Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

«No Asylum Here» -μια ιστορία με καλή αρχή


Έξω έχει πέσει ένα σκοτάδι, να το κόβεις με το κουζινομάχαιρο –δέντρα κρύβουν τις πινακίδες- πηγαίνουμε αποκλειστικά με τη μυρωδιά. «Είμαστε ακόμα Αθήνα ή φτάσαμε Θήβα;» αναρωτιέμαι. Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου έχω την Άντα Λαμπάρα, τον Σπύρο το Φάρο και μια κιθάρα –κανένας τους δεν βρίσκει κάτι να απαντήσει. Σταματάω λοιπόν σε ένα βενζινάδικο αποφασισμένος να κάνω μια από τις πιο άκυρες ερωτήσεις της ζωής μου: «Ψάχνω για ένα φαρμακείο που είναι κοντά σε ένα περίπτερο –είναι κάπου εδώ γύρω;» «Μόλις το πέρασες», μου λέει ο βενζινάς χωρίς να παίξει ούτε βλέφαρο. Χαμογελάω ηλίθια προσπαθώντας να θυμηθώ πώς έμπλεξα σ΄αυτή την υπόθεση.

Η αρχή της ιστορίας πάει περίπου δυο χρόνια πίσω –είμαστε στον ΚΟΥΚΟ στα Κύθηρα και πίνουμε του σκοτωμού,  ανταλλάσσουμε αναμνήσεις με τον Κώστα το Μάστορη όταν μού δίνει (άθελά του) την ιδέα να φτιαχτεί ένα ντοκυμαντέρ για την ανεξάρτητη σκηνή της Αθήνας του ’80. Ένα εξάμηνο μετά, προσπαθώντας να βγάλω κάποια άκρη, στριμώχνω και τον Κώστα: «Κωλόπαιδο, θα γράψεις τη μουσική του ντοκυμαντέρ και δε σηκώνω κουβέντα!» Δεν θυμάμαι τι απάντησε ο Κώστας (επειδή, όντως, δεν σήκωνα κουβέντα) αλλά η συμφωνία κλείστηκε επιτόπου.

Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, η δημιουργία του ντοκυμαντέρ πέρασε από διάφορα στάδια αναζητήσεων, συζητήσεων, ακυρώσεων, συνεργασιών, δημοπρασιών, πολυκατοικιών κλπ, αποδεικνύοντας οτι πρόκειται  για μια Bela Lugosi παραγωγή–απέθαντο πράγμα δηλαδή. Κάθε φορά που απογοητευόμουν όντας σίγουρος οτι δεν πρόκειται να προχωρήσει το πράγμα –εκείνη ακριβώς τη στιγμή (όχι μετά από δυο μέρες, ούτε μετά από μια βδομάδα)- εμφανιζόταν η εναλλακτική λύση. Από μόνη της! Στολισμένη, κοστουμαρισμένη, με σιδερωμένη κάπα και γυαλισμένους κυνόδοντες σαν τον Bela Lugosi.

Πριν κάνα μήνα με ειδοποίησε ο Κώστας: «Θα κλειστώ σε ένα απομονωμένο δωμάτιο στον Αβλέμονα μπας και  ολοκληρώσω κάποια κομμάτια για τη μουσική του ντοκυμαντέρ». Κι έτσι ακριβώς έκανε.

Τρεις μέρες αργότερα με παίρνει τηλέφωνο: «Σου στέλνω το τραγούδι του ντοκυμαντέρ». Ποιο τραγούδι; Εγώ ήξερα οτι ο Κώστας ετοίμαζε ινστρουμένταλ κομμάτια! «Μου ήρθε κατά τις 4 το πρωί, ετοιμαζόμουν να κλείσω τα μηχανήματα και να την πέσω όταν κόλλησα σε ένα ρυθμό, τον έψαξα λίγο περισσότερο, σκέφτηκα να του βάλω και λίγο μπάσο –με πήγε μέχρι τις 6 αλλά το έφτιαξα, έχω βάλει και στίχους». Κλείνω το τηλέφωνο, κατεβάζω το κομμάτι και το ακούω. Όταν τελειώνει το κομμάτι ψάχνω να βρω τσιγάρο. Παίρνω τηλέφωνο τον Κώστα: «Ρε μπαγάσα, τι έχεις κάνει εδώ πέρα; Όλα όσα θέλουμε να πούμε με το ντοκυμαντέρ είναι μέσα στο τραγούδι!» Γελάμε σαν ηλίθιοι. «Ανεβαίνω Αθήνα να το γράψω κανονικά στο στούντιο του Μανωλίτση», μου λέει ο Κώστας.

