Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

"Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο" -η συναυλία στο Gagarin205, 14/3/2014

«Μη μας λέτε αν ήμασταν καλοί. Θέλουμε τη βοήθειά σας για τον ήχο –πείτε μας πώς ακουγόμαστε, τι πρέπει να διορθώσουμε», φωνάζει στο μικρόφωνο ο Δημήτρης Παπαθεοφίλου. Επιτόπου πετάγονται μπροστά τα μέλη των (εντάξει -not) Metro Decay και αρχίζουν τις παρατηρήσεις -ανέβασε εκείνο, κατέβασε το άλλο, δεν ακούω το πιατίνι, πιο πρίμα το μικρόφωνο, πάρτο αριστερά γιατί θα βρεις στην κολώνα….

Είναι το sound check της Πέμπτης (μια μέρα πριν τη συναυλία) και τα Αρνάκια βρίσκονται στη σκηνή. Είναι και τυχεροί που κάθονται από κάτω οι Metro γιατί αν περίμεναν υποδείξεις από εμάς τους υπόλοιπους…
Η Βάσω, η γυναίκα μου και η Βάσω Καμαράτου με τη Βιργινία Κλαστάδα –πιο δίπλα ο πιτσιρικάς ο Άρης, ο γιός του Στέλιου του Μαστρόκαλου –έχουμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τα Αρνάκια έχουν μόλις τελειώσει το «Κανείς δε μπορεί» σε μια τσιταρισμένη εκτέλεση που σε κάνει ν΄αναρωτιέσαι: «είναι δυνατόν να έχουν 15 χρόνια να παίξουν μαζί αυτοί οι τύποι και να βγάζουν τέτοιο αποτέλεσμα με δυο βδομάδες πρόβες;» Τα Αρνάκια παίζουν όλο το σετ τους διορθώνοντας τον ήχο και μετά κατεβαίνουν από τη σκηνή. «Αν κάνετε το 60% από αυτά, αύριο θα καεί το Gagarin», λέω στον Παπασιδέρη. «Σιγά!» γελάει.

Οι Metro Decay είναι περφεξιονίστες. Πράγμα που σημαίνει οτι κάνουν άπειρες ρυθμίσεις όταν έρχεται η σειρά τους και μετά ρυθμίζουν τις ρυθμίσεις λίγο πριν ξαναρυθμίσουν τα πάντα από την αρχή. Το απαιτητικό κοινό του sound check αδημονεί. Αλλά όταν αρχίζουν να παίζουν μάς διαπερνάει ρεύμα -κανονικά. Η Όλγα Παπαδημητρίου που έχει έρθει τρέχοντας για να τους προλάβει είναι έτοιμη να δακρύσει (κι όποιος ξέρει την Όλγα, γνωρίζει οτι είναι από εκείνες τις γυναίκες «που όταν φτιάχνουν σαλάτα κάνουν τα κρεμμύδια να κλαίνε», όπως έλεγε κι ένας καλός μου φίλος). Είχα μια περιέργεια να δω το Ζαφείρη Μαράνο στη σκηνή μαζί τους –ήδη όμως από τους πρώτους στίχους η περιέργειά μου μετατράπηκε σε θαυμασμό. Ούτε παραγγελία να τον έκαναν δεν θα τους έβγαινε τόσο καλός! σκέφτομαι. Εκεί πάνω, στη σκηνή, χωρίς ειδικό φωτισμό, χωρίς φρου φρου κι αρώματα οι Metro Decay παραδίδουν μαθήματα δημιουργίας κλίματος.
Λίγο πιο πίσω, στο μπαρ, τα Αρνάκια παρακολουθούν χαμογελώντας –αυτοί οι τύποι είναι τόσο πολύ συγκρότημα…

Και τότε μπαίνει ο Νίκος Αγγελής με το συγκρότημά του, τη γυναίκα του και τα πιτσιρίκια του. «Έφερα τη μικρή», μας λέει, δείχνοντας την κόρη του, «γιατί ήθελε να δει τα Αρνάκια!». Κι έτσι, πάμε τη μικρή στα Αρνάκια και η μικρή ντρέπεται αλλά έχει πολλή ζεστασιά η όλη κατάσταση.

Στη σκηνή έχει ήδη ξεκινήσει να προβάρει το επόμενο σχήμα –οι Asylum Nursery, η all stars ομάδα κρούσης του «No Asylum here». Ντρενογιάννης, Λαμπάρα, Μάστορης, Σαλαπάτας, Βλαχάκης και οι αδερφοί Σκαρλάτοι και βέβαια ο Ethan Port των Savage Republic! Να πω εδώ δυο λόγια γι΄αυτόν τον άνθρωπο. Με βρήκε (μετά από συστάσεις κοινών μας φίλων) στο facebook την Τρίτη (τρεις μέρες πριν τη συναυλία). «Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνετε, θέλετε να παίξω μαζί με κάποιο συγκρότημα;» με ρώτησε. Μπα, όχι –καθόλου δε θέλαμε! Κατευθείαν τηλέφωνο στον Κώστα το Μάστορη, του εξηγώ τα καθέκαστα. «Στους Asylum Nursery», μου λέει ο Κώστας. Του στέλνω το τραγούδι, το «No Asylum here», το ακούει ο Ethan και μου γράφει «πολύ όμορφο κομμάτι, γουστάρω –να βάλουμε κι ένα βαρέλι;» Απορώ –τι βαρέλι; Μπύρα; «Όχι –βαρέλι όπως στις συναυλίες των Savage!» Τον φέρνω σε επικοινωνία με τον Κώστα το Μάστορη –το πρωί της Τετάρτης (πριν την απογευματινή τους πρόβα) ο Κώστας βγάζει επείγον ανακοινωθέν: «Ζητούνται εθελοντές για κουβάλημα βαρελιού». Τελικά το βαρέλι το ψαρεύει στο Πέραμα ο Μάστορης και το κουβαλάει μόνος (ψιλογαμώντας τη μέση του) –το θέμα είναι οτι την Πέμπτη στο sound check το βαρέλι περιμένει επί σκηνής. Κι όταν το χτυπάει ο Ethan στην πρόβα του «No Asylum here» καταλαβαίνω το λόγο που το ζήταγε. Ένα υπέροχο κομμάτι γίνεται ακόμα πιο επιβλητικό –απίστευτα πράγματα…

