Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

"Μια δεκαετία με περισσότερες και μεγαλύτερες νύχτες"

"Αρχίζουμε mixing στο Pro-Cabaret. Η καταιγίδα πλησιάζει την βλέπουμε καθώς έρχεται απειλητική από την μεγάλη τζαμαρία του bar του studio. Βρισκόμαστε κάπου στους πρόποδες της Πεντέλης. Η περιοχή αραιοκατοικημένη. Λίγο πρίν τα μεσάνυχτα η τελική μίξη. We will tear your souls apart! Ακούγεται μέσα από τα monitors η φωνή του Chris και ένας κοντινός κεραυνός κάνει το studio να χοροπηδά μαζί με εμάς. Μέσα σε βροντές και αστραπές αρχίζουμε να βρισκόμαστε σε paranormal κατάσταση.
Συμβαίνουν τώρα όλα αυτά στ’ αλήθεια; Λίγες ώρες μετά βρισκόμαστε στο Rebound ελάχιστος κόσμος θαυμάσια μουσική χορεύουμε αρκετά ζαλισμένοι. Αργότερα με groupies στο «Καταφύγιο» του Ορέστη του manager μας σ’ ένα διώροφο νεοκλασικό στην Αλκιβιάδου κάτω από τον Άγιο Παντελεήμονα. Εμείς στο πρώτο όροφο στο ισόγειο μπουρδέλο αληθινό. Η μέρα μάς βρίσκει χωρίς να θυμόμαστε πολλά πολλά. Σπασμένα καρέ μνήμης σαν αναμνήσεις από κάποιο όνειρο. Σήμερα μιξάρουμε το SHA-LA-LA.

Έχει αρχίσει να ξημερώνει στην Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου. Έχει προηγηθεί πολύωρη συναυλία υπέρ της νομιμοποίησης και στο λυκαυγές τελευταίοι εμείς και οι λίγοι σχετικά με τους βραδυνούς θεατές βιώνουμε άλλη μια μαγική στιγμή. Το βράδυ σβήνει υπέροχα χρώματα δημιουργούνται στον ουρανό από ασημένιο και γαλάζιο ως απαλό ροζ και όλοι μαζί «μαγεμένοι» από την στιγμή πρέπει να βιαστούμε γιατί ξημερώνει!



Τα 80’s δεν χαρακτηρίστηκαν τυχαία σκοτεινά… Ήταν μια δεκαετία με περισσότερες και μεγαλύτερες νύχτες και μέρες ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε.
Μεγάλη αντιπαλότητα των πρώτων 25 Punks με καμιά 1000αδα «μαλλιάδων» μέχρι το ’85. Μετά υπήρξε συμφιλίωση γιατί και οι συσχετισμοί είχαν αλλάξει δραματικά. Πρωτοφανείς συναυλίες που ούτε τις είχαμε φανταστεί. 1980 Police στο Σπόρτινγκ σηματοδοτούν το «σπάσιμο» του άτυπου εμπάργκο ροκ συναυλιών από το 1967. 1982 Birthday Party (κυρίως) FALL, NEW ORDER πάλι στο Σπόρτινγκ, πρώτη εμφάνιση της θρυλικής ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής στα έκπληκτα μάτια μας. 1983 συναυλία Bauhaus, και βέβαια το αξεπέραστο Rock In Athens του ’85 που όταν έγινε η ανακοίνωση των groups που θα έπαιζαν σε ένα διήμερο, νομίζαμε ότι επρόκειτο για φάρσα. STRANGLERS, CURE, DEPECHE MODE, TALK TALK, CLASH, NINA HAGEN…60.000 κόσμος το λιγότερο στο Καλλιμάρμαρο με επεισόδια και έκπληκτα όργανα της τάξης να παρακολουθούν πάνκηδες, φρικιά μπλιτζάδες, γκοθάδες, ροκάδες όλοι μαζί να δίνουν βροντερό και αναπάντεχο παρών. Ταυτόχρονη έκρηξη της Ελληνικής ανεξάρτητης αγγλόφωνης κυρίως σκηνής με συγκροτήματα που όχι μόνο δεν υστερούσαν αλλά στέκονταν επάξια δίπλα στους «δασκάλους» τους. 1989 Συναυλία PINK FLOYD στο Ολυμπιακό στάδιο απλά αξεπέραστη νομίζω μέχρι και σήμερα.

