Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

"Οι φλώρες πήραν την εκδίκησή τους" Κ.Π.Μάστορης (Metro Decay)

Είχα κάνει ένα ποστ, με τίτλο (χεχεχε) "Αγάπη μου Ηρώ" . Από κάτω έγραψε δυο σχόλια ο Κώστας ο Μάστορης των Metro Decay κι αυτό ήταν η αρχή της ιστορίας. Επειδή ακολούθησε η γνωριμία μου με τον Κώστα και σε συνδιασμό με τις εντυπώσεις που είχα από τις συναντήσεις μας με τον Βασίλη τον Τζαβάρα των Anti Troppau Council σιγουρεύτηκα για ένα πράγμα: αυτοί οι τύποι παραμένουν μυθικοί και έχουν πολλά ακόμα να πουν.

Για να πάρεις μια πρώτη γεύση, αναδημοσιεύω μονταρισμένα τα σχόλια του Μάστορη:

Τα διάφορα αφιερώματα γίνονται κυρίως απο μπούληδες και μπούλες που στην καλύτερη θυμούνται τη Whitney Houston και τον Σιδηρόπουλο (μπλιάχ) όταν το παίζουν γνώστες. Δεν είναι μόνο τα φράγκα και το PR, υπάρχει και άγνοια. Αυτά ξέρουν, αυτά έζησαν, αυτά περιγράφουν. Τα γκρουπ που αναφέρονται εδώ, δυστυχώς και τότε και τώρα μια χούφτα άνθρωποι τα ξέρουν. Συγκινητική η αγάπη τους, άλλα όταν γίνεται αναφορά στα 80's το πιθανότερο είναι να αναφερθούν οι Wham! παρά οι Magazine και οι 2002 GR παρά οι Clown. Σαν μέλος μιας από τις "ιστορικές" ελληνικές μπάντες που αναφέρθηκαν κάπου εδώ θυμάμαι πολύ καλά το γενικότερο κλίμα, και όσο και να νοσταλγώ τη φάση δεν μπορώ να πω πως ήταν τόσο καταπληκτικά τα πράγματα όταν τα ζούσαμε. Ελπίδα υπήρχε, τσαμπουκάς υπήρχε. Η συνέχεια απλώς ήταν σκέτη απογοήτευση.
Συγχωρέστε με αν ακούγομαι λίγο κυνικός (κουρασμένος?), ίσως είναι επειδή συνειδητοποιώ πως πέρασαν κιόλας τετρακόσια χρόνια και δεν μου αρέσει καθόλου.

Επανέρχομαι για να πω πως σε μια εποχή όπου η ενημέρωση (όχι μόνο για τη μουσική φυσικά) ήταν σαφώς δυσκολότερη ήταν επόμενο να έχουμε οι περισσότεροι μια λανθασμένη (αλλοιωμένη αν θέλετε) αντίληψη των πραγμάτων. Στη μουσική τώρα η αίσθηση του "διαφορετικού" ήταν στη βάση της σωστή. Οι συμμαθητές μου πάντως, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, άκουγαν Dire Straits k Diana Ross (οι μισοί), Pink Floyd k Genesis (2)Thin Lizzy k Zeppellin (τρία άτομα), Μαρκόπουλο και Χάρρυ Κλύν (5-6), ρεμπέτικα (1), καί ο,τι λάχει οι υπόλοιποι. Stranglers, Cure, Clash etc etc ακούγαμε πέντε άτομα σε όλο το σχολείο. (ΣΣ Γεννημένος το 63).