Απίστευτα πράγματα; Εντάξει λοιπόν –έρχεται η σειρά των Χωρίς Περιδέραιο να προβάρουν. Ο Ντρενογιάννης παραμένει στη σκηνή (ο άνθρωπος παίζει με τρία συγκροτήματα –γιατί αυτός ήταν πάντα ο Ντρενογιάννης), ο Πετρονικολός κι αυτή η πανέμορφη κοπέλα η Λία Μιχαηλίδου παίρνουν τις θέσεις τους -ο Νίκος Αγγελής μας ρίχνει μια ματιά και μας παγώνει. Μετά αρχίζει να τραγουδάει (ή να απαγγέλει, ή να κηρύττει –όπως διάολο θες πέστο) και μένουμε με τα σαγόνια κρεμασμένα. «Κοίτα –ανατρίχιασα», λέει η Όλγα δείχνοντας το χέρι της. Η πρόβα διακόπτεται απότομα γιατί πρέπει να γυρίσουμε μια σκηνή μυθοπλασίας, η Βάσω Καμαράτου εισβάλλει απρόσκλητη, ο Αγγελής τη διώχνει, ο Μάστορης την τραβολογάει για να την πετάξει έξω –φωνές, κακός χαμός. Η Μαρία Καραγιαννάκη, η υπεύθυνη παραγωγής του Gagarin 205 πετάγεται έντρομη από το γραφείο της. Τη βλέπουμε να τρέχει προς το μέρος μας και πεθαίνουμε στα γέλια. «Τι έγινε ρε;» ρωτάει. «Κάνουμε γύρισμα», λέει ο Μιχάλης Καφαντάρης, ο σκηνοθέτης. «Γύρισμα ήταν όλο αυτό; Πείτε το και σε μένα ρε παιδιά και νόμιζα οτι θα μου το σπάσετε το μαγαζί!» λέει η Μαρία. Γύρισμα. Στο οποίο συμμετείχε μια ηθοποιός και δυο μέλη συγκροτημάτων. Και η Μαρία τρόμαξε! Εντελώς αγγούρια οι μουσικοί –έτσι; Σιγά μη μπορούν αυτοί να παίξουν σε σκηνές μυθοπλασίας! Έτσι;
Οι Χωρίς Περιδέραιο συνεχίζουν την πρόβα, «θα σας τα παίξουμε όλα τα κομμάτια από την αρχή», απειλεί γελώντας ο Ντρενογιάννης, «μόνο τέσσερεις μείνανε», λέει ο Αγγελής –γελάμε, είμαστε ευτυχισμένοι, τόσο απλά.

Την Παρασκευή το μεσημέρι έχουν πρόβα τα υπόλοιπα συγκροτήματα αλλά δεν αντέχω να πάω. Γιατί τότε θα πρέπει να χτυπήσω 12ωρο στο Gagarin και είμαι γέρος παύλα άνθρωπος…

«Δεν χρειάζεται να ρωτήσω γιατί αργήσατε!» κοροϊδεύει ο Θοδωρής Ηλιακόπουλος όταν μπαίνει στο αυτοκίνητό μας, στην Πατησίων. Κοιτάζει την Όλγα η οποία πάει να διαμαρτυρηθεί αλλά τότε ακριβώς ξεκινάμε την καζούρα. Απέχουμε κάνα δυο χιλιόμετρα από το Gagarin 205 και βιαζόμαστε να φτάσουμε –για τη συναυλία. Είμαστε χαρούμενοι –ψέματα, εγώ είμαι αγχωμένος.
Έξω από το Gagarin 205 έχουν στρατοπεδεύσει οι Metro Decay –μου θυμίζουν εκείνες τις επιδρομές συγκροτημάτων με τους φίλους τους που ήταν τόσο συχνές στη δεκαετία του ’80, παρέες με το δικό τους, ξεχωριστό, ύφος η καθεμιά που εμφανίζονταν από το πουθενά και έφτιαχναν ένα φασαριόζικο ποτάμι (κανονικό ρε –όχι σαν του Θεοδωράκη).
Είναι νωρίς ακόμα, μόλις 8:30 αλλά το μαγαζί είναι ήδη γεμάτο φίλους. Ο Γιώργος ο Κουλούρης από τους South of no North, αραχτός στον εξώστη δίπλα στους dj –το μυρίζεται αμέσως το άγχος μου και με καθησυχάζει οτι όλα καλά θα πάνε αν…. (απαριθμεί ένα κάρο προϋποθέσεις) –το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να βουτήξω από τον εξώστη με το κεφάλι προς τα κάτω, αλλά εκείνη τη στιγμή βλέπω το Μιχάλη να μου κάνει νόημα στη μέση της αίθουσας: «Έχουμε ρέψει ρε –θα υπάρχει τίποτα να βάλουμε στο στόμα μας μέχρι το ξημέρωμα που θα τελειώσουμε;»
Συναντάω τα παιδιά που κατέβηκαν από Θεσσαλονίκη ειδικά για τη συναυλία –συγκινούμαι στ΄αλήθεια (και βέβαια, το άγχος μου μεγαλώνει).
Συναντάω το φίλο μου τον Γιώργο τον Deuced, που έχω να τον δω καιρό, συναντάω τον Ιάσωνα από το radio reboot που κάναμε μια πολύ διασκεδαστική συνέντευξη, συναντάω φίλους, συναντάω παιδιά από συγκροτήματα που αγαπάω, το Δημήτρη το Μπουρούσα και τον Στέλιο το Χαμπίμπη από Libido Blume –έχουν έρθει όλοι, ή σχεδόν όλοι. Θα είμαστε μαζί σ΄αυτό…

Πιάνουμε θέση δίπλα στο κιγκλίδωμα –εγώ, η Βάσω η γυναίκα μου, η Βάσω Καμαράτου μαζί με τη Βιργινία Κλαστάδα (αυτές οι δυο δεν είχαν ακούσει τίποτα από τη σκηνή του ’80 και τώρα έχουν καταλήξει φανατικές –ήταν στην πρόβα, είναι και πρώτη γραμμή τώρα!) και τον Θοδωρή Ηλιακόπουλο που έχει έρθει με τη φωτογραφική του μηχανή.
Η βραδιά ξεκινάει με αποσπάσματα της ταινίας μας και το άγχος μου χτυπάει ταβάνι (επιστρέφει, γκελάρει στο πάτωμα και ξαναφεύγει). Είμαι πολύ μπροστά και δεν μπορώ να καταλάβω πώς υποδέχεται ο κόσμος αυτό που βλέπει, άσε που θέλω κι εγώ να το δω γιατί ο άτιμος ο Καφαντάρης δεν μου το έχει δείξει πιο πριν –προλαβαίνω μόνο να αντιληφθώ οτι ο κόσμος κάνει ησυχία, το παρακολουθεί και πολλοί γελάνε στις αστείες σκηνές.
Και μετά ξεκινάει…

Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Not 2 without 3, ο Βασίλης Σαλαπάτας υποδέχεται τον κόσμο που υποδέχεται το συγκρότημα –τον θαυμάζω, θέλει τρομερά κότσια για να ανοίξεις αυτή τη συναυλία και οι Not 2 without 3 το κάνουν θεαματικότατα. Βουτιά στη μελαγχολία του new wave όπως απεικονίστηκε από συγκροτήματα σαν τους Echo and the Bunnymen, τους Cure και (ναι ρε συ) τους Not 2 without 3. «Under the flag» -«ένα τραγούδι για έναν πόλεμο που γινόταν τότε», το «Μachinery» -«ένα κομμάτι που ποτέ δεν τελειώσαμε, ούτε και θα τελειώσουμε ποτέ» και βέβαια τα γνωστότερα (λόγω κυκλοφορίας στη συλλογή Outsiders), «I keep» και «Crocodiles». Όταν έφυγαν από τη σκηνή σκεφτόμουν οτι έζησα ξανά μια βραδιά στον ΠΗΓΑΣΟ σε δόση σφηνάκι. Οι Not 2 without 3 ήταν οι «παλιοί» Σπύρος Αναγνώστου και Βασίλης Σαλαπάτας, πλαισιωμένοι από τους νεότερους Γιώργο Παπαδόπουλο και Γιάννη Ψιμόπουλο.
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)

Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Μετά ήρθε η ώρα των Ανυπόφορων –είχα κάμποσο άγχος σχετικά με το πώς θα τους υποδεχόταν ο κόσμος επειδή πέρασαν 30 χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση, δεν είχαν δισκογραφήσει τίποτα το ’80 και μόλις πριν 2 ή 3 χρόνια κυκλοφόρησε ένα σινγκλάκι τους από την ΕΙΡΚΤΗ. Σκεφτόμουν κιόλας οτι υπήρχε κόσμος που περίμενε «τους γνωστούς» (σε εισαγωγικά γιατί τα συγκροτήματα της γενιάς μου και η διασημότητα είναι έννοιες τόσο ταιριαστές όσο η μαρμελάδα και το παστίτσιο). Αλλά όλες μου οι ανησυχίες εξατμίστηκαν αυτομάτως, όταν πάτησε το πόδι του στη σκηνή ο Γιώργος Γλυνέλης. Με το παλιό σταυροκούμπωτο δερμάτινο, με το μπάσο κρεμασμένο στην πλάτη α λα Clash –ξεκινάνε να παίζουν και ξεκινάει να χοροπηδάει ο Γλυνέλης κι αρχίζει το κοινό από κάτω να συμμετέχει! Και οι υπόλοιποι –μέσα στην τρελή χαρά, να διασκεδάζουν την εμφάνισή τους –πρόσωπα φωτεινά, ο Στάθης ο Καλυβιώτης που ξαναθυμήθηκε τραγούδια τα οποία είχε αφήσει χρόνια πίσω του, ο Γιάννης Χαραλαμπίδης κι ο Γιώργος Δαμέλλος να δίνουν ρέστα στα πλήκτρα και τα τύμπανα! Ένα συγκρότημα που χόρευε στη σκηνή κι ένας κόσμος που ακολουθούσε το συγκρότημα στο χορό του. «8 φορές», «η Ομίχλη», «Λίγο πριν το τέλος» -κι όταν έφτασε το τέλος μαζεύτηκαν όλοι τους, έβαλαν στη μέση τον Στάθη, αγκαλιάστηκαν και τραγούδησαν την τελευταία στροφή από το: «Μια στιγμή» και το Gagarin ανατρίχιασε. «Ήταν το αντίο που δεν είχαμε πει πριν από χρόνια», μας αποχαιρέτησε ο Στάθης. Ακόμα και τώρα (τρεις μέρες μετά) που το γράφω, ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό μου…
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)

Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)

Κοίτα τώρα –είχαμε 8 συγκροτήματα και είχαμε υπολογίσει οτι θα παίξει περίπου μισή ώρα το καθένα. Άρα, είχαμε καθαρές, 4 ώρες μουσικής! Σκέψου το λίγο! Είχαμε πει να γίνονται οι αλλαγές μεταξύ των συγκροτημάτων με κάποια ταχύτητα, αλλά αυτοί οι τύποι εκεί πάνω έσπασαν όλα τα ρεκόρ. Μέτρησα 10 λεπτά από τη στιγμή που αποχαιρέτησαν οι Not 2 without 3 μέχρι να ξεκινήσουν οι Ανυπόφοροι κι άλλα τόσα μέχρι να βγουν οι Cpt Neφος. Θα εξομολογηθώ και μια αμαρτία μου –η υπεύθυνη παραγωγής της συναυλίας μού είχε ζητήσει να έχω το νου μου, να ειδοποιώ το επόμενο συγκρότημα δυο τραγούδια πριν τελειώσει το προηγούμενο –«ναι» της είπα αλλά σιγά μην έφευγα μπροστά από τη σκηνή στα δυο τελευταία τραγούδια κάθε συγκροτήματος! Όμως αυτά τα άτομα, χωρίς κανένας να τους ειδοποιεί, χωρίς κανένας να τους το υπενθυμίζει, βρίσκονταν στη θέση τους, στην ώρα τους με επαγγελματισμό που θα τον ζήλευαν μέχρι και οι φαροφύλακες. Κι αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη του γεγονότος οτι και ο εναλλακτικός πρέπει να διαθέτει επαγγελματισμό αλλιώς καταλήγει γραφικός (ή ενοχλητικός).
 
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
 Οι Cpt Neφος λοιπόν παραβίασαν το χρόνο που τους αναλογούσε κατά 3,5 ολόκληρα λεπτά!!! Κι όλοι χοροπηδάγαμε με το «Guns of Brixton» στη θρυλική εκείνη διασκευή που είχε κοντέψει να βάλει φωτιά στην Αθήνα στα μέσα του ’80. Κι όταν ο Άκης Μπογιατζής έλεγε «τώρα κανονικά πρέπει να φύγουμε, αλλά θέλετε να παίξουμε ακόμα ένα κομμάτι;» σκεφτόμουν οτι οι μεγαλοφυείς άνθρωποι πρέπει να είναι τόσο απλοί και ταπεινοί. Γιατί προηγουμένως η παρέα των Μπογιατζή, Ντρενογιάννη, Μανή, Τρυφερούλη μάς είχε κάνει να κοπανιόμαστε σαν ελατήρια με τραγούδια σαν το «Colours Melting», «Cadillac Dreams», «In my room» σε προωθημένες (ακόμα και σήμερα μου ακούγονται new wave με την χρονική σημασία του όρου) εκτελέσεις. Όταν μάλιστα έπαιξαν το «I believe» των Anti Troppau Council (του συγκροτήματος με το οποίο έχω ψύχωση) πολύς κόσμος έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)


Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Τα Αρνάκια ανεβαίνουν στη σκηνή και τα πράγματα αγριεύουν. Ο Παπαθεοφίλου ξεκινάει «χαμηλά» με το «Όλοι είναι φαντάσματα» -με το ζόρι τον ακούω εκεί που βρίσκομαι. Όταν τελειώνουν το κομμάτι, κάποιοι φωνάζουν «πιο πάνω οι κιθάρες και η φωνή!» Κι αρχίζει «η Πτώση» που μόνο τέτοια δεν είναι! Τα Αρνάκια παίζουν δυο φορές καλύτερα απ΄ότι τους είχα δει στην πρόβα και δείχνουν να διασκεδάζουν αφάνταστα στη σκηνή –ο Παπασιδέρης με τον Παππά οργιάζουν, ο Παπαθεοφίλου ερμηνεύει υποδειγματικά, είχα ξεχάσει πόσο βάθος και πόσο αίσθημα είχε η φωνή αυτού του ανθρώπου (ας τον ακούσουν κάποτε όσοι βιάζονται να θεοποιήσουν τον κάθε έτσι και γιουβέτσι)! Αναμενόμενο βέβαια να πάρει φωτιά ο κόσμος με κομμάτια όπως «Ο κακός σου εαυτός», «Χάνω την υπομονή μου» και «Ζεις για να πεθάνεις». Στις μπροστινές γραμμές πιτσιρικάδες ξέρουν τα τραγούδια απέξω –φωνάζουν, χορεύουν –τι είναι αυτά τα παιδιά; Από πού ήρθαν;
 
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)

Κι ένα αστείο (μάλλον): μετά τον «Κακό σου εαυτό» και την προτροπή του Δημήτρη: «σκότωσε το μπάτσο που έχεις μέσα σου» κάποιοι από κάτω φωνάζουν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»!!!


Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Σειρά των Χωρίς Περιδέραιο –ενός συγκροτήματος που οι περισσότεροι από εμάς το είχαμε δει ελάχιστα (συγκριτικά με τα άλλα σχήματα) στη δεκαετία του ΄80, ενός συγκροτήματος του οποίου ο θρύλος στήθηκε με ένα συνταρακτικό σινγκλ και έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει στη ζωή μου. Γι΄αυτό και ο κόσμος τούς περιμένει με αγωνία κι όταν ο Αγγελής ξεκινάει την εισαγωγή της «Έγχρωμης Γρίπης» (αφού μας έχει τραγουδήσει το «χορεύω Μπαρτσελόνα» το πρώτο τραγούδι που έμαθε η κόρη του) έχει να αντιμετωπίσει ένα φανατικό κοινό που τον αποθεώνει. Και μόνο αυτό, θα ήταν επαρκής λόγος για να γίνει η συναυλία –για να συναντηθεί επιτέλους ο Αγγελής με το κοινό του, να δει (να του δείξουν) οτι δεν είναι πια μόνος στο ταξίδι της δημιουργικότητας του. Ο Ντρενογιάννης έχει πλέον απογειωθεί κανονικά, ο Γιαννούτσος στα ντραμς χαίρεται και το δείχνει, η Λία Μιχαηλίδου έχει αναλάβει το ιστορικό Siel κήμπορντ που ήταν υπεύθυνο για τον χαρακτηριστικό ήχο του συγκροτήματος, ο κόσμος χορεύει και τραγουδάει –κοιτάζω τα παιδιά στις μπροστά σειρές, είναι στα όρια της εξάντλησης μετά από δυο γεμάτες ώρες συναυλίας, οι φωνές τους έχουν κλείσει αλλά επιμένουν να ζητάνε την «Άνωση». Ο τύπος του μαγαζιού, που προσέχει να μπαίνουν μέσα από το κιγκλίδωμα μόνο οι φωτογράφοι ρωτάει τον Θοδωρή τον Ηλιακόπουλο: «τελευταίο συγκρότημα είναι αυτό;» και κοντεύει να λιποθυμήσει όταν ο Θοδωρής τού απαντάει: «τι τελευταίο; το μεσαίο είναι!» Νιώθω οτι μπορεί και να το παρακάναμε –αλλά πάλι… γίνεται να το παρακάνεις με την ευτυχία;
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Δε γίνεται και γι΄αυτό στο «Κρότοι, κροταλίες» και στις «48 σιωπές» τραντάζεται το μαγαζί –ο Αγγελής ανεβάζει ρυθμούς συνεχώς κι όλα γίνονται ξέφρενα. Παρουσιάζει ένα «καινούργιο κομμάτι –του ‘88», το υπέροχο «Όλα δικά μας» -«για όλα όσα μας πήρανε και πρέπει να ξαναγίνουν δικά μας». Όταν μας αποχαιρετά δίνει το σύνθημα: «για τα τραγούδια που γράφτηκαν κι αυτά που θα γραφτούν».


Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Έρχεται η ώρα των Metro Decay. Οι μαύρες φιγούρες γεμίζουν τη σκηνή, ο Μάστορης ξεκινάει την εισαγωγή από το «Ταξίδι» στα πλήκτρα κι ο κόσμος μένει ακίνητος –μπερδεμένος. Ο Ζαφείρης Μαράνος δείχνει κάπως αμήχανος (ίσως όμως όλο αυτό να είναι σκηνοθετημένο για τις ανάγκες της εμφάνισης). Αγχώνομαι πάλι –έχω ακούσει οτι κάμποσοι στράβωσαν που ο Ζαφείρης θα τραγουδήσει με τους Metro –αλλά μέχρι να το σκεφτώ, έχουν φτάσει στο ρεφρέν, κοιτάζω τον κόσμο που τώρα χορεύει και ουρλιάζει. Ο Μάστορης με τον Μαστρόκαλο κυριαρχούν στη σκηνή και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού κουβαλάνε στις πλάτες τους την ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα γκρουπ αυτής της χώρας. Ο Ζαφείρης λύνεται και αποδίδει ονειρικά τα κομμάτια και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού είναι φανατικός οπαδός των Metro. O Ηλίας Ράπτης (προσθήκη της τελευταίας στιγμής και το αναφέρω εδώ γιατί αποκλείεται κάποιος να το κατάλαβε στη συναυλία), ο Μάνος Βασιλάκης (μουσικός συνοδοιπόρος του Μάστορη στις νέες περιπλανήσεις του) και ο "παλιός" Κώστας Κούζας (έχει περάσει ένα φεγγάρι από τους  Metro αν θυμάμαι καλά και σίγουρα έχει φτιάξει μουσική με τον Μάστορη) βοηθούν να δημιουργηθεί η απόμακρη αίσθηση που πάντα επεδίωκε αυτό το συγκρότημα –κι όταν λέω «απόμακρη» δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση τίποτα σαχλαμάρες του τύπου «ντίβες χωρίς επαφή με τον κόσμο». Αναφέρομαι σ΄αυτή την αίσθηση «τους αγγίζω αλλά δεν τους φτάνω» που ήταν κυρίαρχη στην dark σκηνή του ’80. Κι, ας είναι καλά ο Ζαφείρης –μού έφεραν στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές των Bauhaus


Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Αντέχει κι άλλο ο κόσμος; Οι Stress ανεβαίνουν στη σκηνή, μαζί τους ο Τάκης Πολυχρονόπουλος, ο θρυλικός τραγουδιστής των Παρθενογένεσις –ρίχνουν το «I will not apologize» και το «The house of the rising sun» -φόροι τιμής σε εκείνο το αρχετυπικό συγκρότημα που ξεκίνησε την αλλαγή της ελληνικής μουσικής σκηνής. Και μετά… «fuck art, lets pogo», φωνάζει ο Κώστας Δρίβας κι αρχίζει το «Athens Burning» σε μια δαιμονισμένη εκτέλεση που παρόμοιά της δεν είχα ξαναπετύχει. Οι Stress είναι σε διαβολεμένη φόρμα και την Πέμπτη προβλέπω οτι θα ταρακουνήσουν όλη την οδό Λιοσίων –όχι μόνο το Gagarin στο οποίο εμφανίζονται! Στη θέση του Τάκη έρχεται ο Φρανκ, ο πρώτος τραγουδιστής του συγκροτήματος και μετέπειτα frontman των Panx Romana –«Άγχος» και «Δικαίωμα στη ζωή» κολλητά, το pogo οργιάζει από κάτω, ο Φρανκ βουτάει στο κοινό –αυτό είναι το πανκ. Απλό, όμορφο, δυναμικό, ξεκάθαρο.
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)