Το΄πε και το΄κανε. Πέφτει η σχετική ειδοποίηση στα πέριξ: «Ο Μάστορης ανεβαίνει να ηχογραφήσει στου Μανωλίτση –θέλει δεύτερα φωνητικά και ότι άλλο προκύψει», γίνεται ο κακός χαμός. Όλοι θέλουν να έρθουν στην ηχογράφηση, να ξαναδούν τον Μανωλίτση μετά από τόσα χρόνια, να βρεθούν με τον Μάστορη, να βρεθούν μεταξύ τους, να φτιαχτεί κατάσταση τέλος πάντων.

Εγώ πάλι, έχω το δυνατότερο ντουέτο κινηματογραφιστών του λεκανοπεδίου –Μιχάλης Καφαντάρης, Νίκος Χανιώτης (κυριολεκτώ –εντάξει;). «Δεν έρχεστε κι εσείς στου Μανωλίτση να τραβήξουμε ένα makinofτους προτείνω. Γουστάρουν κι αρχίζω να ψάχνω για κάμερα –η εταιρεία παραγωγής δεν έχει καμιά ελεύθερη να μας δώσει, δανειζόμαστε τελικά μια Canon, ερασιτεχνική –απ΄αυτές που χρησιμοποιεί ο κόσμος για να τραβάει γενέθλια και οικογενειακά ταξίδια στο Πουκίπσι.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο όπου, μέσα στο πηχτό σκοτάδι ψάχνουμε το στούντιο ΖΟΟΜ του Μανωλίτση, το οποίο βρίσκεται στη Δροσιά –«στρίβεις για να βγεις  από τον κεντρικό δρόμο όταν δεις ένα φαρμακείο μετά από ένα περίπτερο», αυτές είναι οι οδηγίες που έχουμε.
Όταν μπαίνουμε στο στούντιο πέφτουμε πάνω σε παιδότοπο (πού νομίζεις οτι δημιουργήθηκε το υπερσυγκρότημα τής ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΑΣΥΛΟΥ;) Αυτοί οι μουσικοί μοιάζουν με Εγγλέζους χούλιγκανς –άμα μαζευτούν στο ίδιο μέρος κάνουν τρομερή φασαρία. Μιλάω για πριν αρχίσουν να παίζουν –εντάξει; 
Μέτρα τώρα τι έχουμε μαζεμένο στον ίδιο χώρο: Κώστας Μάστορης (Metro Decay), Άντα Λαμπάρα (Villa 21, Nomandol), Σπύρος Φάρος (Yell-o-Yell, Headleaders, Rehearsed Dreams, Spiders Web, This Fluid), Γιάννης Ντρενογιάννης (Anti Troppau Council, Yeah!), Θοδωρής Βλαχάκης (Magic De Spell), Βασίλης Σαλαπάτας (Not 2 without 3), Μιχάλης Πούγουνας (Flowers of Romance, Nexus, New Zero God), Στάθης Καλυβιώτης (Ανυπόφοροι), Γιάννης Χαραλαμπίδης (Ανυπόφοροι, Split Image) και ο Στέλιος ο Μαστρόκαλος (Metro Decay), σε απευθείας ανταπόκριση από Εδιμβούργο κι ας μην ξεχνάμε τον Χρήστο τον Μανωλίτση και τον Κώστα τον Κούζα. (Κοιτάζω ξανά, όσα έγραψα, προσπαθώντας να θυμηθώ πόσα συγκροτήματα, στα οποία συμμετείχαν οι παραπάνω σεσημασμένοι, ξέχασα να αναφέρω –το γεγονός είναι οτι στο στούντιο ΖΟΟΜ μαζεύτηκε σχεδόν η μισή ανεξάρτητη σκηνή της Αθήνας του ’80).
Χάνομαι μέσα στο σαματά τους, ατέλειωτες κουβέντες όσο μπαινοβγαίνουν στην αίθουσα ηχογράφησης, τρομερές ιστορίες για κιθάρες που πέσανε στις γραμμές του ΗΣΑΠ και κιθαρίστες που βούτηξαν να τις πιάσουν, γέλια –πολλά γέλια, χοντρό κανιβάλισμα –ο λόγος που μπλέχτηκα στο ντοκυμαντέρ ήταν οτι μου είχαν λείψει αυτοί οι τύποι –πού διάολο ήταν κρυμμένοι τόσα χρόνια; Φαίνεται οτι και σ΄εκείνους είχε λείψει ο σαματάς, γι΄αυτό τα άφησαν όλα για να έρθουν στο στούντιο του Μανωλίτση –20 χρόνια πέρασαν, ησυχία ακόμα δεν έχουν βρει  (ούτε πρόκειται, έτσι όπως τους είδα).

