αποδείκνυε οτι το ταλέντο δεν είναι κόντρα πλακέ, να το παίρνεις κομμένο σε συγκεκριμένες διαστάσεις –το ταλέντο διαχέεται μεταξύ των δημιουργικών (καλλιτεχνικών) κλάδων.
Θυμήθηκα το φιλμάκι την προηγούμενη Κυριακή που είχαμε γύρισμα –όχι επειδή τότε συνειδητοποίησα οτι ο Μιχάλης είναι πολυτάλαντος αλλά επειδή τότε κατάλαβα ότι μάλλον είναι και απέθαντος σαν τον Μπέλα Λουγκόζι! Δηλαδή πώς αλλιώς να το εξηγήσω; Παρασκευή είχε live μέχρι το πρωί, Σάββατο έβαζε μουσική σε ένα κλαμπ μέχρι το πρωί, Κυριακή 9 η ώρα το πρωί ήταν από τους πρώτους στο ραντεβού για το γύρισμα και στη συνέχεια θα πήγαινε να βάλει μουσική σε άλλο κλαμπ μέχρι το επόμενο πρωί! Πρόσθεσε σ΄αυτό οτι όποτε σηκώνω κάτι στο facebook με τον πρώτο πρωινό μου καφέ (κι ως γνωστόν ο πρώτος καφές του δημόσιου υπαλλήλου είναι γύρω στις 7 το πρωί), ο Μιχάλης είναι ήδη μέσα και το βλέπει! Πότε κοιμάται; Ποτέ! Κι αν δεν κοιμάται ποτέ, τι θα γίνει όταν τον δει ο ήλιος; Να είναι άραγε βαμπίρι από τα παλιά που γίνονταν σκόνη κάτω από τις ακτίνες του ήλιου ή από τα καινούργια του Twilight που γίνονται λαμέ;

Φτάνουμε στο σημείο προσυγκέντρωσης, στη «γιάφκα» του Μιχάλη του Καφαντάρη, και βλέπουμε έξω από την πόρτα τον Πούγουνα με τον Τάκη τον Γιαννούτσο να κουβεντιάζουν. Το ραντεβού είναι για τις 9, η ώρα είναι 9:02 και έχουν φτάσει από τις 9 παρά 5. Συνέπεια –άγνωστη λέξη για πολλούς, κοινός τόπος για τα συγκροτήματα της ανεξάρτητης σκηνής του ΄80 όπως έχω ξαναπεί.
Αράζουμε, να πιούμε έναν καφέ –έχουμε μαζί μας για πρώτη φορά κι αυτόν τον πιτσιρικά το Γιώργο Παπάζογλου  που μας έχει βγει από τη σελίδα του «Ασύλου», έχει έρθει να μας συναντήσει στη συναυλία του Gagarin και έχει δηλώσει εθελοντής για το συνεργείο. Ένα σοβαρό και μετρημένο παιδί που ξέρει γιατί είναι εδώ μαζί μας κι αυτό μας κάνει να νιώθουμε κάπως περήφανοι…