Ένα κείμενο 300 περίπου λέξεων για τα 80’s ισοδυναμεί με το «Γυρίστε το γαλαξία με ΩΤΟ STOP».

George: South Of No North – Bass"


Υ.Γ.: Το κείμενο ανήκει  στον Γιώργο Κουλούρη, τον μπασίστα των θρυλικών South Of No North και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο SONIK σε κάποιο αφιέρωμα για τη γκοθ σκηνή. Είχαν ζητήσει 300 λέξεις από τον κάθε γράφοντα -δεν ξέρω αν το σεβάστηκε άλλος εκτός από τον Γιώργο, επειδή έτσι είναι ο Γιώργος - ένας από εκείνους τους, ελάχιστους πλέον, ανθρώπους που είναι τιμή σου να λες οτι τους γνωρίζεις 
Interview - South Of No North in art uber alles από ARTUBERALLES

Συνέντευξη στον 98 fm

Το βράδυ της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου (σήμερα δηλαδή), 11 με 1, θα είμαστε στον 98 fm για να κουβεντιάσουμε σχετικά με το ντοκυμαντέρ και γενικότερα την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή της δεκαετίας του '80.

Στείλτε κάνα μήνυμα από τη σελίδα του σταθμού -να μη νιώθουμε μοναξιά...

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Ασυλόφρονες

Ερχεται η ωρα που ο Πρισλεϋ, στη γνωστη συναυλια, χεσμενος απο την κοκα περιμενει τις καραμουζες να τελειωσουν τα δικα τους για να να μπει να πει το τελευταιο "γκλορι-γκλορι, αλελουγια"στο "Αμερικαν Τριλοτζι". Οπως στεκεται τον βρισκει κατι, που κανει το αιμα του να αλλαζει ξαφνικα και γινεται νερο του Μισσισιππη, του ανεβαζει ποταμοπλοια, καλαμποκια, βαμβακοφυτειες και πεσόντες Νοτιους της μαχης του Γκεντισμπεργκ στο κεφαλι, αδιαφορει για την Ανθρωποτητα που τον κοιταει απο την τηλεοραση και αφηνει μια κραυγη με τα γνωστα τραβηγμενα φωνηεντα του αμερικανικου Νοτου.
Κατι μου λεει οτι εκεινη την ωρα δεν ειναι οι πατριωτικοι στιχοι του τραγουδιου που τον κανουν να ουρλιαξει, αλλα κατι αλλο που τον συνδεει για λιγα δευτερολεπτα με τα παιδικα του χρονια στα λασπονερα της Ντιξιλαντ.
Σημερα ξερουμε οτι ο Ελβις, υπηρξε στριμωγμένος απο μια "φαμπρικα", στο μεγαλυτερο μερος της καριερας του και οταν συμβιβαζεσαι, τα πιατα του μενου ειναι προκαθορισμενα, οπως στους χορους σωματειων και συλλογων και τα τρως με μια γλυκοπικρη νοσταλγιας, εδω και εκει για την εποχη που ησουν ακομα μικρος, πεινασμενος για τα παντα και τη συνταγη την οριζες εσυ. Στο τελος τον χωνευεις το συμβιβασμο και προσαρμοζεσαι, ομως κατι σου καθεται στο λαιμο και θελεις να ουρλιαξεις σε ανυποπτο χρονο οπως κανει ο Πρισλευ σε εκεινη την συναυλια για να πει " Ξεχασε το ασπρο κιτς "Aμερικαν ιγκλ" κουστουμι που φοραω τωρα για να κανω αρπαχτες στα σκυλαδικα του Βεγκας, ο Βασιλιας πια ειναι γυμνος, ομως καποτε ημουν ενα μικρος μοναχικος επαρχιωτης απο το Τουπελο με τοσο πολλη τρελα στα παπαρια που αλλαξα την ιστορια της μουσικης χωρις καν να το καταλαβω ... "
Τι σημαινε η κραυγη του Ελβις και τι σκεφτοταν στ'αληθεια εκεινη την ωρα ειναι κατι που βεβαια δεν θα αποδειχτει ποτε, ετσι ολη η υποθεση ειναι ασκοπη, παραμενει ομως γεγονος οτι νοσταλγοι, οπως εγω, εχουν μια μανια να μπερδευουν την πραγματικοτητα με μυθους που επινοούν συνηθως αθελα τους.