Όσο εγώ καλοπερνάω ο Μιχάλης με το Νίκο τραβάνε. Τραγουδιστές, μουσικούς, ηχολήπτες, κονσόλες, καλώδια... Κάνουν πατέντες για να φτιάξουν φόντο, κάνουν ταρζανιές για να κλέψουν τον φωτισμό –όταν όλοι είμαστε έτοιμοι για διακομιδή από το ΕΚΑΒ ο Μιχάλης με το Νίκο συνεχίζουν απτόητοι. Κάπου αγανακτώ –τι ακριβώς κάνουν δηλαδή; Είπαμε να βγει ένα makin of, 5-10 μούρες που θα κουρδίζουν ή θα τραγουδάνε, και το ντουέτο έχει τραβήξει τη Ρώσικη Κιβωτό!

Καταλήγουμε ψόφιοι σε σουβλατζίδικα και αργοπορημένα μπαράκια –όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Περνάνε δυο μέρες, φτάνει το πρωινό της Δευτέρας, ετοιμαζόμαστε να πάμε στις δουλειές μας εγώ κι η γυναίκα μου. Τσεκάρω τα μέιλ μου πίνοντας τον βιαστικό πρωινό καφέ. Βρίσκω ένα μήνυμα από τον Μιχάλη: «Το μοντάρισα βιαστικά για να πάρεις μια πρώτη ιδέα, θα το δουλέψουμε κι άλλο με το Νίκο». Κατεβάζω το βίντεο και μένω να το κοιτάζω σα χάνος όσο παίζει. Φωνάζω τη γυναίκα μου, παθαίνει το ίδιο. Τι makin of και κανταΐφια ξεχτένιστα; Τα παιδιά έχουν φτιάξει ένα κανονικό videoclip –ένα θανατηφόρο videoclip για την ακρίβεια! Μιλάω μαζί τους αργότερα μέσα στη μέρα: «Ρε σεις, δεν περίμενα οτι θα καταφέρνατε κάτι τέτοιο με μια κάμερα της πυρκαγιάς!» Απάντηση: «Εντάξει μη βαράς, θέλει κάμποση δουλίτσα ακόμα, αλλά για πρώτο δείγμα καλό είναι».

Κι όντως κάνανε κάμποση δουλειά από τότε –όλοι τους. Ο Μιχάλης με τον Νίκο και την Όλγα την Παπαδημητρίου που χρησιμοποιήθηκε στον ρόλο του «κοριτσιού με τις εξεζητημένες ορέξεις». Ο Κώστας ο Μάστορης που κατασκήνωσε με ξηρά τροφή στο στούντιο για να μιξάρει («το τραγούδι χρειάζεται τροχονόμο», του είχε πει ο Σπύρος ο Φάρος μετά το μοιραίο βράδυ) πριν το στείλει για master στον τεράστιο Kevin Metcalfe (αν δεν ξέρεις περί τίνος πρόκειται -γκούγκλισε). Και όλα τα παιδιά που συμμετείχαν σ΄αυτή την ιστορία. Έγραψα «ιστορία» και ακριβολογώ γιατί αυτό ακριβώς είναι το συγκεκριμένο κομμάτι και το videoclip του –μια ιστορική καταγραφή. Θεωρώ λοιπόν τον εαυτό μου τρομερά τυχερό που βρέθηκα εκεί όσο η ιστορία ξαναγραφόταν.

Έξω έχει πέσει πάλι το σκοτάδι αλλά τα στολισμένα χριστουγενιάτικα μπαλκόνια το κόβουν με κάτι λαμπιόνια διαπεραστικά σαν κουζινομάχαιρα. Βλέπω για εκατοστή φορά το videoclip και, για εκατοστή φορά, χαμογελάω σαν χάνος. Αν αυτό είναι το πρώτο βήμα για το ντοκυμαντέρ, τι μάς περιμένει στη συνέχεια;
«Εγκεφαλικό έπαθες κι έχεις μείνει με το παγωμένο χαμόγελο;» με ρωτάει η γυναίκα μου πλησιάζοντας. Ξαναβάζω το videoclip για μια ακόμα φορά...



Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

"Είμαστε ο Ανθός της Ελληνικής Νεολαίας"

1990 -Η πορεία ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο.

 

2011 -Η πορεία ξεκίνησε από το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ




Το πανό -ίδιο. Είκοσι χρόνια μετά.


Υ.Γ.: Ευχαριστώ τα παιδιά που μας το έστειλαν. Και ελπίζω να μη μεγαλώσουν.



Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

"What you see is what you get"

Στούντιο ΖΟΟΜ, κάπου στα Βόρεια -η μέρα είναι νύχτα Πέμπτης.