Η βραδιά (ποια βραδιά; έχει πάει κοντά 4 το πρωί!) κλείνει με τους Asylum
Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)
Nursery
που ξεκινάνε από το «(and the burning) puppet» των Magic de Spell και μετά, ο Γιώργος με τον Θανάση Σκαρλάτο δίνουν τη θέση τους στον Κώστα Μάστορη και τον Ethan Port –όσοι ξέρουμε τι θα ακολουθήσει κοιτάζουμε την Άντα Λαμπάρα. Τα πρώτα ριφ του «House of the Damned» πλημυρίζουν το χώρο, ψάχνω πίσω –έχουν περάσει τόσες ώρες αλλά είναι πάνω από 300 άτομα ακόμα στο μαγαζί! Και είναι τυχεροί γιατί τέτοια εκτέλεση του κομματιού δεν θα ξαναβρούν –η Άντα, ο Ντρενογιάννης κι ο Ethan δημιουργούν έναν κιθαριστικό καταιγισμό, ο Θοδωρής Βλαχάκης με τον Κώστα τον Μάστορη φτιάχνουν μια αδιαπέραστη rhythm section κι ο Βασίλης Σαλαπάτας ερμηνεύει σα να μην υπάρχει αύριο (που δεν υπάρχει δηλαδή). Αλλά εκτός από αύριο, δεν υπάρχει και άσυλο –η εκτέλεση του «No Asylum here» με τον Ethan να συνοδεύει με το βαρέλι και να τραγουδάει μαζί με το Βασίλη ήταν απλά ονειρική. Και φασαριόζικη. Πολύ φασαριόζικη –ανάλογη του πάρτυ που μόλις τελείωνε.

Φωτογραφία Θ. Ηλιακόπουλος (Anoptron)

Έχουμε μείνει με τα συγκροτήματα, λέμε σαχλαμάρες, κοροϊδευόμαστε, ο Ethan προτείνει στον Βλαχάκη να πάνε μαζί Αμερική και να γίνει ο ντράμερ του και του υπόσχεται «γυναίκες και ναρκωτικά». Το λέμε στο Βλαχάκη –«πες του οτι είμαι μέσα, ξεκινάμε αύριο πρωί», μας λέει όλο σοβαρότητα.
Οι Stress αποχωρούν απορημένοι: «τι είναι αυτοί οι Ανυπόφοροι ρε! ακόμα κι από μας, περισσότερες μπύρες πίνουν!»
Ο Κώστας ο Μάστορης χαμογελάει: «καλά πήγαμε», λέει. Αυτό σημαίνει οτι μάλλον γαμήσαμε.
Αγκαλιάζω τον Στέλιο το Μαστρόκαλο που φεύγει για Λονδίνο, έξω από το Gagarin έχει ήδη μαζευτεί η παρέα που θα συνεχίσει σε άλλο μαγαζί για ποτά…

Ο Αγγελής κοροϊδεύεται με το Ντρενογιάννη –πρώτη φορά βλέπω το Νίκο (γιατί ο Ντρεν είναι γνωστό πειραχτήρι) τόσο χαλαρό και άνετο. Κι αυτό σημαίνει οτι κάτι κάναμε απόψε…

Περπατάω αργά για να τους δω να φεύγουν –ωραίοι άνθρωποι που κάνουν ωραία πράγματα με απλό τρόπο…

Ο Νίκος με την Όλγα που έβαλαν μουσική (δεν θυμάμαι σε άλλη συναυλία να τραγουδάει όλος ο κόσμος μαζί τα κομμάτια των dj –αλλά κι αυτό έγινε σ΄αυτή τη συναυλία) χαιρετιούνται –η Όλγα θα συνεχίσει στην παρέα των ποτών, ο Νίκος θα φύγει σφαίρα για το σπίτι γιατί έχει αφήσει την κόρη του άρρωστη.

Φτάνω στο αυτοκίνητο μαζί με τα παιδιά του συνεργείου και τη γυναίκα μου –συζητάμε αλλά είμαι αφηρημένος.
Την επόμενη μέρα το facebook παίρνει φωτιά, η σελίδα του event έχει περισσότερη κίνηση από τότε που αναγγείλαμε τη συναυλία, μπαίνω στα πεταχτά, χαζεύω τα βιντεάκια που έχουν σηκώσει οι θεατές της συναυλίας.
«Πρέπει να γράψεις κι εσύ κάτι», μου λέει η γυναίκα μου.
Τι να γράψω; Τι μένει να πω;

Την Κυριακή με παίρνει τηλέφωνο ο Χάρης ο Παπασιδέρης. «Τι είχες εσύ ρε μαλάκα στη συναυλία; Φαινόσουν εντελώς αλλού –σου έκανα πλάκα και ούτε που έπαιρνες χαμπάρι», με ρωτάει.
Τι είχα;

Σήμερα είναι Δευτέρα και τα γράφω αυτά για να τα βάλω σε μια σειρά –η συναυλία έχει τελειώσει και μαζί της έχει τελειώσει και η προσμονή ότι μια μέρα θα ξαναδώ όλα αυτά τα συγκροτήματα στη σκηνή. Και είναι μεγάλο γαμήσι να ξεμένεις από προσμονή ρε φίλε…

Υ.Γ.1: Δεν μπορώ να βρω λόγια για να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στα συγκροτήματα που συμμετείχαν –μου απέδειξαν ότι είχα δίκιο που τους θεωρούσα σπουδαίους. Όχι μόνο σπουδαίους μουσικούς (αυτό άλλωστε ήταν φανερό) αλλά σπουδαίους ανθρώπους. Ένα ξεχωριστό «ευχαριστώ» αξίζει στον Θοδωρή Ηλιακόπουλο που εμπνεύστηκε την όλη διοργάνωση και στον Λούη και τον Κώστα (Stress) που τη στήριξαν ολόψυχα από το ξεκίνημά της κι ας είχαν να δώσουν συναυλία μια βδομάδα αργότερα! Μια βαθιά υπόκλιση στα παιδιά που ήρθαν (με δικά τους έξοδα) από τα Κύθηρα (Μάστορης, Βασιλάκης) κι από το Λονδίνο (Μαστρόκαλος). Ποτέ δεν θα μπορέσω να βγάλω αυτά που χρωστάω στον Γιάννη Ντρενογιάννη («καλά –εσύ θα παίξεις με κανέναν ρε συ ή έτσι θα κάθεσαι να χαζεύεις;») Και ποτέ δεν θα ξεχάσω την απλότητα των παιδιών από τα Αρνάκια, τους Ανυπόφορους, τους Not 2 without 3, τους Χωρίς Περιδέραιο και τους Cpt Neφος που δέχτηκαν να μπουν σ΄αυτή την περιπέτεια χωρίς καν να το σκεφτούν δεύτερη φορά.