Ενα σωστο ντοκυμαντερ δεν βασιζεται ομως σε εικασιες, ουτε στη νοσταλγια. Μοιαζει πιο πολυ σαν να προσπαθεις να τεκμηριωσεις μπροστα σε ενα δικαστηριο που θα αποφασισει στο τελος για το συμπερασμα. Βεβαια οπως και στις δικες, ετσι και στα ντοκυμαντερ υπαρχει κινδυνος τα συμπερασματα να αλλοιωθούν απο υπερβολικη αγαπη ή και απεχθεια για το αντικειμενο, ομως οταν ξεκινας να φτιαξεις κατι σαν το "ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ" μια ταινια δηλαδη για την ανεξαρτητη ελληνικη σκηνη της δεκαετιας του '80 καταλαβαινεις αμεσως οτι τα υλικα που εχεις στη διαθεση σου μαγειρευονται πολυ δυσκολα. Τα στενα ορια της αιωνιας ελληνικης πραγματικοτητας δεν αφηνουν πολλα περιθωρια σε νοσταλγους και σε μύθους.
Ακομα και αν το ροκ&ρολλ βασιζεται σε αυτους ή ακομα χειροτερα τους δημιουργει καθως γεννιεται ξαφνικα σε ανυποπτο χρονο και κραταει για λιγο ( η πρωτη εμφανιση ηταν το '54, η δευτερη στα μεσα του '60 η τριτη στα τελη του '70) και μετα ξαναβυθιζεται παλι χωρις προειδοποιηση σαν τον Μομπι Ντικ παιρνοντας μαζι του τους επιδοξους Καπταιν Αχαμπ που κυνηγανε να το δαμασουν, οπως τον Κοχραν τον Μπαντυ Χολυ, τα " τρια Τζέι " ( Τζιμ, Τζιμι και Τζανις) ή περσονες οπως ο Σιντ Βισιους. Το ροκ&ρολλ καταδυεται και αφηνει πισω του μια θαλασσα απο αιφνιδιους θανατους, φημες, δοξα, μεμοραμπιλια, βιογραφιες, εταιριες, συνεχιστες, επανασταση, μουσικα ρευματα, και απανω της να επιπλεει παντα ενοχλητικο ενα απο τα μεγαλυτερα ερωτηματα που εθεσε ανθρωπινη μουσικη: Το ροκ&ρολλ ειναι τελικα αντισταση κατα του συστηματος ή το συστημα γεννησε το ροκ&ρολλ για να ελεγχει τις μαζες;
Το μπλεξιμο με το ροκ&ρολλ ειναι κατι που το ξεκινας εφηβος ή δεν το ξεκινας ποτε. Και σ'αυτες τις ηλικιες δεν ασχολεισαι με ερωτηματα. Δεν σε νοιαζει στην τελικη. Θεωρεις ατυχους οσους εζησαν τους προηγουμενους αιωνες και δεν προλαβαν αυτη τη μουσικη που σε κανει να παθαινεις μια ακατασχετη εσωτερικη φλυαρια, στυλ Φιλιπ Μαρλοου, με περιπου ισες πιθανοτητες ο εαυτος σου να σε βαρεθει νωρις, να σε φοβηθει ή να σου ζητησει αυτογραφο. Η μυθολογια που σερνει το ροκ&ρολλ απο την αλλη αποδεικνυεται συντομα μια αδιστακτη τσατσα που σε βαζει να πηδιεσαι για ψιχουλα, να κουρευτεις φλατ-τοπ, οταν οι αλλοι γυρω σου αφηνουν χαιτουλα στο μαλλι ή και το αντιθετο. Σε βαζει να βρεις τροπους να σε προσεξουν, πιο δυσκολους απο το να κορο'ι'δεψεις ας πουμε το χαζο της ταξης για να γελασουν οι γκομενες και για να μη χαλαρωνεις σε τρομοκρατει ψιθυριστά στο αυτι για το μελλον που σε περιμενει: "Υπαλληλος, Γερος, Κνιτης, Καγκουρας ... μαλακα, κανονισε". Σου δημιουργει την αναγκη να νιωσεις ανεξαρτητος μακρυα απο θεωρητικους και καθοδηγητες, μακρυα απο τα οραματα που δημιουργουν τα πληθη να κυνηγας οπτασιες που δημιουργει η μοναξια.
Η ελληνικη ανεξαρτητη μουσικη σκηνη του '80, εμφανιστηκε καθυστερημενα σε μια στιγμη που το Πανκ στο εξωτερικο ειχε μετονομαστει σε Νιου Γουε'ι'β απο τις εταιριες ( "Το φιλι του θανατου του ροκ&ρολλ " οπως το αποκαλεσε σαρκαστικα ο Ροττεν), ο Στραμερ διαπιστωνε πως οι τουριστες τον αναγνωριζαν στο αεροδρομιο γιατι "τον ειδαν προσφατα στο ΜΤV", ο Μπιαφρα παρατηρουσε πως η νεα θρησκεια των αμερικανων ειναι ο νεκρος Ελβις, ενω οι καποτε ανατρεπτικοι στιχοι του ροκ&ρολλ, αλλαζαν πιατσα για να κανουν τσουληθρα σε χιπ-χοπ κατεβατα. Η Ελλαδα ηταν τοτε το πιο απομακρυσμενο μερος της Δυσης, εθισμενη οσο καμια αλλη ευρωπαϊκη χωρα στον αμερικανικο τροπο ζωης και με σοσιαλιστικη κυβερνηση που στις προγραμματικες της δηλωσεις αντιπαθουσε τους Αμερικανους.
Μεσα σ'αυτη την ατμοσφαιρα εμπορευματοποιησης και αντιφατικοτητας τα ελληνικα ανεξαρτητα συγκροτηματα του '80, αρπαξαν με τη σειρα τους το μυθο του ροκ&ρολλ απο τα μαλλιά και διεκδικησαν το δικαιωμα να σταθουν και να παιξουν ελευθερα τη μουσικη της εφηβειας τους με τη δικια τους συνταγη και με τους δικους τους ορους. Το ποσο ευκολο ή δυσκολο ηταν κατι τετοιο το καταλαβαινει κανενας πολυ ευκολα διαβαζοντας ενα μικρο αποσπασμα απο περιστατικο της εποχης, ενα απο τα πολλα που επιχειρει να καταγραψει η ταινια. Το συγκεκριμενο το διηγειται ο Θοδωρης Βλαχακης των Ματζικ ντε Σπελ:

