Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

"Press the eject and give me the tape"


Περνάει ο καιρός κι εμείς μένουμε…
 Έχουν περάσει πάνω από δυο χρόνια από τη συναυλία στο Gagarin 205 και τώρα τελευταία μού έρχεται όλο και πιο συχνά στο μυαλό εκείνη η στιγμή που ο Γληνέλης από τους ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΥΣ πήρε το μικρόφωνο και είπε: «Αντίο. Γιατί κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει να πούμε ένα αντίο»…

Περνάει ο καιρός… Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την πρώτη επαφή της ταινίας με τον κόσμο… Κι έχουν περάσει κοντά 5 μήνες από εκείνες τις μαγικές 5 βδομάδες που η ταινία ανέβηκε στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, στην ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ, ξανά στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ και τέλος στο ΤΡΙΑΝΟΝ.

Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να πούμε ένα αντίο –όχι τόσο όμορφο όσο εκείνο του Γληνέλη –αλλά τέλος πάντων, κάποιο αντίο…

Αντίο από εμάς –όχι από την ταινία βέβαια! Αυτή είναι άλλο καπέλο –όπως όλες οι ταινίες –έχει αποκτήσει δική της ζωή και βολτάρει μόνη της πλέον, δεν μας έχει ανάγκη. Η Feelgood έχει αναλάβει τη διανομή της, πράγμα που σημαίνει ότι ελπίζουμε να τη δούμε στην τηλεόραση (αν και δεν είναι παραπάνω από ένα-δυο τα κανάλια που θα δέχονταν να την προβάλλουν, ειδικά από τη στιγμή που η ταινία παραμένει ατόφια, χωρίς περικοπές ή άλλες παρεμβάσεις) και στη συνέχεια μπορεί να τη δούμε να κυκλοφορεί σε dvd. Πού αλλού θα μπορούσε να κυκλοφορήσει; Δώρο με εφημερίδες σίγουρα όχι –εκτός αν ο Κάιν ξαναβγάλει τον ΣΠΑΣΤΗ, ή αν ο Αβούρης ξαναβγάλει το ΚΟΝΤΡΟΣΟΛ ΣΤΟ ΧΑΟΣ. Σε εκδηλώσεις που σχετίζονται, είτε με τα συγκροτήματα που συμμετέχουν, είτε με το πνεύμα της εποχής που πραγματεύεται η ταινία –γιατί όχι;

Θα την παρακολουθούμε λοιπόν την ταινία (ε, μα τι άλλο να κάνεις με μια ταινία;) κι αν έχουμε νέα της θα τα μοιραζόμαστε…

Σ΄αυτό το blog έγραφα συνήθως εγώ, μεταφέροντας νέα και συναισθήματα από την πορεία δημιουργίας της ταινίας γι΄αυτό θα ήθελα να πω κάποια πράγματα σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, εκπροσωπώντας πλέον μονάχα τον εαυτό μου. Κι όποιος θέλει να πει κάτι ακόμα –είναι ευπρόσδεκτος. Λοιπόν…

Ξεκίνησα αυτή την ιστορία για να ικανοποιήσω την ανάγκη μου ως οπαδός της συγκεκριμένης σκηνής και για να υπάρχει μια καταγεγραμμένη μαρτυρία εκείνου του κομματιού της δεκαετίας του ΄80 που είχε θαφτεί ανελέητα.  Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν αυτή την ιδέα, επένδυσαν σε αυτή, σκίστηκαν στην κυριολεξία για να αποκτήσει υπόσταση. Ο Μιχάλης Καφαντάρης, ο Νίκος Χανιώτης, ο Βασίλης Ζερβακάκης και όλο το συνεργείο που δούλεψε χωρίς τα απαραίτητα μέσα, χωρίς αμοιβή, χωρίς στον ήλιο μοίρα, χωρίς αντηλικαό κι ομπρέλα... Οι ηθοποιοί –η Βάσω Καμαράτου, ο Στάθης Σταμουλακάτος, η Βιργινία Κλαστάδα, η Όλγα Παπαδημητρίου, ο Νίκος Δημητρακόπουλος και όλοι οι υπόλοιποι που μετέτρεψαν το ντοκυμαντέρ σε ταινία κανονική και μάλιστα υψηλών ερμηνειών. Η Όλυα Λαζαρίδου που μας τίμησε με τη συμμετοχή της και απογείωσε τα voice over. Και βέβαια τα συγκροτήματα που συμμετείχαν κι ακόμα περισσότερο τα συγκροτήματα που χρηματοδότησαν ένα μέρος του post production της ταινίας μέσα από εκείνη τη θρυλική συναυλία στο Gagarin 205. Τα ονόματα είναι ενδεικτικά –όσοι διαβάζετε αυτό το blog ξέρετε ποιοι έφτιαξαν την ταινία και πόσο σημαντική ήταν η συμμετοχή όλων τους, τόσο όσων έφτιαξαν την ταινία όσο κι αυτών που τη στήριξαν –του Γιάννη Παναγιωτόπουλου, της ομάδας New Wave in Athens in the ‘80s…. Τόσο σημαντική που θεωρώ ότι ένα «ευχαριστώ» από μέρους μου θα ήταν άνευ ουσίας. Θέλω μόνο να ξέρουν ότι έχω ένα δωμάτιο στο κεφάλι μου και οι τοίχοι αυτού του δωματίου είναι γεμάτοι με τις αφίσες τους γιατί είναι τα δικά μου ινδάλματα κι εγώ δηλώνω ορκισμένος οπαδός τους.