Υ.Γ.2: Θυμόμουν, παλιά, ότι το Αθηναϊκό συναυλιακό κοινό ήταν από τα χειρότερα που είχα δει. Αυτό ήταν παλιά… Γιατί το κοινό της συγκεκριμένης συναυλίας έμοιαζε βγαλμένο από τα όνειρά μας! Τόσο οι γέροι (σαν κι εμένα), όσο και οι πιτσιρικάδες έφτιαξαν με τη συμμετοχή τους μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου. Όσο υπάρχουν, υπάρχει ελπίδα και τελικά –υπάρχει άσυλο. Μέσα από τις παρέες τους…

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Οι Ανυπόφοροι και η κατάρα του Αταχουάλπα

Είναι Σάββατο μεσημέρι, ο κόσμος μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά, τα πουλάκια τιτιβίζουν κι εμείς καπνίζουμε στο μπαλκόνι ενός οδοντιατρείου άνετοι κι ωραίοι. Άνετοι στον οδοντίατρο; Ναι –αν ανήκεις στο συνεργείο του «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» και είσαι εκεί για γύρισμα (κι όχι για σφράγισμα)! Ναι –αν είσαι ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΣ γιατί οι τύποι αυτοί είναι παντού άνετοι!


Κουβεντιάζουμε για τα εισιτήρια της συναυλίας της 14ης Μαρτίου –θέλουμε όλοι να κρατήσουμε ένα αναμνηστικό αλλά τι αναμνηστικό να κρατήσεις απ΄αυτά τα καινούργια τα ηλεκτρονικά εισιτήρια! Σαν αποδείξεις πιτσαρίας είναι!

 Εντός του οδοντιατρείου επικρατεί αναστάτωση –ο Νίκος Χανιώτης στήνει τα φώτα, ο Γιάννης Αντύπας βιδώνει τα μικρόφωνά του κι ο Νίκος ο οδοντίατρος προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια ορδή κανιβάλων που περιεργάζεται τα εργαλεία του και πατάει ότι κουμπί βρει πρόχειρο. Η Βάσω Καμαράτου (αν και δεν παίζει στη σκηνή) έχει έρθει μαζί με τη Βιργινία Κλαστάδα (η οποία παίζει), ο Μιχάλης Καφαντάρης δίνει οδηγίες, βάζει τον κόσμο να προβάρει ιατρικές μπλούζες και δερμάτινα μπουφάν –πανικός κι ομίχλη!

Ένα αξιοσημείωτο γεγονός: επιτέλους, μετά από τόσα γυρίσματα, αποκτήσαμε κλακέτα! Μέχρι τώρα κοπανάγαμε παλαμάκια –«το κάνουμε από άποψη», έλεγε ο Μιχάλης, αλλά και οι απόψεις έχουν τα όριά τους. Κι εμείς, ως συνεργείο, αποδεκατισμένοι ξανά –με τον ηρωικό Βασίλη Ζερβακάκη να ψήνεται στον πυρετό. Προχωράμε…

Οι συνεντεύξεις των Ανυπόφορων θα κινηματογραφηθούν στην οδοντιατρική καρέκλα. Έτσι το έχουμε σκεφτεί. Να βγει το στρίμωγμα, η ανασφάλεια μιας ολόκληρης εποχής. Ο Νίκος βάζει την κλασσική χάρτινη σαλιάρα στον πρώτο συνεντευξιαζόμενο, φοράει γάντια, μάσκα, βγάζει τροχούς, δρεπάνια, γρύλους, τανάλιες και στήνεται πάνω από τον Γιάννη Χαραλαμπίδη που περιμένει να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ο ασθενής συνεντευξιαζόμενος είναι πλήρως συνεργάσιμος –του κάνουμε κάτι εξαγωγές (συμπερασμάτων) και τον αφήνουμε να φύγει.
Τη θέση του παίρνει ο Γιώργος Γλυνέλης. Σαλιάρα, τανάλιες, όλα κανονικά. Αυτός όμως είναι πλήρως προετοιμασμένος –αρχίζει να διηγείται ιστορίες με μια άνεση που μας ξενίζει. Δεν έχουμε συνηθίσει τέτοια πράγματα –στις συνεντεύξεις οι περισσότεροι κουμπώνονται, αλλά ο Γλυνέλης μάς παίρνει παραμάζωμα –πολύ αεράτος!
Σειρά του Στάθη Καλυβιώτη. Ο Στάθης, αν δεν το γνωρίζεις, κάνει εδώ και χρόνια μεγάλη καριέρα με την Κρίστη Στασινοπούλου –έχουν αυτό το σχήμα, τους Greekedelia και αλωνίζουν την υδρόγειο (στην Ελλάδα βέβαια τους ξέρουν λίγοι και εκλεκτοί –πού να μείνει χώρος από τους κάθε λογής αμανετζήδες της συφοράς…) Κι επειδή ο Στάθης ασχολείται τόσα χρόνια με το ethnic, όταν τον βάζουμε στην οδοντιατρική καρέκλα και πάει να μιλήσει, πλακώνουν από κάτω από το οδοντιατρείο κάτι Ινδιάνοι που παίζουν φλάουτο! Κι όχι απλά παίζουν, αλλά έχουν στήσει ολόκληρη ηχητική εγκατάσταση –μιλάει ο Στάθης κι από κάτω ακούγονται οι «Κόνδορες των Άνδεων» οι «Τροβαδούροι των Μάγιας» και οι «Γιοί του Αταχουάλπα» σε αγαστή συνεργασία!
«Δε γίνεται», λέει ο Αντύπας. «Δεν μπορώ να το κόψω με τίποτα –αν συνεχίσετε τη συνέντευξη θα έχετε υπόκρουση τα φλάουτα». Το γύρισμα σταματάει και ψάχνουμε λύση. Στην αίθουσα αναμονής του οδοντιατρείου περιμένουν οι ηθοποιοί με τους υπόλοιπους Ανυπόφορους. «Αυτό είναι όλο;» λέει η Βάσω Καμαράτου όταν μαθαίνει για το πρόβλημά μας. «Περιμένετε –θα πάω να καθαρίσω. Θα τους πω οτι έχω το παιδί μου άρρωστο». Και κατεβαίνει τις σκάλες, την παρακολουθούμε από το μπαλκόνι –πάει στους Ινδιάνους, μιλάνε, επιστρέφει -οι Ινδιάνοι σταματάνε τη μουσική! «Πώς το κατάφερες;» απορούμε. «Ε, αλίμονο τώρα! Χτεσινοί είμαστε;» γελάει η Βάσω.