"... Εμείς όταν είχαμε πάει να παίξουμε στου Ζωγράφου, με τραγουδιστή τον Ντρενογιάννη μάλιστα –βγήκανε τα κλασσικά ροκ συγκροτήματα πριν από εμάς κι όταν ανεβήκαμε στη σκηνή, ξεκινάμε το Silly Thing των Sex Pistols – ο Σκαρλάτος τότε είχε βαμμένο το ένα μάτι μαύρο, το άλλο άσπρο και βαμμένα χείλη, γιουχάρανε από κάτω τα φρικιά. Στις πρώτες νότες φεύγει από κάτω η πρώτη Βελουτέλα συστημένη για τον Σκαρλάτο –την αποφεύγει αυτός, σκύβω κι εγώ στα ντραμς, τη γλιτώνω. Δεύτερη Βελουτέλα, είχανε βάλει σημάδι τον Σκαρλάτο, φτάνει στα ντραμς, τη χτυπάω εγώ στον αέρα με τη μπαγκέτα, έγινε φαντασμαγορία με τους προβολείς να φωτίζουν τα ιπτάμενα γιαούρτια. Ανεβαίνουν επάνω δυο φρικιά κι αρχίζουν να χορεύουν τσάμικο για να μας ξεφτιλίσουν. Σε κάποια φάση, περνάνε δίπλα από τον Ντρενογιάννη, του τραβάει ο ένας απ΄αυτούς μια κλωτσιά στ΄αρχίδια, δε χάνει καιρό ο Ντρενογιάννης, του περνάει το καλώδιο του μικροφώνου γύρω από το λαιμό κι αρχίζει να τον πνίγει. Σηκώνομαι κι εγώ, πάω στην άκρη της σκηνής, τους κάνω κωλοδάχτυλο –άρχισε τότε ένα ξύλο άνευ προηγουμένου. Μιλάμε για τόσο ξύλο που κατά λάθος ο ξάδερφός μου βάρεσε την κοπέλα του πρώην τραγουδιστή μας –έρχονταν και οι δυο να μας βοηθήσουν και μπερδεύτηκαν μεταξύ τους...Υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να μας βλέπουν πάνω στη σκηνή, θυμάμαι οτι αν υπήρχαν 50 άτομα από κάτω ήταν οι δικοί μας, όταν υπήρχαν 150 ήταν 50 δικοί μας κι 100 που θέλανε να μας πλακώσουν, ήταν τόσο περιχαρακωμένα τα πράγματα –50 είχαμε μαζί μας, ο πεντηκοστός πρώτος ήταν πάντα εναντίον μας... "