Κώστας Μάστορης (Metro Decay), ο άνθρωπος με την κεντρική ιδέα. Χρήστος (The Snake) Μανωλίτσης, ο άνθρωπος με την απεριόριστη καλή διάθεση 


"Έτσι δένεται το ατσάλι" 


Κώστας Μάστορης (Metro Decay), Κώστας Κούζας -αντιπλημμυρικά έργα 

 Feedback (ελληνικά: ανάδραση

Υπερχείλιση (ελληνικά: κόλαση)

Στούντιο ΖΟΟΜ, εξίσου Bόρεια -νύχτα Σαββάτου.


Κώστας Μάστορης (Metro Decay), Βασίλης Σαλαπάτας (Not 2 without 3) - συγκρατημένη απαισιοδοξία.

Σπύρος Φάρος (Yell -o -Yell, Headleaders, Rehearsed Dreams, Spider's Web, This Fluid) -υποχθόνια θετική ενέργεια.


Ο Γιάννης Ντρενογιάννης (Anti Troppau Council, Yeah!) ρυθμίζει τον γιγάντιο ενισχυτή του όσο οι υπόλοιποι μαζεύουν τα μπόσικα.


"Φτάνει τόσο;"


Τι κοιτάζουν σοκαρισμένοι ο Μανωλίτσης με τον Μάστορη; Η απάντηση, φίλε μου, βρίσκεται στον τίτλο αυτής της δημοσίευσης.

(photos: Βάσω Βουγιουκλή).


Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΤΙ-ποίηση Αρχής

Η Ειρκτή περήφανα παρουσιάζει:
Το μουσικό σχήμα των ΑΝΤΙ... και  την κυκλοφορία του ομότιτλου μουσικού τους έργου [ΑΝΤΙ... “ΑΝΤΙ...” Lp (eirma 05)]
 
«Είμαστε εδώ για να πούμε ένα ΑΝΤΙ...Ο σ’ένα γερασμένο κόσμο
που κοιμάται μακάρια γλείφοντας το μπιμπερό της αδιαφορίας»
ΑΝΤΙ… (κάπου, κάπως, κάποτε το 1986)
 
Πιθανότατα δεν υπήρξε άλλο μουσικό σχήμα που να πρεσβεύσει καλύτερα τον εγχώριο συνθετικό πανκ ήχο από τους ΑΝΤΙ.... Πολύ περισσότερο, συνυπολογίζοντας τόσο το μοναδικά αποδοσμένο ηχητικό ντελίριο όσο και την απαράμιλλα άμεση επαν-ίσταση που κηρύσσουν οι στίχοι της μπάντας, θα παραδεχόμασταν πως είναι εντελώς ατυχές (αν και τα μέλη τους θα ομολογούσαν ευτυχές) το ότι οι ΑΝΤΙ... δεν αποτελούν κύριο εκπρόσωπο του μινιμαλιστικού ηλεκτρονικού πανκ όχι απλά σε εγχώριο αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, πάντοτε υπάρχει ο χρόνος αποκατάστασης....ή διαφορετικά της τάξης που στην περίπτωση αυτή σημαίνει αλλότροπης αταξίας...
Προερχόμενοι από τις στάχτες των PPF, γκρουπ διαμορφωμένου στα τέλη του 1981 και με μία μόλις συναυλία στο ενεργητικό του (Ηλιούπολη, 1982), οι ΑΝΤΙ... πρωτοπαρουσίασαν το έργο τους το 1985 στο γνωστό τότε μουσικό άντρο Πήγασος. Μουσική παρέα αποτελούμενη από τρία μέλη (δύο αρμόνια, ένα μπάσο) και ένα drum machine, επιδόθηκαν σε ένα καινοτόμο ηχητικό κράμα πανκ και ηλεκτρονικής μουσικής το οποίο συνοδευόταν από ανάλογη κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά ΑΝΤΙδραστική στιχουργία. Ακριβώς αυτοί οι ιδιότυποι συνδυασμοί φρενήρους ηχητικής απόδοσης και  στιχουργικής αντίδρασης (από αγνά εφηβικής έως απεγνωσμένα ενήλικης) πλέον η ενίσχυση του αντίκτυπου λόγω χρήσης της εγχώριας παρά μίας ξένης γλώσσας, ήταν που διασφάλισαν στο σχήμα μία ξεχωριστή θέση στο Ελληνικό εναλλακτικό μουσικό στερέωμα.
Πέρα από μία σωρία ζωντανών εμφανίσεων, οι ΑΝΤΙ... με απόλυτη συνέπεια στο πνεύμα της ανεξαρτησίας τους, κυκλοφόρησαν μουσικό έργο: δύο κασετών (δικής τους παραγωγής), ενός μισού άλμπουμ (split Lp το 1990 μαζί με τα Κοινωνικά Απόβλητα στην εταιρεία Wipe Out!)  καθώς και συμμετοχών σε ανάλογες μουσικές συλλογές (π.χ. Fragmenta και Συνταγή Αντι-Θανάτου). Όπως φαίνεται, έπρεπε να περάσουν 25 ολόκληρα χρόνια από την εμφάνιση της αρχικής τους δουλειάς (1986) μέχρι να πραγματοποιηθεί η πρώτη κυκλοφορία ολοκληρωμένου έργου του συγκροτήματος σε μορφή βινυλίου. Πιο συγκεκριμένα, το παρόν άλμπουμ το οποίο εκδίδεται σε 500 αριθμημένα αντίτυπα αποτελεί την επανακυκλοφορία της πρώτης κασέτας των ΑΝΤΙ... ωστόσο, με μία μικρή διαφοροποίηση ως προς τα περιλαμβανόμενα τραγούδια καθώς επίσης και τη σειρά των τραγουδιών αυτών. Ειδικότερα, πέρα από τη χωρητική αδυναμία του να συμπεριληφθεί το κομμάτι «ορχηστρικό» (κομμάτι που ας σημειωθεί ότι ως σύνθεση ανήκει στους PPF), στην έκδοση αυτή συμπεριλαμβάνεται ένα ανέκδοτο μέχρι σήμερα μουσικό κομμάτι (Τελευταία Μπύρα) το οποίο όντας φυλαγμένο στο αρχείο της μπάντας ανέμενε την εμφάνισή του για περισσότερο από δύο δεκαετίες.