Επίσης μου πήρε 20 χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως κάποια Εγγλέζικα γκρουπ που άκουγα τότε είχαν για φαν κλαμπ τους συγγενείς τους και έπαιζαν σε κλαμπ μεγέθους "Σοφίτας", καθώς δικαιολογημένα η αίσθηση της μιζέριας που έδινε το αθηναϊκό περιβάλλον μας έκανε να αισθανόμαστε φτωχοί τριτοκοσμικοί συγγενείς και οτιδήποτε από το εξωτερικό φαινόταν τεράστιο και απλησίαστο -ακόμη και οι punks.
Μέσα μας, σε όλη αυτή τη γενιά ζουν τα "βίντεο κλίπ" της ΥΕΝΕΔ με Βιολάρη, Ανδρεάδη, Ξανθή Περράκη, Tζον Τίκη, η "Γειτονιά Μας", η "Γυφτοπούλα", o "σχης Βαρτάνης ο "υπλχος Ψάχος" ο Βικ Μόρροου τα ντοκυμαντέρ και οι ταινίες για τον 2ο ΠΠ (έχετε συνειδητοποιήσει πόσο λίγο απείχαμε χρονολογικά?) ο Αντρέας, Ο Αβέρωφ, ο Αρκουδέας, το ΜΙΝΙΟΝ, τα τρόλλευ Alfa Romeo, τα λεωφορεία ΕΚΤΕΛ και ΑΣΠΑ, οι διαφημίσεις Ματζικ Λαιφ, οι Honda 400 Four, τα Zastava κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ
Εγώ δεν είχα καν στερεοφωνικό, αγόραζα κανέναν (πανάκριβο) δίσκο και πήγαινα να τον ακούσω (δεκαπέντε φορές) και να τον αναλύσω (!) σε κάποιον φίλο μου. Δεν απαξιώνω τίποτε, δεν σηκώνω το φρύδι υποτιμητικά. Τα αγαπάω τα 80's, αυτά ήταν, αυτά έζησα. Και ξαναματασυμφωνώ με όλους:
Οι φλώρες πήραν την εκδίκησή τους, αλλά (για να επανέλθω στο θέμα της Μουσικής) για σκεφτείτε και αυτό: Τα ελληνικά (και όχι μόνο...) γκρουπ της εποχής που πράγματι προσπαθούσαν ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΑ να κάνουν κάτι διαφορετικό και τα οποία όλοι λιβανίζουν σήμερις, τι σκατά απήχηση είχαν τότε? Πιο καλά είναι σήμερα! Πιο πολλοί είναι οι 20χρονοι που γνωρίζουν τους South, τoυς Villa, τους Ανυπόφορους παρά συνομήλικοί τους (Ιντερνετ+ Μύθος+Υπερήφανο Πατριωτικό Αίσθημα γαρ). Ρε που ήταν όλοι αυτοί τότε, βιβλία θα γράφανε για μας... Να οι συναυλίες, να τα φράγκα, να οι γκρούπις...

Μια ενενηντάρα κασέτα

Τα πράγματα είναι πολύ απλά γι΄αυτό και μοιάζουν τόσο μπερδεμένα: ανήκουμε σε μια γενιά που μεγάλωσε με την πλάτη στον τοίχο.

Δεν ξεκινήσαμε εμείς τις φασαρίες -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Να ακούμε τη μουσική μας, να ντυνόμαστε όπως γουστάρουμε, ν΄ανατινάζουμε τα μαλλιά μας όποτε μάς έκανε κέφι, να χορεύουμε μόνοι μας κι όχι δεμένοι κόμπο με τη γκόμενα....

Αυτά θέλαμε...


Κι εμφανίστηκαν κάτι τύποι που μας βρίζανε για τη μουσική μας, για το ντύσιμό μας, για τις απόψεις μας. Τι ζόρι τραβάγανε –ποτέ δεν πήραμε είδηση!

Κι εμφανίστηκαν οι πολίτες που αγανακτούσαν επειδή δε γραφτήκαμε στο κόμμα και δεν τραγουδάγαμε αντάρτικα στην ταβέρνα αλλά προτιμούσαμε να ξημερωνόμαστε σε εξώπορτες πολυκατοικιών μετρώντας τα ψαροκόκαλα που σέρνανε τις γάτες από τα κεφάλια.

