Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

" Η ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΚΑΣΣΕΤΑ" μια σκηνή όλο κλισέ και συμβολισμούς



Η δουλειά μου ως σκηνοθέτης στην ταινία «ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ» είναι να γυρίζω τις σκηνές και όχι να γράφω γι’αυτές.
«Αν οι σκηνές γυριστούν όπως πρέπει δεν χρειάζονται λόγια, μιλάει για μένα η δουλειά μου.»
Εντάξει, το κλισέ είναι γνωστό και πρέπει να το λέω που και που για να δείξω ότι δεν είμαι χαβαλές -παίρνω στα σοβαρά το ρόλο του σκηνοθέτη, αλλά θα αναγκαστώ να το αφήσω στην άκρη στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί η «σκηνή 5 σεκάνς 3» ή αλλιώς « Η κλεμμένη κασσέτα» που λέμε μεταξύ μας για να συνεννοούμαστε στα γυρίσματα, είναι από τις σκηνές μυθοπλασίας που επιλέχτηκαν για «τίζερ». Όχι τυχαία.
Φυσικά προς το παρόν είναι μονταρισμένη  με τη λογική διαφημιστικού που λέει ότι πρέπει να το δεις, να μη καταλάβεις Χριστό και οι απορίες να σου λυθούν μετά όταν θα παρακολουθήσεις ολοκληρωμένη την ταινία.

Η σκηνή είναι κάργα στον συμβολισμό και το κλισέ.