Έχουμε λοιπόν, έντεκα διεγερτικές συνθέσεις ηλεκτρονικού πανκ ιδιώματος ενδεδυμένες με λόγια ενημέρωσης, υπενθύμισης, αντίδρασης που πέρα από ρομαντικά ή αφελή παρουσιάζονται αγνά και εσαεί επίκαιρα. Τέλος, σε συμφωνία και με τους μουσικούς πρωτεργάτες της ιστορίας (ΑΝΤΙ...), η επεξεργασία αλλά και η συνολική διαχείριση των κομματιών βασίστηκε στη διάθεση του να αποδοθεί το πνεύμα αλλά και η ατμόσφαιρα των ζωντανών παραστάσεων του συγκροτήματος (η οποία, ας σημειωθεί, ήταν πιο ιλλιγγιώδης και από την αυτή που θα δοκιμάσει ο ακροατής ακούγοντας το κομμάτι Ίλιγγος).
Το μοναδικό που απομένει τώρα είναι να ζήσουμε αυτή τη μουσική εμπειρία ευχόμενοι ότι θα την ευχαριστηθείτε το ίδιο έντονα με εμάς.
 
Η ομάδα της Ειρκτή

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Τέλμα (με αφορμή έναν αναγραμματισμό)

Το έχω πει και παλιότερα -θεωρώ οτι η Βάσω Καμαράτου είναι η εντονότερη παρουσία που έχω δει σε θεατρική σκηνή, ο ρόλος της στο ντοκυμαντέρ γράφτηκε πριν τη γνωρίσω αλλά εντελώς πάνω της. Η συμμετοχή της στο ντοκυμαντέρ (όπως και η συμμετοχή της Όλυας Λαζαρίδου) μάλλον θα πρέπει να αποδωθεί σε συναστρία (αν το δεις πλανητικά) ή σε κωλοφαρδία μας (αν το δεις λογικά).


Μέχρι όμως να τελείωσουμε το ντοκυμαντέρ, μπορείς να πάρεις μια καλή γεύση, εδώ:



Τέλμα: ουσ.,ουδ., (telma) -
1.      Έκταση γης που καλύπτεται από λιμνάζοντα νερά, έλος, βάλτος.
2.      (μτφ.) – παντελής απουσία προόδου, κατάσταση στάσιμη, αδρανής, που δεν αλλάζει ή δεν ανανεώνεται.  

            Ένας άνδρας (Άμλετ;) και μια γυναίκα (Οφηλία;). Σήμερα. Εδώ. Προσπαθούν να μιλήσουν  γυμνοί, μετέωροι, για το τέλμα της ζωής μέσα από τις αδυναμίες, τις εμπειρίες και τις προσδοκίες τους.