Τα ανεξαρτητα ελληνικα συγκροτηματα θεωρηθηκαν κατι σαν συμμοριες μοναχικων τρελων που "χαλανε τη συνταγη", αληταραδες, χωρις εμπορικη και αισθητικη αξια, αντιδραστικοι χωρις πολιτικη συνειδηση και οραμα και αναλογα αντιμετωπιστηκαν απο εταιριες, "αγανακτισμενους πολιτες", "φρικια" θεματοφυλακες του ακαδημαικου ροκ και κομματικες οργανωσεις ολων των αποχρωσεων.
Δεν ξερω τελικα αν ποτε στην Ελλαδα υπηρξε γενια που πετυχε τους στοχους της. Το σιγουρο ειναι πως η συγκεκριμενη γενια βρεθηκε χαμενη οταν το παιχνιδι εληξε αποτομα στις αρχες του '90. Τοσο αποτομα που δεν προλαβε καν να συμβιβαστει και να ουρλιαξει σαν τον χοντρο Πρισλεϋ, στριμωγμένη σε καποιο σκυλαδικο για την δυναμη της νιοτης της που χαθηκε για παντα. Μυθοι σαν αυτον του "Βασιλια" αλλωστε, δεν χωρεσαν απο την αρχη στον κωδικα της. Τη μερα μαλιστα που πεθανε ο Ελβις, τον Αυγουστο το '77, οπου ετυχε να γινεται καποια πανκ συναυλια, το κοινο ξεσπασε σε ζητωκραυγες μολις εμαθε τα νεα ...

Αυτο που καταφερε να αφησει πισω της η γενια του 80 στην Ελλαδα ειναι κυριως μουσικη. Και μεσα απο αυτη τη μουσικη καποια ερωτηματα για ολους εμας τους επομενους.
Αν ενα ντοκυμαντερ σου φαινεται βαρετο, βγες μια βολτα εξω και κοιταξε γυρω σου.
Θα διαπιστωσεις οτι αυτα τα ερωτηματα παραμενουν ακομα.
Το ιδιο και η μουσικη τους



Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

"Στις καλύτερες μέρες"

Χαίρομαι που όλοι αυτοί -όχι μόνο υπάρχουν, αλλά κυκλοφορούν ακόμα τη μουσική τους. Κι όταν βγάζουν καλή μουσική χαίρομαι ακόμα περισσότερο:

Η Dead Scarlet Records κυκλοφορεί το πρώτο album των Split Image, με τίτλο "exposure". Παρότι υπάρχει καινούριο υλικό, το "exposure" περιλαμβάνει 13 κομμάτια που γράφτηκαν και συντέθηκαν μεταξύ 1982-1992 και μετά από αρκετές άκαρπες προτάσεις ηχογραφήθηκαν μεταξύ 2010-2011. Σκοτεινοί ήχοι και μελωδίες περιγράφουν προσωπικά βιώματα και εμπειρίες αντικατοπτρίζοντας το ιδιαίτερο προσωπικό ύφος του συγκροτήματος.