Οι συνεντεύξεις στην οδοντιατρική καρέκλα ξαναρχίζουν, ο Στάθης τα λέει, έρχεται η σειρά του Γιώργου του Δαμέλλου και τότε χτυπάει το κουδούνι. «Ποιος είναι Σαββιατιάτικα!» απορεί ο Νίκος. Εγώ ξέρω ποιος είναι –έχουμε συνεννοηθεί από την προηγούμενη μέρα που επικοινώνησα μαζί του για να τον καλέσω στη συναυλία…
Σε λίγα λεπτά μπαίνει στο οδοντιατρείο ο Αργύρης ο Ζήλος –με το γνωστό ψύχραιμο στυλ του. «Γιατρέ, ήρθα να σε πληρώσω» λέει στο Νίκο –και γίνεται του Αργύρη εκεί μέσα! Καθόμαστε μαζί του στην αίθουσα αναμονής, οι δυο ηθοποιοί σύντομα κρέμονται από το στόμα του, εμφανίζεται ο Γλυνέλης ο οποίος κάπου τριγύρναγε, κάθεται δίπλα στο Ζήλο, ακούει την κουβέντα. «Συγνώμη», λέει σε κάποια φάση, «ποιος είναι ο κύριος;» «Ο Ζήλος», του λέω. Ο Γλυνέλης πετάγεται στον άερα! «Αργύρη –εσύ είσαι; Με θυμάσαι; Μου είχες πάρει συνέντευξη!» λέει κατασυγκινημένος.
Δεν είχε τύχει να ξαναβρεθώ τόσο κοντά με τον Ζήλο –όμως μπορώ να διακρίνω οτι ο άνθρωπος αυτός είναι χαρισματικός. «Θα έρθεις τελικά στη συναυλία;» τον ρωτάω. «Ξέρω ΄γω –έχω πρόβλημα με τη μέση», λέει. «Τι πρόβλημα;» «Κοίτα –υποφέρω από δισκοπάθεια στην κυριολεξία, επειδή τόσα χρόνια κουβάλαγα τσάντες με 10-12 κιλά δίσκους…»

Στην αίθουσα αναμονής ανοίγουν μπύρες κι ανάβουν τσιγάρα, ο Μιχάλης με τραβάει στην άκρη. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μη μας μιλήσει ο Ζήλος!» απαιτεί. «Του το είπα απέξω-απέξω, νομίζω θα τον πείσουμε», μουρμουρίζω. Ξεκινάω λοιπόν να του εξηγώ για το ντοκυμαντέρ και στο τέλος ζητάω να του πάρουμε μια μικρή συνέντευξη. «Όχι συνέντευξη –θα πω αυτά που κουβεντιάζαμε εδώ πέρα προηγουμένως», λέει. «Άμα πεις αυτά θα είναι καλύτερα κι από συνέντευξη», απαντάω ανακουφισμένος. Γιατί, μεταξύ μας, δεν έχει περάσει καν από το μυαλό μου οτι εγώ μπορώ να κάνω ερωτήσεις στο Ζήλο!

Μέσα γυρίζουν τη σκηνή όπου οι ασθενείς Ανυπόφοροι ξαφνιάζονται βλέποντας οτι αντί για τον στοργικό οδοντίατρο σκύβει από πάνω τους η μοιραία Βιργινία Κλαστάδα –«το Marathon Man μού θυμίζει όλο αυτό!» λέει ο Γλυνέλης. Κι ο Δαμέλλος έχει έτοιμη την πρόταση, «άντε, κι αν θέλετε να το ξανακάνουμε το γύρισμα σε μια εικοσαετία να πάμε απέναντι, στον ουρολόγο».

Θέλω να πω κάτι που λίγοι είναι τόσο τυχεροί ώστε να έχουν την ατυχία να το γνωρίζουν –μια κινηματογράφηση συνέντευξης είναι επίπονη διαδικασία (γιατί ο αστάθμητος παράγοντας βγάζει συνέχεια τον συνεντευξιαζόμενο από τον ειρμό του) αλλά η κινηματογράφηση μιας σκηνής μυθοπλασίας είναι η κόλαση η ίδια. Εκεί ο αστάθμητος παράγοντας κάνει πάρτυ κι έχει καλεσμένους όλους τους φίλους του –το τρακ, το σαρδάμ, τη λάθος κίνηση, την αμηχανία, τους ουρανοκατέβατους που χαλάνε το πλάνο… Κι ο Μιχάλης είναι ο σκηνοθέτης που κρατάει πάντα κάβα –σε κάθε σκηνή του. Τη γυρίζει μια, δυο, τρεις φορές –τη γυρίζει με τον έναν, με τον άλλο και με τον παράλλο… Γιατί θέλει, την ώρα του μοντάζ, να έχει υλικό, πολύ υλικό.
 Όσο λοιπόν γυρίζεται η σκηνή με τους Ανυπόφορους και τη Βιργινία ο Αργύρης Ζήλος περιμένει υπομονετικά. Ακούει και ξανακούει το Γιώργο, το Στάθη, το Γιάννη και τον άλλο Γιώργο να επαναλαμβάνουν σε διάφορους τόνους: «ποια είσαι εσύ; πού πήγε ο γιατρός;» Κι όταν ολοκληρώνεται η σκηνή και έρχεται η σειρά του λέει στον Μιχάλη: «πάντως, θα πρέπει να παρατηρήσω οτι δεν θα καθυστερούσαμε τόσο πολύ αν είχε κάτσει ο γιατρός στη θέση του!» Πέφτει τρελό γέλιο και μετά ο Μιχάλης κουβεντιάζει μαζί του τη σκηνή –δεν χρειάζονται πολλά πράγματα… Ο Ζήλος μπαίνει, λέει τις ατάκες του (έχει ζητήσει να μην είναι αυτός στην οδοντιατρική καρέκλα αλλά η Βιργινία –πράγμα που το δεχόμαστε με χαρά γιατί μας βολεύει και ως συμβολισμός!) αναγκάζεται να σταματήσει και να το ξαναπάει από την αρχή γιατί πρέπει να αλλάξουμε κάρτα στην κάμερα, κανένα πρόβλημα –το ξαναπηγαίνει ίδια κι απαράλλαχτα! Ο άνθρωπος είναι χαρισματικός –το ξανάπα νομίζω….

«Ωραία, λοιπόν!» λέει ο Μιχάλης στους Ανυπόφορους. «Τώρα που είσαστε ψόφιοι στην κούραση, τώρα που σας έχουμε σπάσει τα νεύρα και μας μισείτε αφόρητα –πάμε να κάνουμε κι ένα τελευταίο, χαλαρό, γύρισμα στην αίθουσα αναμονής!»
Θέλω να πω εδώ πέρα, δυο κουβέντες για τους Ανυπόφορους… Αν μου ζητούσε κανένας να περιγράψω τη φυσιογνωμία ενός garage συγκροτήματος του ’80 θα του έλεγα: «κοίτα αυτούς τους τύπους και θα καταλάβεις». Τέσσερα παιδιά (πανάθεμά τους –όντως παιδιά παραμένουν) έτοιμα για χαβαλέ, γεμάτα συναίσθημα και ενέργεια. Γι΄αυτούς τίποτα δεν είναι βαρυσήμαντο, βαρύγδουπο, σπουδαίο… Όλα είναι απλά και λύνονται με δυο κουβέντες. Τόσες χρειάστηκαν για να κανονίσω τη συμμετοχή τους στη συναυλία με τον Χαραλαμπίδη, τόσες χρειάστηκαν για να ανακαλύψω οτι με το Δαμέλλο έχουμε ένα κάρο κοινά σημεία, τόσες χρειάστηκαν για να αρχίσει να μου διηγείται τις ιστορίες του ο Γλυνέλης και με τόσες τεκμηριώνει τις θέσεις του ο Καλυβιώτης. Απλοί, ξεκάθαροι –αυτοί οι άνθρωποι είναι ότι ακριβώς θα ευχόσουν να έχεις για γείτονες.