Μια κοπέλα ( Βάσω Καμαράτου ) παιδί της γενιάς του '90 «κοιμάται αμέριμνη» πάνω σε «κόκκινα και μαύρα» σεντόνια. Στο σαλόνι μέσα σε ένα «παλιό έπιπλο» έχει καταχωνιάσει ενθύμια και προσωπικά αντικείμενα μιας γυναίκας η οποία (συμβολικά και από άποψης κοσμοαντίληψης) θα μπορούσε να είναι μητέρα της (Όλυα Λαζαρίζου) που απ’ότι φαίνεται υπήρξε  παιδί της γενιάς του '70 και με αριστερό παρελθόν. Την ίδια ώρα βλέπουμε μια άλλη κοπέλα με «κόκκινο»  πέτσινο (Βιργινία Κλαστάδα) να ψάχνει. Για  να είμαι ειλικρινής, εγώ στη θέση της θα έπαιρνα τουλάχιστον έναν δίσκο, μέσα σε τόσα αντικείμενα, αλλά αυτή ενώ ετοιμάζεται να φύγει από το σπίτι, επιλέγει τελικά μια «ασήμαντη πλαστική κασσέτα»  από τις αμέτρητες  που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο τη δεκαετία του '80 και αφήνει πίσω το κουτί  επιδεικτικά  για να γίνει αντιληπτή  η απουσία. Το κορίτσι βρίσκει το άδειο κουτί της κασσέτας  και ξαφνικά, ένα αντικείμενο  που μέχρι τώρα φαίνεται να αγνοούσε πως υπάρχει  μέσα στα «κειμήλια του παρελθόντος» αρχίζει να την απασχολεί  και αυτό δημιουργεί κάποιο κίνητρο που χρειάζεται από άποψη σεναρίου για να  ξεκινήσει να ψάχνεται.
Το κλισέ στη σκηνή είναι προφανές. Ο συμβολισμός που είναι;
Όσοι  γνωρίζουν για την Ανεξάρτητη σκηνή του '80 στην Ελλάδα  ξέρουν τι ψάχνουν να βρουν στην ταινία και αν κάτι λείπει θα το καταλάβουν. Όσους όμως δεν ξέρουν τίποτα σχετικά με το θέμα  (ναι, υπάρχει και τέτοια φυλή θεατών) και επιλέξουν τελικά να κάνουν μια βουτιά στο άγνωστο παρελθόν λόγω του βασικού θέματος της ταινίας, η σκηνή της «κλεμμένης κασσέτας» τους αφορά περισσότερο. Ο ρόλος της κοπέλας  που βρίσκει αφορμή να στρέψει το βλέμμα προς τα πίσω χωρίς να ξέρει τι ακριβώς ψάχνει, συμβολίζει και αυτούς.  Θα την ακολουθήσουν λοιπόν στην νοσταλγική (από την πλευρά της πάντα) αναζήτηση  και στο δρόμο, μοιραία, θα πέσουν όπως και εκείνη, πάνω σε κάτι παράξενους τύπους που δεν θα την εμποδίσουν αλλά μάλλον θα την μπερδέψουν σχετικά με τις «παλιές, καλές εποχές» τις οποίες ψάχνει.  Αυτοί οι τύποι ανήκουν σε ένα ιδιαίτερο κομμάτι της λεγόμενης «γενιάς του 80». Αυτοί λοιπόν, για κάποιους λόγους που θα ακούσουμε από το στόμα των ίδιων, αντιπάθησαν από την αρχή τα κλισέ  και «ξέχασαν να ζητήσουν 'Άσυλο'» . Αγάπησαν παράφορα τον συμβολισμό  όμως -για να μπορέσουν να σταθούν κάτω από τον «ευδαιμονικό ήλιο του ΠΑΣΟΚ» που έτυχε να ανατείλει στη γενιά τους και που έκαιγε επικίνδυνα.  Αυτός  ο συχνά βίαιος συμβολισμός  που ξεβράζεται άναρχα, σαν διαμαρτυρία μέσα από τον ήχο της Ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής του '80 συνόδεψε από την αρχή μέχρι το τέλος μια δεκαετία και μαζί μια εποχή κι αυτό είναι κάτι που η ταινία οφείλει να καταγράψει ακόμα και αν σήμερα,  όπως λέει και το κλισέ, «έχουμε Δημοκρατία»  και «δεν υπάρχουν λόγοι διαμαρτυρίας».
Ο συμβολισμός είναι "μπανάλ" γενικώς, συμφωνώ,  αλλά δεν μπορείς να τον αποφύγεις τον γαμημένο.
Από την ώρα που ξυπνάς μέχρι την ώρα που κοιμάσαι, ότι κάνεις, λες και σκέφτεσαι κρύβει ένα σύμβολο από πίσω. Ο ίδιος σου ο εαυτός συμβολίζει κάτι. Η ζωή μπορεί επίσης να γίνει μπανάλ, κοινότοπη, κλισέ, ανά πάσα στιγμή. Και τότε αν αυτά που κάνεις, λες και σκέφτεσαι δεν σημαίνουν κάτι, θα γίνει ανυπόφορη.
Εντάξει πάλι κλισέ είπα αλλά καμιά φορά τα κλισέ λειτουργούν μια χαρά.
Η σκηνή 5 σεκάνς 3 ή αλλιώς  «η σκηνή της κλεμμένης κασσέτας» είναι σημαντική για την ταινία «ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ» γιατί εκτός των άλλων εστιάζει στην κασσέτα σαν αντικείμενο που υπήρξε ανέκαθεν το σύμβολο της D.Ι.Υ.( Do It Yourself) τακτικής  στην οποία κατέφυγε η Ανεξάρτητη Σκηνή του '80 για να διαδώσει τον ήχο της, όταν κατάλαβε ότι οι δισκογραφικές εταιρίες  δεν πρόκειται να το κάνουν.
Πάνω απ’όλα όμως συμβολίζει ένα διαχρονικό κλισέ που θα σχετίζεται πάντα με το ροκ & ρολλ σε όλες του τις αποχρώσεις και είναι αυτό που λέει ότι «τα σκουπίδια του ενός είναι ο ανεκτίμητος θησαυρός του άλλου»

Μ. Καφαντάρης

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management