Το γύρισμα θα είναι εξωτερικό και η σκηνή αφορά τόσο την καταγραφή των μουσικών που συμμετέχουν, όσο και τις εντυπώσεις-αναμνήσεις τους από το Rock in Athens, εκείνο το θρυλικό διήμερο του ’85. Έχουμε μαζί μας τους: Βασίλη Σαλαπάτα(Not 2 without 3, Stonemouth), Σπύρο Αναγνώστου (Not 2 without 3, Red Electron), Μιχάλη Πούγουνα (Flowers of Romance, Nexus, New Zero God), Τάκη Γιαννούτσο (Protest March,Συμμορία,  Yeah! κι ένα σωρό ραδιοφωνικές παραγωγές). Έχουμε μαζί μας τη Βάσω Καμαράτου και τη Βιργινία Κλαστάδα για τις ανάγκες της μυθοπλασίας. Έχουμε μαζί μας τα σύννεφα για να μην «καίγονται» τα πλάνα. Αλλά έχουμε εναντίον μας τα παιδάκια με τα ποδήλατα, τους περιπατητές, τα μηχανάκια, τα αυτοκίνητα και τα τζιπ που περνάνε συνεχώς από τον πεζόδρομο και διακόπτουν το γύρισμα. Έχουμε και κάτι σκυλιά που γαβγίζουν πρίμο-σεκόντο, έχουμε κι έναν παλαβό που όταν του ψιθυρίζουμε: «ησυχία, κάνουμε γύρισμα», πάει 3 μέτρα παρακάτω κι αρχίζει να γκαρίζει: «I just called, to say, I love you»!!!!
«Εντάξει –του ΄80 είναι το κομμάτι», παρατηρεί όλο σοβαρότητα ο Γιαννούτσος, ενώ οι υπόλοιποι έχουμε μείνει κάγκελο.
Ο Μιχάλης, ο σκηνοθέτης μας, συνηθίζει να επιλέγει μια από τις ερωτήσεις της συνέντευξης «για να την κάψουμε» -αφήνοντας έτσι ελεύθερους τους συνεντευξιαζόμενους να πουν ότι τους κατέβει, σχετικό ή άσχετο, για να αρχίσουν να λύνονται και για μπορέσει ο ίδιος να τους αναλύσει μέσα από την κάμερα –να δει πώς πρέπει να στηθούν και να οργανώσει τη συνέντευξη στη συνέχεια. Διαλέγουμε την ερώτηση «πώς ξεκινήσατε ν΄ακούτε αυτού του είδους τη μουσική», για να την κάψουμε. Και γίνεται το τρομερό «κάψιμο» επειδή αυτοί οι τύποι παίρνουν μπροστά κι αρχίζουν να αναλύουν τα πάντα –ξεκινάνε από τις τιμές των δίσκων το ΄80, περνάνε στο «Δράκουλα των Εξαρχείων», τις τσαπατσούλικες ηχογραφήσεις συναυλιών που πουλιόντουσαν στη συνέχεια έξω από τα πανεπιστήμια, το «Ποτάμι», το «The Voice», τον τραγουδιστή των Depeche Mode που έφαγε μια μπουνιά στα παρασκήνια του Rock in Athens επειδή κάποιος τον πέρασε για τον Boy George, κι έτσι μπαίνουν στο γεγονός που πρέπει να σχολιάσουν, ρωτάει ο Γιαννούτσος: «ποιο ήταν το συγκρότημα που σας άρεσε λιγότερο εκείνο το διήμερο;» και απαντάνε: «οι Μουσικές Ταξιαρχίες» (όσοι θυμούνται τα σχετικά με τη μη συμμετοχή των Ταξιαρχιών, καταλαβαίνουν  το αστείο, οι υπόλοιποι θα πρέπει να περιμένουν το ντοκυμαντέρ)…
Συνειδητοποιώ ότι έχουμε ένα άτομο με τρομερή εμπειρία στις συνεντεύξεις (και στην έκθεση στο φακό), τον Γιαννούτσο, ο οποίος έχει πάρει το παιχνίδι πάνω του καθιστώντας την παρουσία μου περιττή –δεν χρειάζεται ούτε να ρωτήσω, ούτε να βοηθήσω, μπορώ να πάω άνετα για καφέ αλλά μένω εκεί γιατί θέλω ν΄ακούσω τι λένε! Και βέβαια έχουμε τον Πούγουνα που είναι μπαρουτοκαπνισμένος κινηματογραφικά (έχει συμμετάσχει σε ταινίες, βιντεοκλίπ κλπ) και τον Σαλαπάτα με τον Αναγνώστου που είναι σταρ (κι όποιος ήταν αρκετά τυχερός ώστε να δει τους Not 2 without 3 στο Gagarin δεν μπορεί να μην πρόσεξε το πόσο εντυπωσιακά γέμιζαν τη σκηνή –έτσι ακριβώς είναι κι εκτός σκηνής!)

Έρχεται η στιγμή να κάνουν, όλοι μαζί, τη σκηνή μυθοπλασίας, ο Μιχάλης τούς δίνει οδηγίες, ξεκινάει η λήψη και οι άτιμοι ξεπετάνε τη σκηνή με τη μία! «Θυμάσαι που μάς έλεγαν οτι οι μουσικοί δεν θα τα καταφέρουν στη μυθοπλασία;» ρωτάω το Νίκο το Χανιώτη, τον διευθυντή φωτογραφίας γελώντας. «Αυτό θα το θυμηθούμε πολλές φορές ακόμα μέχρι να τελειώσουν τα γυρίσματα», γελάει ο Νίκος με τη σειρά του. «Με την πρώτη λήψη –οι τύποι είναι απίστευτοι!» λέει η Βάσω Καμαράτου.

