Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Μια ενενηντάρα κασέτα

Τα πράγματα είναι πολύ απλά γι΄αυτό και μοιάζουν τόσο μπερδεμένα: ανήκουμε σε μια γενιά που μεγάλωσε με την πλάτη στον τοίχο.

Δεν ξεκινήσαμε εμείς τις φασαρίες -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Να ακούμε τη μουσική μας, να ντυνόμαστε όπως γουστάρουμε, ν΄ανατινάζουμε τα μαλλιά μας όποτε μάς έκανε κέφι, να χορεύουμε μόνοι μας κι όχι δεμένοι κόμπο με τη γκόμενα....

Αυτά θέλαμε...


Κι εμφανίστηκαν κάτι τύποι που μας βρίζανε για τη μουσική μας, για το ντύσιμό μας, για τις απόψεις μας. Τι ζόρι τραβάγανε –ποτέ δεν πήραμε είδηση!

Κι εμφανίστηκαν οι πολίτες που αγανακτούσαν επειδή δε γραφτήκαμε στο κόμμα και δεν τραγουδάγαμε αντάρτικα στην ταβέρνα αλλά προτιμούσαμε να ξημερωνόμαστε σε εξώπορτες πολυκατοικιών μετρώντας τα ψαροκόκαλα που σέρνανε τις γάτες από τα κεφάλια.

Κι εμφανίστηκαν οι κομματικές νεολαίες μαζί με τους συντρόφους οικοδόμους για να πάρουν την εργολαβία από τους ασφαλίτες της χούντας -μάς πλάκωναν στην κατήχηση μετά ξύλου. Γιατί δεν ασχολούνταν με την πάρτη τους –ποτέ δεν καταλάβαμε!

Κι όταν είπαμε «σιγά ρε μάγκες –έτσι όπως το πάτε θα μας πηδήξετε όρθιους!» βγήκαν απέναντι για να μας απαγορεύσουν ακόμα και τη διαμαρτυρία. Πλατεία Εξαρχείων, Μάης του ’85: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ' όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!» Λίγο παρακάτω ήταν το Χημείο, κλειστήκαμε μέσα, είπαμε οτι θ΄ανατινάξουμε το κέντρο της πόλης αν κάνουν πώς μας πλησιάζουν, τα υπόλοιπα είναι γνωστά....

Πορευτήκαμε σε τεθλασμένες -μιζέριας και αδεκαρίας γωνία- αλλά καταφέραμε να επιβιώσουμε, αυτή ήταν όλη η ιστορία μας. Κι αυτοί είμαστε, αν ψάχνεις για ήρωες κοίτα στις προηγούμενες γενιές, στους έγκλειστους του Πολυτεχνείου, στους Λαμπράκηδες, στην ΑΕΚ του Τρόντζου και του Αμερικάνου ξέρω ‘γω... Εμείς λέγαμε «όχι άλλοι ήρωες» και «αυτό που βλέπεις, αυτό θα πάρεις» και «κάντο μόνος σου» -μην περιμένεις από τους άλλους.

Κι ούτε που θα άκουγες τίποτα πλέον για εμάς αν δεν εμφανίζονταν ξανά οι περίεργοι τύποι.

Οι οποίοι αποφάσισαν εκ των υστέρων ποια μουσική γουστάραμε τότε και τι βλέπαμε στους σινεμάδες, πώς ντυνόμασταν, τι πιστεύαμε, ποιοι ήμασταν στην τελική ανάλυση!

Αποφάσισαν μετά από μας, για μας!

Δεν ξεκινήσαμε εμείς αυτή την ιστορία -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Κι αντί γι΄αυτό βρεθήκαμε ν΄αναρωτιόμαστε, σε παρέες και μέσα από το ίντερνετ: «λες ρε πούστη να κάνουμε λάθος; λες να ήταν έτσι τα πράγματα; μήπως εμείς δεν τα θυμόμαστε σωστά;»

Ε, όχι ρε μάγκες –δε θα μας τρελάνετε τώρα στα τελειώματα!



Έτσι κι αλλιώς ποτέ και πουθενά δεν υπήρχε άσυλο –με την πλάτη στον τοίχο μονίμως και «πουθενά να τρέξουμε, πουθενά να κρυφτούμε».

Αν νομίσατε οτι θα μας ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα, λυπάμαι –δεν φεύγουμε από το πάρτι χωρίς να παίξουμε τη δική μας κασέτα. Όχι τίποτα δηλαδή, είναι και δικό μας το πάρτι –κατάλαβες;

Αυτό λοιπόν είναι το ντοκιμαντέρ που ξεκινήσαμε, η δική μας κασέτα. Με τα δικά μας συγκροτήματα. Villa 21, Yell o Yell, Metro Decay, Anti Troppau Council, Last Drive, Flowers of Romance, Magic De Spell, Forward Music Quintet, Stress, No Man’s Land, South of no North, Ex Humans, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χάους, ΑΝΤΙ, Libido Blume, Not 2 without 3, Sex Beat, R.R. Hearse, Ανυπόφορους, Αντίδραση, Αρνάκια κι ότι γουστάρουμε στην τελική! Κι άλλους διάφορους που τους ψάχνουμε και θα τους βρούμε στη συνέχεια και σημαντικές μούρες της εποχής επειδή αυτή η κασέτα θα έχει αφήγηση.