Ποιο το υλικό της αντοχής;
Φόβος ή επανάσταση;
Σε ποιο βλέμμα κατοικεί η ελπίδα;
Να πιστεύεις ή να ανακαλείς τον κόσμο;
Τέλμα ή αρχή;

            Δυο ηθοποιοί μέσα σε ένα χωμάτινο τοπίο, με εφόδια ένα μικρόφωνο και μια καρέκλα απευθύνονται στους θεατές. Αντλώντας το υλικό τους κυρίως από προσωπικά κείμενα και εξομολογήσεις – ντοκουμέντα της σημερινής εποχής, χρησιμοποιώντας τους εαυτούς τους και το κοινό,  μιλούν για τον κόσμο, την πίστη, τον θάνατο, την οικογένεια, την επανάσταση, τον έρωτα, το όραμα, το Τέλμα… Γιατί φαίνεται πως κάτι σάπιο υπάρχει στη χρήση του κόσμου. Σήμερα. Εδώ.   


Ομάδα Stimulus
Ιδέα / Δραματουργία : Μιχάλης Παλίλης
Σκηνοθεσία / Πρωτότυπα κείμενα / Ερμηνεία : Βάσω Καμαράτου / Μιχάλης Παλίλης
Βοηθός σκηνοθεσίας : Βιργινία Κλαστάδα
Κοστούμια : Σόνια Μπλουμ
Σκηνικός χώρος / Φωτισμοί : Βάσω Καμαράτου / Μιχάλης Παλίλης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης, Βοηθός φωτογράφου :  Ανδρέας Ζήσης, Επιμέλεια εικόνας : Κωνσταντίνος Κόκκινος

Παραγωγή: BIOS / Ομάδα Stimulus



BIOS Basement
Διάρκεια παραστάσεων : 28 Νοεμβρίου 2011- 17 Ιανουαρίου 2012
Παραστάσεις : Δευτέρα και Τρίτη
Ώρα έναρξης : 21.30
Διάρκεια : 60 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων :15€ & 10€ (φοιτ.)
Χορηγός επικοινωνίας : ELCULTURE.GR                                         

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

+ Κορίτσι Μπαταρία -

"Τις νύχτες ανάβεις τον ουρανό και κοιτάς το τσιγάρο" -λοιπόν, αυτός που μπορεί να γράφει τέτοια πράγματα είναι ποιητής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρόκειται για την Όλυα Λαζαρίδου και το έργο της με τίτλο "Κορίτσι Μπαταρία", ένα κείμενο εντυπωσιακό.

Είχα δει την παράσταση όταν πρωτοπαίχτηκε στο"Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης" σε πρωτόλεια μορφή, τώρα έχει εξελιχθεί, άρα, περιμένω να την ξαναδώ με αγωνία. Ήταν μια πολύ όμορφη παράσταση, όπου, εκτός των άλλων, ανακάλυψα οτι η Όλυα ξέρει να επιλέγει συνεργάτες! Από τον σκηνοθέτη μέχρι τους μουσικούς (πού διάβολο πάει και τους βρίσκει;) μιλάμε για αποκαλύψεις!

Να πας λοιπόν να τη δεις την παράσταση -γιατί, εκτός των άλλων, η Όλυα ανήκει σ΄αυτό το είδος των μεγάλων θεατρικών ηθοποιών που σπάνια εμφανίζονται αλλά όταν το κάνουν σημαδεύουν μια εποχή.



Για περισσότερες πληροφορίες, υπάρχει η σελίδα της παράστασης,  κι αν θέλεις να πεις δυο κουβέντες υπάρχει η σελίδα στο facebook.

Η συνέντευξη της Όλυας υπάρχει εδώ.

Και το τρέιλερ:

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Σαχλαμάρα -Σπόρτινγκ 1980 (Δυο νέες σκηνές στο Storyboard)

Δύο νέες σκηνές προστέθηκαν στο Storyboard της ταινίας (σαν "σζζζζζντουπ και τσαφ" μη τα ξαναλέμε πάλι).
Η σκηνές είναι από τη δεύτερη σεκάνς  

"ΣΑΧΛΑΜΑΡΑ (ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ 1980) "
(Εξωτερικό και στη συνέχεια εσωτερικό –γήπεδο Σπόρτιγκ).
 -Όλυα Λαζαρίδου
-Κώστας Μάστορης (Metro Decay)
-Θοδωρής Βλαχάκης (Magic De Spell)
-Τάκης ¨Παν" Πολυχρονόπουλος (ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΝΕΣΙΣ, Forward Music Quintet)

Η Όλυα ακουμπισμένη στον τοίχο του Σπόρτιγκ καπνίζει. Κάτι περιμένει, πάει μέχρι τη γωνία, ξαναγυρίζει στη θέση της, μασάει τσίχλα, σβήνει το τσιγάρο με το μποτάκι της. Το πλάνο κόβεται από γρήγορες φωτογραφίες (το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Police εναντίον Police», η φωτογραφία των Police στην Αθήνα, κάποια φωτογραφία της συναυλίας, το εισιτήριο της συναυλίας). Στη συνέχεια το πλάνο γυρίζει σε υποκειμενικό και μπαίνουμε μέσα στο Σπόρτιγκ, μισοσκότεινος διάδρομος, σχετικά φωτεινό το κλειστό γήπεδο, τα δάχτυλα της Όλυας κολλάνε μια τσίχλα σε ταμπέλα «Απαγορεύεται το κάπνισμα».