Αλλάζουμε τοποθεσία για να συνεχίσουμε με τις συνεντεύξεις –κάνουμε και μια σκηνή η οποία διακόπτεται συνεχώς από τα γέλια του συνεργείου επειδή αφορά αυτή την καταπληκτική κρατική λογική η οποία θεωρεί την πολιτιστική κληρονομία κτήμα ενός υπουργείου κι όχι όλων των πολιτών κι έτσι απαγορεύει τις κινηματογραφήσεις στα «χωράφια του» (δηλαδή στην Ακρόπολη, το Παναθηναϊκό Στάδιο κ.λ.π.) αν δεν περάσει το αίτημά σου από 40 συμβούλια και διαβούλια. Για μια ακόμα φορά με εντυπωσιάζει το συνεργείο επειδή για μια ακόμα φορά, σε γύρισμα, ο Βασίλης ο Ζερβακάκης (που αναβαθμίστηκε από «φροντιστής» σε «floor manager» μετά την προσθήκη του Γιώργου Παπάζογλου!) κάνει cut όταν ο Γιαννούτσος αντί για «Παναθηναϊκό» λέει «Ολυμπιακό στάδιο». Σε επόμενη σκηνή, συνέντευξης, κάνει το cut ο Χανιώτης, ο διευθυντής φωτογραφίας, για να διορθώσει ένα λαθάκι του Βασίλη Σαλαπάτα. Μικρό συνεργείο –μεγάλοι άνθρωποι, έτσι πάει! Γιατί η ταινία είναι υπόθεση όλων μας…

Κάθομαι και χαζεύω (ενώ θα έπρεπε να προσέχω τις απαντήσεις τους στις ερωτήσεις μου) τον Σαλαπάτα με τον Αναγνώστου να ξαναστήνουν τις αναμνήσεις τους από τις μέρες των Not 2 without 3, πειράζοντας ο ένας τον άλλο –κάνοντας πλάκα, λέγοντας ιστορίες από αυτές που χαίρεσαι ν΄ακούς στις παρέες πίνοντας μπύρες –και μου αρέσει οτι δεν υπάρχει κάποια νοσταλγία εδώ πέρα, δεν υπάρχει η αίσθηση «τι ωραία που ήταν όλα όταν ήμασταν νέοι», υπάρχει μονάχα η καταγραφή μιας συνέχειας στην πορεία δυο ανθρώπων που κάνουν μουσική με την ίδια απλότητα που αναπνέουν.

Το ίδιο κάνει κι ο Μιχάλης Πούγουνας –με τη διαφορά οτι αυτός προσπαθεί κιόλας να ζήσει από τη μουσική (ναι, είναι τόσο πωρωμένος!) Τριάντα χρόνια τώρα, από τους Flowers of Romance στους Nexus και την δική του εταιρεία παραγωγής τη Cyberdelia Records και πλέον στους New Zero God ο Μιχάλης συνεχίζει ακάθεκτος και η ξεροκεφαλιά του επιβραβεύεται –με διεθνείς συνεργασίες και συμμετοχές σε συλλογές της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής σε Ευρώπη και Αμερική, με ψηλές θέσεις στα ανεξάρτητα charts
Η συνέντευξη του Μιχάλη έχει ένα πρόβλημα: ενώ ξεκινάει βιαστικά γιατί οι πρώτες σταγόνες της βροχής έχουν ήδη αρχίσει να πέφτουν, κάθε φορά που πάει να μιλήσει για τους  Nexus βγαίνει ένας ήλιος με 32 κέρατα και μας ρημάζει το πλάνο! Cut και αναμονή μέχρι να ξαναβγεί το σύννεφο –συν η αγωνία μήπως το «σύννεφο έφερε βροχή» κι άντε μετά να μαζεύεις τις κάμερες και τα μικρόφωνα… «Πάμε πάλι από εκεί που λες για τους Nexus», ζητάει ο Καφαντάρης, ξεκινάει ο Πούγουνας, στις δυο κουβέντες νάτος πάλι ο ήλιος ολόλαμπρος! Τρίτη φορά –πάλι τα ίδια, «πάμε άλλη μία αλλά θα τα πεις γρήγορα, σε στυλ pogo γιατί δεν τους θέλει τους Nexus η μέρα σήμερα», γελάμε. Πάντως οι απόψεις του Μιχάλη του Πούγουνα για τη μουσική σκηνή του ’80 και για την ασυνέχειά της στις επόμενες δεκαετίες είναι πιο στιβαρές από τριαξονική νταλίκα, αυτό θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε…