Υπάρχει καμιά αντίρρηση;

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η μνημη εναντια στη ληθη ειναι οδηγος για το μελλον.
Ειμουν μελλος των "Punk Ψαθινο Καροτο" (οι πρωιμοι κατα καποιο τροπο ΟΡΑ ΜΗΔΕΝ) στις παραπανω αναφορες συμμετειχα κι εγω (ΑΣΣΟΕ 84-οι πανκς τα σπανε, 1ο χημειο μαης 85). Επισης ειμαι γνωστος η και φιλος με τα περισσοτερα μελη των συγκροτηματων που αναφερονται. Θα ειθελα να με ειδοποιησετε στο e-mail:
info@apatris.info
αν γινεται (λογω οτι μενω επαρχια πια) οταν βγει η ταινια σας ωστε με καποιο τροπο να την παραλαβω.
Ευχαριστω παιδες για τις αναμνησεις
Να ειστε καλα, συντροφικα.

The Motorcycle boy είπε...

Η μνήμη είναι, μάλλον, το τελευταίο μας ανάχωμα.

Θα τα πούμε μέσω μέιλ αφού βρίσκεσαι επαρχία και θα σε φέρουμε με το ζόρι Αθήνα όταν βγει η ταινία στους σινεμάδες.

Τα ευχαριστώ θα τα μεταφέρω στα παιδιά των συγκροτημάτων -τα αξίζουν.

Να είσαι καλά.

80s pitsirick είπε...

Συγνώμη που δεν μπόρεσα να συμμετάσχω στο Χημείο αλλά ήμουν 7 χρονών τότε! lol! Μαλλον οταν γινόταν η εξέγερση εγώ θα έβλεπα sport billy...

The Motorcycle boy είπε...

Φίλε, ποτέ δεν είναι αργά για ένα Χημείο (ή πάντα ήταν αργά, διαλέγεις και παίρνεις).

Εξεγέρσεις κάνουν οι Κνίτες ρε (στο μιλητό πάντα), το Χημείο ήταν η υπεράσπιση της μοναδικότητας μιας γενιάς, ίσως και της ξεροκεφαλιάς της.

80s Pitsirick είπε...

Δε διαφωνώ με την άποψη σου

The Motorcycle boy είπε...

Εντάξει τότε. Δεν θα χρειαστεί να σε σκοτώσω, χεχεχεχε.

Ανώνυμος είπε...

γαμώ τα μπλογκ

The Motorcycle boy είπε...

Ευχαριστούμε και καλωσόρισες λοιπόν.

Ανώνυμος είπε...

Motorcycle boy respect για την ωραία προσπάθεια και τις πολλές αναμνήσεις.....

Dr.Funkenstein απο radio casbah !!

The Motorcycle boy είπε...

Αδερφέ μου! Τι κάνεις ρε ψυχή; Πότε θα ξεκουνήσουμε τον άλλο τον διανοούμενο της ποδηλασίας να πιούμε καμιά μπύρα;

Ήμουν τυχερός φίλε γιατί βρήκα ανθρώπους που το θέλανε όλο αυτό και δίνουν τα ρέστα τους για να γίνει -αυτό είναι όλο.

Ανώνυμος είπε...

Ήμουν μπροστα στην φωτό με τον ασύρματο και απ' την αρχή της κατάληψης μέσα... Με Αρκουδέα να πυροβολάει στον αέρα (ακόμα υπάρχουν οι τρύπες)και πρασινοφρουρούς(αγανακτησμενους πολίτες) να μας κοπανάνε όπου μας βρίσκουνε, 16 χρόνων αλάνι! Ωραίο site φίλε!

The Motorcycle boy είπε...

Αυτοί οι καργιόληδες οι "αγανακτισμένοι" χειρότεροι κι από τους μπάτσους ήταν! Ειδικά το βράδυ της Κυριακής (νομίζω) όταν τους είχαν ξαμολύσει για να καθαρίσουν την κατάσταση και να μπορέσουν ν΄ανοίξουν τα μαγαζιά την επομένη... Είχα βρει ανάμεσά τους κι έναν γείτονά μου (7-8 χρόνια μεγαλύτερό μου) μ΄ένα γαλλικό κλειδί να κυνηγάει τις κοπέλες, 90 κιλά γομάρι! Τέλος πάντων...

Ευχαριστώ φίλε κι ελπίζω το ντοκυμαντέρ να γίνει πολύ καλύτερο από αυτή τη σελίδα.

Unknown είπε...

Καμία.

Δημοσίευση σχολίου

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management