Όλυα (voice over):
Όλα ξεκίνησαν από μια σαχλαμάρα. Κυριακή, 30 Μαρτίου του 1980, απόγευμα, η ώρα 6 και κάτι -2.000 αγριεμένοι θέλουν να περάσουν τις σειρές των μπάτσων από το σταθμό του Ηλεκτρικού μέχρι το γήπεδο του Σπόρτινγκ. Όσοι φτάνουν μέχρι εδώ  προσπαθούν με ντου ν’ανοίξουν τις σιδερένιες πόρτες  και να μπουκάρουν μέσα. Μέσα κάνουν sound check οι Police, ο Steward Copeland με αθλητικό σορτς τραβάει σουτάκια στη μπασκέτα πίσω από τη ντραμς του, σιγά το sound check δηλαδή!
Έξω πέφτει ξύλο αβέρτα, οι μπάτσοι έχουν λυσσάξει, η χούντα δε λέει ακόμα να ξεχαστεί, γίνονται και κάποιες συλλήψεις. Οι μπάτσοι κυνηγάνε κόσμο στις γραμμές του Ηλεκτρικού και οι τζαμπατζήδες κυνηγάνε όσους πλήρωσαν μπας και τούς πάρουν τα εισιτήρια. Τα παιδιά παλεύουν να μπουν στο κλειστό γήπεδο για να δουν τη συναυλία, όσοι έχουν εισιτήριο βρίσκονται σε χειρότερη θέση από τους τζαμπατζήδες....

Το πλάνο ανοίγει και φαίνονται οι τρεις (Κώστας, Θοδωρής, Τάκης) κάτω από μια μπασκέτα, η κάμερα τους πλησιάζει αργά όσο καπνίζουν και προσπαθούν να πετύχουν κανένα καλάθι –αποτυγχάνουν παταγωδώς και κοροϊδεύονται μεταξύ τους. Ο Κώστας έρχεται προς την κάμερα, λέει για τη συναυλία των Police, πόσο σημαντική τους είχε φανεί (πρώτη συναυλία ξένου συγκροτήματος μετά τους Rolling Stones), μιλάει για τους συμμαθητές τους και το πόσο βλακώδεις θεωρούσε τις μουσικές που άκουγαν. Οι άλλοι δύο από πίσω κάνουν σαχλαμάρες, ο Κώστας γυρίζει, τους κοιτάζει, επιστρέφει κάτω από τη μπασκέτα και ο Θοδωρής έρχεται στη θέση του. Μιλάει λίγο για τη συναυλία των Police και μετά λέει για το τι γινόταν στις συναυλίες των ελληνικών συγκροτημάτων της εποχής -έτσι μπάζει τον Τάκη. Αυτός σέρνεται φιλικά από τον Κώστα, βγαίνει μπροστά στην κάμερα και λέει για τις συναυλίες των ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΝΕΣΙΣ, τις αντιδράσεις του κόσμου στα πρώτα εκείνα πανκ λάιβ, για τη μέρα που σκοτώθηκε ο Λένον κι εκείνοι βγήκαν με τα λευκά περιβραχιόνια  αναγγέλλοντας  οτι «γιορτάζουν τον θάνατο της ροκ» για το ξύλο που έπεσε στη συνέχεια. Οι άλλοι δυο από πίσω τον κράζουν.

Κώστας - Θοδωρής:  Για τη συναυλία των Police έπρεπε να πεις ρε!
Τάκης: Σιγά τους μαλάκες!

Οι άλλοι δύο τον πλησιάζουν όσο η κάμερα απομακρύνεται, κάτι φαίνεται να λένε, μετά πηγαίνουν προς την έξοδο –περνάνε από την ταμπέλα «Απαγορεύεται το κάπνισμα» και σβήνουν τα τσιγάρα τους δίπλα στην κολλημένη τσίχλα. Πηγαίνουν μετά προς τον διάδρομο, το πλάνο σβήνει στις πλάτες τους.

