32 χρόνια είναι πολλά; Εξαρτάται...

Φαντάσου οτι ζεις σε μια μακρινή εποχή (ας πούμε στα τέλη του '70) σε μια πόλη-χωριό χωρίς ανέσεις (ας την πούμε Αθήνα) και είσαι πιτσιρικάς (ας πούμε μαθητής Γυμνασίου). Έχεις πάρει είδηση οτι κάτι γίνεται στην αλλοδαπή -Sex Pistols, Clash, Cure και της Παναγιάς τα μάτια... Στη γειτονιά σου παίζουν μουσική λίγοι μαλλιάδες με κανιβαλισμένα Καβασάκι που φαίνεται να έχουν μπερδέψει τα φιλεράκια με τις πένες της ηλεκτρικής κιθάρας -εξ ου και τα τσιγκλάνε τα όργανά τους χειρότερα από αρύθμιστες βαλβίδες Ζούζουρα.


Οι Stress δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα -ο Λούης με τον Κώστα προβάρουν στο δωματιάκι στη Μικράς Ασίας.


Οι Magic De Spell δεν έχουν βγάλει το θρυλικό σιγκλάκι τους στο Happening.

Στο καπνιστήριο του γυμνασίου -λυκείου ακούγεται (από κάποιους μεγάλους) συνέχεια η ίδια κουβέντα: οι ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ παίζουν την Κυριακή το πρωί στου Ζωγράφου. Ποιοι είναι αυτοί; Πάνκηδες, λέει κάποιος. Νιου γουέιβ ρε μαλάκα, διορθώνει ο άλλος. Τσουρούκια που δεν ξέρουν να παίζουν, σιγοντάρουν κάτι αχτένιστοι παλαιοροκάδες. Εκεί ακριβώς τσιμπάς! Για να μην τους γουστάρουν οι αχτένιστοι -δύο τινά: είτε παίζουν καινούργιο πράμα, είτε είναι όντως κουλοί. Όπως και να 'χει την Κυριακή δεν τους χάνεις τους ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ.



Κυριακή αξημέρωτα στη στάση του λεωφορείου, χρειάζεται να αλλάξεις δυο γραμμές για να φτάσεις Ζωγράφου και χρειάζεται να κρυφτείς πίσω από την αίθουσα της συναυλίας για να βάψεις νύχια (μαύρα), μάτια (μαύρα) -να περάσεις οδοντόκρεμα τα μαλλιά, να γίνεις άνθρωπος με δυο λόγια.

Μπαίνεις απ΄τους πρώτους, κάθεσαι μεταξύ αγνώστων -ψιλοκομπλαρισμένος -έχεις προσκολληθεί σε κάτι λίγους που σου μοιάζουν, απομονωμένοι από τους άλλους και μεταξύ τους. Καθυστέρηση -μεγάλη καθυστέρηση, ποιος τους ακούει τους γέρους που θα περιμένουν για μεσημεριανό, δε γαμιέται...
Βγαίνουν κάτι μαλλιάδες οι οποίοι με το ζόρι ακούγονται. Παίζουν κάτι σαν Περπλ, Μπαντ Κόμπανι, Άιρον Παντόφλα -δεν πολυξεχωρίζω επειδή ο ήχος κλάνει ανελέητα. Πάντως έχουν πάει κάμποσοι μπροστά στη σκηνή και κοπανιούνται, κάποιο λόγο θα έχουν...
Φεύγουν οι μαλλιάδες, δεν έχω ακούσει ούτε καν πώς τους λένε -καθυστέρηση, κι άλλη καθυστέρηση...

Μετά από άπειρη ώρα ανεβαίνουν αυτοί οι τρομακτικοί τύποι, ρούχα με έντονα χρώματα, γυαλιά ηλίου, βαμμένα μάτια, απέχθεια, μίσος, απαξίωση. Ο τραγουδιστής τους σκύβει και κάτι λέει στους μπροστινούς μαλλιάδες, ο κιθαρίστας τσακώνεται με κάποιους άλλους, ο μπασίστας είναι έτοιμος να παίξει ξύλο. Ένα παιδί φωνάζει δίπλα μου: "ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ, ΜΠΡΟΣΤΑ!!!" Φεύγουν οι διπλανοί μου, ακολουθώ -κάτι μεταλλικοί τύποι τρέχουν δίπλα μας -φτάνουμε όλοι μαζί μπροστά στη σκηνή, γίνεται της κόφας. Το συγκρότημα πάει να ξεκινήσει, κάτι φρίκουλες ανεβαίνουν για να τους εμποδίσουν, αρχίζει το ξύλο πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Δεν ξέρουμε ποιος δέρνει ποιον -φωνάζουμε, βρίζουμε, έχω μια ζώνη με καρφιά, τη βγάζω, τη στριφογυρίζω σε στυλ "σας γάμησα", σκύβω να πάρω φόρα, κάποιος μαλάκας μού την πατάει καταλάθος, τραβάω απότομα, ο μαλάκας δεν κουνιέται, η ζώνη κόβεται στη μέση. Θυμώνω. 150 δραχμές από του Αρμάου γαμώ το στανιό μου! Θα μου πέφτει και το παντελόνι τώρα!
Πάω προς την πόρτα, κάτι λίγοι μπάτσοι καπελάκηδες περιμένουν να τελειώσει το ξύλο για να μπουν μέσα και να βαρέσουν οτι έχει απομείνει.
"Πού πας ρε πούστη;" με ρωτάει κάποιος.
"Σπίτι μου", λέω.
Μού πέφτει και το παντελόνι.

Πάνω από 30 χρόνια μετά -φαντάσου το. Κι ακόμα δεν έχω ακούσει ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ, πέρα από μια διασκευή House of the rising sun που κυκλοφορεί στο ίντερνετ. 30 χρόνια με την απορία -είναι πολλά, δε νομίζεις;

Παίρνω ένα μέιλ χτες από τον θρυλικό Παν Πολυχρονόπουλο -μού στέλνει ένα λινκ από το you tube, έχει φτιάξει ένα ντοκυμαντερίστικο κολάζ με φωτογραφίες των ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ κι ακολουθεί ένα αυθεντικό κομμάτι τους σε καινούργια εκτέλεση! Πετάγομαι στον αέρα: "θα ακούσω επιτέλους ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ!!!" 
Ακούω...
Βλέπω το βιντεάκι με τα γραφικά...
Μένω μαλάκας.
Κι αποφασίζω...

Άξιζε τον κόπο να περιμένω.

Ευχαριστώ πολύ για το ανέλπιστο δώρο ρε Παν!

Posted in: ανταποκρίσεις