 Οι Split Image είναι ενα συγκρότημα πού δημιουργήθηκε στην Κέρκυρα το 1981 από τον Γιώργο Σκορδίλη. Το 1983 μετακόμισε στην Αθήνα όπου έκανε αισθητή την πάρουσία του με αρκετές εμφανίσεις στα τότε κλαμπ (Σκιάχτρο, Mad club, Cat's meow, Vitraux, Τροχός, Αν club, κ.α.) και σε αρκετές συναυλίες αποκτώντας κοινό, ενώ συμετείχαν στην ΑΕΤΑ, μια συνεργασία των ελληνικών γκρουπ της εποχής. Εμφανίστηκαν στην ραδιοφωνική εκπομπή του Αργύρη Ζήλου "Απόηχοι" το 1984, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν πολλές δισκογραφικές προτάσεις και μία συνεργασία με την "Virgin" η οποία δεν καρποφόρησε λόγω διαφοράς απόψεων group και παραγωγού. Συνέχισαν να παίζουν ως το 1989 όταν λόγω διαφόρων εξωτερικών παραγόντων σταμάτησαν να παίζουν.

Το συγκρότημα βασιζόταν στην συνεργασία μεταξύ του Γιώργου (guitar, voice, programming) και του Γιάννη (keyboards, backing voices, e-base), οι οποίοι έχοντας μείνει οι δυό τους από το αρχικό τετραμελές σχήμα, συνέχισαν στις αρχές του '90 να γράφουν και να παίζουν τραγούδια σε διάφορα πάρτυ με τη βοήθεια sequencers, δίνοντας στα κομμάτια μία κλασσική νότα με την συμβολή εγχόρδων και πνευστών οργάνων.

Ακολούθησαν αρκετά ανενεργά χρόνια έως το 2007 που ξαναβρέθηκαν και αποφάσιαν να αναβιώσουν το παλιό τους υλικό, μαζί με καινούριες ιδέες.

 

Ετσι σχηματίζονται εκ νέου με τρία από τα μέλη της σύνθεσης των 80s, τον Γιώργο Σκορδίλη (κιθάρα-φωνή), τον Γιάννη Χαραλαμπίδη (ex Ανυπόφοροι, πλήκτρα-φωνητικά) και τον Στάθη Παπανδρέου (ex Αδιέξοδο, τύμπανα). Στο σύνολο προστίθεται η Εριάνα Τζανέλη (μπάσο).

Εχουν εμφανισθεί σε αρκετά live στο SinCity-7sins, στο After Dark, στο Camelot και αλλού, όπως και με συμμετοχες στα Φεστιβαλ Playhouse Gottique III & IV στο "Ναό Τέχνης 8 ΔΥΤΙΚΑ", στα Dark Days Festival I , II & III .

Επίσης έχουν ανοίξει τις εμφανίσεις των Βρετανών Faces of Sarah και Vendemmian στο Dada club καθώς και του Georgio 'the dove' Valentino feat Blaine L. Reininger στο 7sins.

Τα ελαφρώς διαφορετικά ακούσματα των μελών έχουν σαν αποτέλεσμα μια μουσική κυρίως ατμοσφαιρική, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν darkwave, early gothic με ελαφρές επιρροές από κλασική μουσική.


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

"Η σκοτεινή πλευρά των '80ς"

Ξεκινώντας το ντοκυμαντέρ στείλαμε ένα συνοπτικό δελτίο τύπου σε (ηλεκτρονικά κυρίως) περιοδικά και σελίδες. Σχεδόν όλοι το αναδημοσίευσαν και τους ευχαριστούμε πολύ -ειλικρινά, δεν το περιμέναμε!