Βγαίνοντας έξω από το Σπόρτιγκ περνάνε δίπλα από την Όλυα, σταματάνε απότομα την κουβέντα τους λόγω αμηχανίας. Της γυρίζουν την πλάτη και την προσπερνάνε, μοιάζει να μην την έχουν δει καν -η Όλυα χαμογελάει, βγάζει από την τσέπη της μια κασέτα και την τείνει προς το μέρος αυτών που έφυγαν. Κοντινό στο χέρι της Όλυας με την κασέτα και μετά θολό στις φιγούρες των τριών που χάνονται.

Όλυα (voice over):
Γι΄αυτό σου λέω. Όλα ξεκίνησαν από μια σαχλαμάρα. 
 

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ STORYBOARD


Το STORYBOARD μοιάζει πολύ με κόμικ όπου σκιτσάρονται (συχνά πλάνο-πλάνο) οι σκηνές μιας ταινίας πριν γυριστεί κι εφόσον έχει ολοκληρωθεί το σενάριο, κατά τη διάρκεια του λεγόμενου ΝΤΕΚΟΥΠΑΖ (η μετάφραση του σεναρίου σε εικόνες είτε στατικές είτε δυναμικές μαζί με τη δράση των Ηθοποιών, οι Διάλογοι και η λοιπή Ηχητική πλαισίωση, με άλλα λόγια όλη η ταινία, σκηνή-σκηνή από την αρχή μεχρι το τέλος)

-Και εμένα τι με νοιάζει το storyboard ρε; - θα ρωτήσεις - εγώ την ταινία θέλω να δω, γυρίστε την και φωνάξτε με μετά.

Σωστή η ερώτηση αλλά οδηγεί σε λάθος κατάληξη.

Πρόσφατα είδα στην τηλεόραση έναν γνωστό τραγουδιστή ροκ συγκροτήματος να κάνει πρόβα στο στούντιο και να προσπαθεί να εξηγήσει στους μουσικούς με ένα παράξενο τρόπο, μια ιδέα που του ήρθε σχετικά με ένα κομματι.
Τους έλεγε λοιπόν: " Η κιθάρα να κάνει ένα μονότονο ντικιτικιτικι και τοτε να σκάει η ντραμς με ένα δυνατό μπιςςς -μπιςςςς ... ".
Έμοιαζε τόσο περίεργο, όσο το να λες σε κινηματογραφικό γύρισμα στον κάμεραμαν "κάνε ένα γρήγορο σζζζζζντουπ στο πρόσωπο και μετά ένα τζαφ εκεί που ήσουν". Είναι σίγουρο πως θα έκανε τον ταλαίπωρο τεχνικό να σε κοιτάει με ύφος τύπου " Εδώ δεν υπάρχει Κράτος" (ή "Εδώ δεν υπαρχει Ασυλο" ), με τον ίδιο τρόπο που και ο κιθαρίστας και ο ντράμερ κοίταγαν τον τραγουδιστή και δεν καταλάβαιναν Χριστό όση ώρα τους εξηγούσε.

Σκέφτηκα όμως και σαν θεατής.
Σ' αυτή την περίπτωση, τα ντικιτικιτικι και τα μπιςςς-μπιςςς του ροκά μού τράβηξαν την προσοχή πιο πολύ από το να άκουγα " Να παίξει 8 μέτρα η κιθάρα τη δημινουiτα και μετά να μπει με τρίηχο η ντράμς ... " Αυτά τα ντικιτικικι και τα μπις -μπις του ροκά με έκαναν, από περιέργεια, να θέλω να ακούσω το τραγούδι όταν κυκλοφορήσει για να δω τελικά τι εννοούσε ο τύπος. Κάτι ανάλογο προσπαθούμε να κάνουμε και εμείς σε σένα.

Αντί να βάλουμε μια σελίδα από το σενάριο του ντοκυμαντέρ: ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ γεμάτη ξερές σημειώσεις και οδηγίες για το πώς θα κινηθεί η κάμερα ή πόσο πολύ ή λίγο θα φωτιστεί το πλάνο, προτιμήσαμε να ανεβάσουμε σε στόριμπορντ σκιτσαρισμένα πλάνα χώρων και προσώπων που εμφανίζονται στο ντοκυμαντέρ ...

Κατι σαν σζζζζζντουπ και τσαφ , έτσι για να σου τραβήξουν την προσοχή, μέχρι τελικά αυτοί οι ήχοι, τα σύντομα σκίτσα, τα μικιμάους, τα καραγκιοζάκια (πες τα όπως θέλεις) να παρουσιαστούν μπροστά σου -πραγματικές ζωντανές σκηνές από μια ταινία με θέμα την ανεξάρτητη μουσική σκηνη της δεκαετίας του 80 στην Αθήνα και εσύ από αναγνώστης της να γινεις θεατής της.






Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management