Ο Γιαννούτσος έχει μείνει τελευταίος για συνέντευξη και όλοι κοιτάζουμε τον ουρανό που μαζεύει σύννεφα με το ρυθμό που ο Φελπς μάζευε μετάλλια στους Ολυμπιακούς. Ο Τάκης όμως ατάραχος –μιλάει για τα συγκροτήματα που συμμετείχε, για τη γνωριμία του με τον Ντρενογιάννη, για τη (μυθική πλέον) εκπομπή «Βαρέα, ανθυγιεινά», για τη σχέση του με τον Nick Cave (τον «Αρχηγό» όπως τον έλεγε στις εκπομπές του κι έμεινε σε κάμποσους από εμάς -χρόνια τώρα όταν μιλάω με παλιούς Κεϊβικούς σαν και τα μούτρα μου, πάντα έτσι τον αποκαλούμε) και το σημαντικότερο (κατά τη γνώμη του) επίτευγμά του μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με τη μουσική –ότι δηλαδή όταν του ζητάνε πλέον να κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο, ξέρουν τι μουσική παίζει και δεν του σπάνε τα νεύρα με αντιρρήσεις. Όσο μιλάει, ένα αδέσποτο μπαίνει στο πλάνο, ο Τάκης πιάνει κουβέντα με το αδέσποτο χωρίς να διακόψει τη συνέντευξη –άψογος!

Στα διαλείμματα των γυρισμάτων έχουμε προλάβει να πούμε για τα πάντα –για τον φοβερό Νίκο Αγγελή, για live στον Πήγασο και αλλού –έχουμε κατεβάσει (μαζί με τον Γιαννούτσο και τον Πούγουνα) όλο το ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο του ’80 και του ’90, έχουμε αναλύσει το «φαινόμενο Γιώργος Πολυχρονιάδης» -ο Μιχάλης ο Καφαντάρης μας πετυχαίνει να τραγουδάμε το «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη μας» και μας εκπλήσσει αποκαλύπτοντας οτι ο Πολυχρονιάδης λέει και το jingle «Στην κουζίνα -Λαγκοστίνα», η Βάσω με τη Βιργινία κουβεντιάζουν με τον Σαλαπάτα και τον Αναγνώστου –υπάρχει πλέον μια σχέση φιλική εδώ πέρα, οι ηθοποιοί με τα συγκροτήματα και το συνεργείο…
Οι Not 2 without 3 είναι αυτοί που τραβάνε και τις περισσότερες φωτογραφίες –ας το θέσω γενικότερα: ο Βασίλης και ο Σπύρος είναι άτομα με τα οποία νιώθεις οικειότητα από την πρώτη στιγμή που τα γνωρίζεις κι αυτό δύσκολα το συναντάς εκεί έξω… Εκτός και αν το συγκροτήματα τού «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» δεν ήταν τελικά «εκεί έξω», αλλά «εδώ μέσα»…

Φεύγουν όλοι μαζί, κοροϊδεύοντας και γελώντας στο τέλος του γυρίσματος -4 τύποι ντυμένοι με μαύρα ρούχα και καλή διάθεση -υπεύθυνοι για το πιο ξεκούραστο και γρήγορο γύρισμά μας ως σήμερα. Κι όταν φεύγουν ξεσπάει η καταιγίδα –μαζεύουμε τρέχοντας, κρυβόμαστε κάτω από κάποιο υπόστεγο και φορτωνόμαστε στα αυτοκίνητα.

Έχω στο δικό μου αυτοκίνητο τη Βάσω, τη γυναίκα μου, την Έλενα Αθανασίου, τη βοηθό σκηνοθέτη και τον Γιώργο Παπάζογλου, το καινούργιο μέλος της ομάδας. Είμαστε ψιλοφόψιοι κι ευτυχισμένοι. Ο Γιώργος μιλάει με τη Βάσω για τη Θεσσαλονίκη (είναι και οι δυο τους από πάνω), η Έλενα απειλεί: «εμένα όταν μου είπατε να έρθω στο συνεργείο μού είχατε υποσχεθεί συνέντευξη από τον Nick Cave –πού είναι η συνέντευξη;» Χαμογελάω –σκέφτομαι: «τι να μας πει κι ο Nick Cave
Δε λέω τίποτα όμως.

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management