Διάλεξα να λινκάρω εδώ ένα απ΄αυτά τα κείμενα, που με εντυπωσίασε για τον τρόπο που καλύπτει το θέμα (εντάξει -πέρα από τα καλά λόγια της συντάκτριας για τα οποία την ευχαριστούμε και μακάρι να βγουν αληθινά):

"Η σκοτεινή πλευρά των '80ς" από την Κατερίνα Κωβαίου.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Συνέντευξη στο All about music

Πριν λίγες μέρες, μάς πλησίασε η Ειρήνη Σουργιαδάκη, θέλοντας να μάθει κάποια πράγματα για το ντοκυμαντέρ -το όλο πράγμα κατέληξε σε μια συνέντευξη για τη σελίδα All about music και πολύ μάς άρεσε. Δεν αναφέρομαι βέβαια στο οτι κάποιος θα μας έπαιρνε συνέντευξη -αυτό που μας άρεσε ήταν η αγάπη (το λες και πόρωση) της Ειρήνης για τη συγκεκριμένη μουσική σκηνή! Είναι ωραίο να βλέπεις κι άλλους να ενδιαφέρονται γι΄αυτό που προσπαθείς να κάνεις -νιώθεις έτσι λιγότερο μόνος.

Τη συνέντευξη μπορείς να την διαβάσεις εδώ, κι αυτή είναι η Ειρήνη που σου έλεγα :





Υ.Γ.: Σιγά μην έβαζα φωτογραφίες με τις αφεντομουτσουνάρες μας -να πας στη συνέντευξη αν θέλεις να τις δεις!

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

8η σεκάνς, σκηνή 13: ROCK IN ATHENS (1985)

Επειδή οι παρεξηγήσεις δημιουργούνται για να λύνονται σκέφτηκα να μεταφέρω εδώ ένα κομμάτι του σεναρίου του ντοκυμαντέρ:

(Εξωτερικό, Εθνικός Κήπος)
Ο Δημήτρης Παπαθεοφίλου από τα ΑΡΝΑΚΙΑ με τον Στάθη τον Καλυβιώτη και τον Γιάννη τον Χαραλαμπίδη από τους ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΥΣ κουβεντιάζουν για το Rock in Athens του ’85 και για το τι έκαναν με τα συγκροτήματά τους εκείνη την εποχή. Ενδιάμεσα πέφτουν πλάνα της συναυλίας και η σχετική αφίσα. Τα παιδιά περνάνε έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο, η Βάσω η Καμαράτου τους βλέπει και τους ακολουθεί.

Βάσω Καμαράτου (voice over):
«Έγινε, λέει, της πουτάνας όσο παίζανε οι Stranglers –κάνανε ντου οι απέξω, σπρώχνανε οι από μέσα, βρέθηκαν οι μπάτσοι ανάμεσα, ψωμί-ζαμπόν-ψωμί, τυριά δεν είχαν πάει καθόλου σ’ εκείνη η συναυλία. Πλακώσανε τότε οι πυροσβεστικές, βάλανε μπροστά τις μάνικες για να διαλύσουν τα παιδιά, σταμάτησαν να πιέζονται οι μπάτσοι, πήραν ανάσα. Βγάλανε μετά  το άχτι τους σε όσους ήταν ήδη μέσα, οι Stranglers «βολτάρανε στις παραλίες χαζεύοντας τα ροδάκινα» κι  οι μπάτσοι ανοίγανε κεφάλια. Ευτυχώς την άλλη μέρα δεν έπεσε ξύλο –οι Clash ήταν, λέει, ασταμάτητοι».

Η Βάσω έχει φτάσει πίσω από τα παιδιά, σταματάνε, γυρίζουν να την κοιτάξουν.

Βάσω: «Εσύ τι λες για όλα αυτά;»
Τα παιδιά κοιτάζονται απορημένα.
Βάσω: «Για τις παραλίες και τα ροδάκινα. Δεν θυμάσαι τίποτα;»
Παπαθεοφίλου: «Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς»
Χαραλαμπίδης: «Δεν ήμασταν καν εκεί».

Κλείσιμο με πλάνα από τον κόσμο που μπαίνει στη συναυλία.

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management