Και το αποδεικνύουν στο «χαλαρό» γύρισμα όπου πέφτει τρομερό γέλιο –κάποια στιγμή τους γράφουμε χωρίς να το έχουν πάρει χαμπάρι όταν αρχίζουν να θυμούνται παλιές, αστείες ιστορίες και κρατιόμαστε με το ζόρι να μην γαμηθούμε στα γέλια και καταστρέψουμε το πλάνο.

Έχουμε κλείσει οχτάωρο μέσα στο οδοντιατρείο κι αναλαμβάνω για μια ακόμα φορά να βγάλω το φίδι από την τρύπα: «μαζέψτε εσείς τα πράγματα –πάω εγώ με τα παιδιά και τον Αργύρη για κάνα κρασάκι», λέω στο Μιχάλη, το Νίκο και το Γιάννη. Με χτυπάνε (όχι και τόσο) φιλικά στην πλάτη αναγνωρίζοντας οτι αναλαμβάνω για μια ακόμα φορά το τιτάνιο έργο της επιλογής μαγαζιού και της εξέτασης των εδεσμάτων –θυσία γίνομαι, αλλά είμαι τέτοιος άνθρωπος…

Αράζουμε σε ένα ταβερνείο, κατεβάζουμε ένα σκασμό κρασί, μιλάμε με το Στάθη, το Γιάννη, τη Βιργινία, τη Βάσω κι ακούμε τον Αργύρη –διαφωνούμε, συμφωνούμε, κοροϊδεύουμε, κοροϊδευόμαστε… Οι υπόλοιποι δεν καταφέρνουν να έρθουν –έχουν γίνει κουρέλια από το γύρισμα. Ο Νίκος ο οδοντίατρος έχει πάει στο σπίτι του για ανασύνταξη δυνάμεων –μας τηλεφωνεί κάποια στιγμή για να δει πόση ώρα θα κάτσουμε ακόμα, ανακαλύπτω οτι με το ζόρι μπορώ να βάλω δυο κουβέντες στη σειρά –πόσο κρασί έχω κατεβάσει; «Θα φύγουμε μάλλον», του λέω. Το «μάλλον» πάει στο κατά πόσο θα καταφέρουμε να βρούμε το αυτοκίνητό μας πριν σωριαστούμε σε καμιά γωνιά ημιλιπόθυμοι.

Όσο είμαστε ακόμα στην ταβέρνα, μου στέλνει ο Νίκος κάποιες φωτογραφίες που τράβηξε ως παπαράτσι στο γύρισμα –χαμογελάω. Σκέφτομαι οτι κάποια στιγμή θα καθίσω μπροστά στο πληκτρολόγιο και θα επιχειρήσω να περιγράψω αυτό το γύρισμα αρχίζοντας με κάτι του τύπου: Είναι Σάββατο μεσημέρι, ο κόσμος μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά, τα πουλάκια τιτιβίζουν κι εμείς….

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο - Live!



Η ομάδα της ταινίας «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» παρουσιάζει: 

  • τους Ανυπόφορους, με την Ανυπόφορα μοναδική τους σύνθεση, δηλαδή τον Στάθη Καλυβιώτη (κιθάρα/φωνή), τον Γιώργο Γλυνέλη (μπάσο/φωνή), τον Γιάννη Χαραλαμπίδη (πλήκτρα/φωνή) και τον Γιώργο Δαμέλλο (τύμπανα/φωνή) 
  • τα Αρνάκια, με διαχρονική σύνθεση που περιλαμβάνει τον Δημήτρη Παπαθεοφίλου (μπάσο/φωνή), τον Φίλιππο Παππά (κιθάρα/φωνή), τον Χάρη Παπασιδέρη (κιθάρα/ φωνή) και τον Θεοδόση Τσατσαρώνη (τύμπανα).
  • τους Cpt Neφος, δηλαδή τον Άκη Μπογιατζή (μπάσο/φωνή), τον Ιάκωβο Μανή (κιθάρα/πλήκτρα), τον Γιάννη Ντρενογιάννη (κιθάρα/φωνή) και τον Γιάννη Τρυφερούλη (τύμπανα).
  • τους Χωρίς Περιδέραιο, με σύνθεση που παραπέμπει στο LP τους «Χορός για μουσική» και περιλαμβάνει τον Νίκο Αγγελή (πλήκτρα/φωνή), τον Παντελή Πετρονικολό (μπάσο), τον Γιάννη Ντρενογιάννη (κιθάρα) αλλά και τον Τάκη Γιαννούτσο (τύμπανα).
  • τους Not 2 without 3, δηλαδή το Βασίλη Σαλαπάτα (φωνή), τον Σπύρο Αναγνώστου (κιθάρα), τον Γιώργο Παπαδόπουλο (μπάσο) και τον Γιάννη Ψιμόπουλο (τύμπανα).
  • τους (Not) Metro Decay, μια σύμπραξη από μέλη του συγκροτήματος και φίλους τους, δηλαδή τον Κώστα Μάστορη (μπάσο), Στέλιο Μαστρόκαλο (κιθάρα/φωνή), Κώστα Κούζα (πλήκτρα), Μάνο Βασιλάκη (τύμπανα), Δημήτρη Μετανιά (κιθάρα) και Ζαφείρη Μαράνο (φωνή).
  • τους Asylum Overdrive,  μια shock ‘n’ roll αντεπίθεση από τους Louis (κιθάρα/φωνή), Kon (μπάσο/φωνή), Spy Bokos (κιθάρα), Nick Camel (τύμπανα) αλλά και τον Pan Thistle (φωνή), 
  • τους Asylum Nursery, την θρυλική παρέα που ευθύνεται για το τραγούδι τίτλων της ταινίας και περιλαμβάνει τους Κώστα Μάστορη (μπάσο/φωνή), Στέλιο Μαστρόκαλο (κιθάρα/φωνή), Βασίλη Σαλαπάτα (φωνή), Άντα Λαμπάρα (κιθάρα), Θοδωρή Βλαχάκη (τύμπανα), αλλά και τους Γιώργο Σκαρλάτο (μπάσο) και Θανάση Σκαρλάτο (πλήκτρα)

σε μια συναυλία που άργησε 40 χρόνια, αλλά γίνεται 10 χρόνια πριν την ώρα της. 

Στις 14 Μαρτίου 2014, στο Gagarin 205, στις 9:00 μ.μ. 

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (προπώληση), 12 ευρώ (στο ταμείο, την ημέρα της συναυλίας)



-Dj sets από τον Nikos L. και την Calamity Jane
-Θα προβληθούν αποσπάσματα της ταινίας «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο»
-Τα έσοδα θα διατεθούν αποκλειστικά για την ολοκλήρωση της ταινίας
-Η συναυλία θα κινηματογραφηθεί για τις ανάγκες της ταινίας.

Με την υποστήριξη της ομάδας New Wave in Athens in the 80’s –the scene, the people, the places

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management