Κι εμφανίστηκαν οι κομματικές νεολαίες μαζί με τους συντρόφους οικοδόμους για να πάρουν την εργολαβία από τους ασφαλίτες της χούντας -μάς πλάκωναν στην κατήχηση μετά ξύλου. Γιατί δεν ασχολούνταν με την πάρτη τους –ποτέ δεν καταλάβαμε!

Κι όταν είπαμε «σιγά ρε μάγκες –έτσι όπως το πάτε θα μας πηδήξετε όρθιους!» βγήκαν απέναντι για να μας απαγορεύσουν ακόμα και τη διαμαρτυρία. Πλατεία Εξαρχείων, Μάης του ’85: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ' όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!» Λίγο παρακάτω ήταν το Χημείο, κλειστήκαμε μέσα, είπαμε οτι θ΄ανατινάξουμε το κέντρο της πόλης αν κάνουν πώς μας πλησιάζουν, τα υπόλοιπα είναι γνωστά....

Πορευτήκαμε σε τεθλασμένες -μιζέριας και αδεκαρίας γωνία- αλλά καταφέραμε να επιβιώσουμε, αυτή ήταν όλη η ιστορία μας. Κι αυτοί είμαστε, αν ψάχνεις για ήρωες κοίτα στις προηγούμενες γενιές, στους έγκλειστους του Πολυτεχνείου, στους Λαμπράκηδες, στην ΑΕΚ του Τρόντζου και του Αμερικάνου ξέρω ‘γω... Εμείς λέγαμε «όχι άλλοι ήρωες» και «αυτό που βλέπεις, αυτό θα πάρεις» και «κάντο μόνος σου» -μην περιμένεις από τους άλλους.

Κι ούτε που θα άκουγες τίποτα πλέον για εμάς αν δεν εμφανίζονταν ξανά οι περίεργοι τύποι.

Οι οποίοι αποφάσισαν εκ των υστέρων ποια μουσική γουστάραμε τότε και τι βλέπαμε στους σινεμάδες, πώς ντυνόμασταν, τι πιστεύαμε, ποιοι ήμασταν στην τελική ανάλυση!

Αποφάσισαν μετά από μας, για μας!

Δεν ξεκινήσαμε εμείς αυτή την ιστορία -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Κι αντί γι΄αυτό βρεθήκαμε ν΄αναρωτιόμαστε, σε παρέες και μέσα από το ίντερνετ: «λες ρε πούστη να κάνουμε λάθος; λες να ήταν έτσι τα πράγματα; μήπως εμείς δεν τα θυμόμαστε σωστά;»

Ε, όχι ρε μάγκες –δε θα μας τρελάνετε τώρα στα τελειώματα!



Έτσι κι αλλιώς ποτέ και πουθενά δεν υπήρχε άσυλο –με την πλάτη στον τοίχο μονίμως και «πουθενά να τρέξουμε, πουθενά να κρυφτούμε».

Αν νομίσατε οτι θα μας ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα, λυπάμαι –δεν φεύγουμε από το πάρτι χωρίς να παίξουμε τη δική μας κασέτα. Όχι τίποτα δηλαδή, είναι και δικό μας το πάρτι –κατάλαβες;

Αυτό λοιπόν είναι το ντοκιμαντέρ που ξεκινήσαμε, η δική μας κασέτα. Με τα δικά μας συγκροτήματα. Villa 21, Yell o Yell, Metro Decay, Anti Troppau Council, Last Drive, Flowers of Romance, Magic De Spell, Forward Music Quintet, Stress, No Man’s Land, South of no North, Ex Humans, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χάους, ΑΝΤΙ, Libido Blume, Not 2 without 3, Sex Beat, R.R. Hearse, Ανυπόφορους, Αντίδραση, Αρνάκια κι ότι γουστάρουμε στην τελική! Κι άλλους διάφορους που τους ψάχνουμε και θα τους βρούμε στη συνέχεια και σημαντικές μούρες της εποχής επειδή αυτή η κασέτα θα έχει αφήγηση.

Υπάρχει καμιά αντίρρηση;

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management