Στην πορεία δημιουργίας και κυκλοφορίας αυτής της ταινίας στεναχώρησα πολλούς. Βλέπεις, σε μένα έτυχε η ευθύνη της Παραγωγής. Και στάθηκα λίγος για το συνεργείο μου γιατί δεν κατάφερα να τους εξασφαλίσω τα μέσα για να κάνουν τη δουλειά τους. Ταλαιπώρησα τους ηθοποιούς. Κι απογοήτευσα πολλά μέλη συγκροτημάτων.

Γι΄αυτό το τελευταίο θέλω να πω κάτι παραπάνω. Η επιλογή της Feelgood δεν έγινε αποδεκτή από κάποια συγκροτήματα πουν έχουν την άποψη ότι η συγκεκριμένη εταιρεία δεν ταιριάζει με το DIY πνεύμα της ταινίας. Σέβομαι την άποψή τους, αλλά σέβομαι εξίσου και την άποψη της πλειοψηφίας η οποία είναι υπέρ της όσο το δυνατό μεγαλύτερης προβολής της ταινίας.
Ξεκαθαρίζω για μια ακόμα φορά τη θέση μου. Η ταινία είναι DIY εξ ανάγκης και όχι από επιλογή. Αν μπορούσα να συνεργαστώ με τη Metro Goldwyn Mayer ή με τη Universal ξέρω ΄γω για την παραγωγή της ταινίας θα το έκανα! Για να έχουμε επαγγελματικό εξοπλισμό, κάμερες, φώτα –έστω μια κλακέτα βρε αδερφέ, που την είχαμε αντικαταστήσει με παλαμάκια! Για να πληρωθούν όλοι αυτοί που δούλεψαν για την ταινία –συνεργείο, ηθοποιοί, γραφίστας… Για να δώσω τη δυνατότητα στο σκηνοθέτη να βγάλει την ταινία που είχε στο μυαλό του και να μην χρειάζεται να σκέφτεται πατέντες ούτε να κάνει συμβιβασμούς. Αυτή είναι η δουλειά του παραγωγού ή έτσι τη βλέπω εγώ τουλάχιστον –όποιος έχει άλλη γνώμη ας κάνει τη δική του ταινία.

Γι΄αυτό λοιπόν πριν ξεκινήσουμε την ταινία πήγαμε παντού. Ρωτήσαμε, ακούσαμε, ελπίσαμε, παρακαλέσαμε όσες εταιρείες του χώρου μπορέσαμε να προσεγγίσουμε. Βάζαμε μονάχα μια προϋπόθεση: η ταινία θα γινόταν όπως ακριβώς την είχαμε αποφασίσει –με το συγκεκριμένο σενάριο, τα συγκεκριμένα συγκροτήματα, τους συγκεκριμένους ηθοποιούς. Μας απέρριψαν όλοι. Κι έτσι την κάναμε μόνοι μας (ή σχεδόν μόνοι μας).
Κι επειδή είχαμε συγκεκριμένη άποψη περί των κινηματογράφων που θέλαμε να παιχτεί η ταινία, κάναμε μόνοι μας το πρώτο στάδιο της διανομής –ευτυχώς, εκεί, όλα πήγαν καλά. Οι κινηματογράφοι που ήταν πρώτες μας επιλογές δέχτηκαν να παίξουν την ταινία χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Μετά την κινηματογραφική πορεία της ταινίας είχαμε δυο επιλογές:
1. Να βρούμε κάποια εταιρεία διανομής.
2.Να συνεχίσουμε να την τρέχουμε μόνοι μας.
Προτιμήσαμε την πρώτη επιλογή και βρήκαμε την μεγαλύτερη εταιρεία διανομής –γιατί έχουμε αυτή την άποψη –ότι δηλαδή το θέμα που πραγματεύεται η ταινία αξίζει να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή προβολή.
Η δεύτερη επιλογή θα σήμαινε κάποιες προβολές σε χώρους με περιορισμένο κοινό. Θεωρήσαμε ότι αυτό θα ήταν άδικο για την ταινία. Θεωρήσαμε ότι έπρεπε να εξαντλήσουμε τις δυνατότητες ώστε να μπορεί να δει την ταινία όλος ο κόσμος (που θέλει να τη δει), σε Ελλάδα (τηλεόραση) και εξωτερικό (dvd). Πόσοι είναι αυτοί; Δεν ξέρουμε και δε μας νοιάζει. Εμείς κάναμε αυτό που μπορούσαμε από την πλευρά μας.

Αν πρόσεξες στις δυο παραπάνω παραγράφους χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό. Αυτό επειδή οι συγκεκριμένες θέσεις μου είναι ταυτόσημες με τις θέσεις του Μιχάλη Καφαντάρη και του Νίκου Χανιώτη –οι οποίοι είναι και οι συμπαραγωγοί της ταινίας.

Κάπου εδώ θέλω να κλείσω, ζητώντας από καρδιάς μια μεγάλη συγνώμη απ΄όσους στεναχώρησα, ταλαιπώρησα, απογοήτευσα.


Τελικά, υπάρχει πουθενά Άσυλο; 

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management