Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Pro Cabaret


Υπάρχουν πολλά είδη κούρασης. Διαφορετικό είναι, ας πούμε, να χορεύεις σ΄ένα κλαμπ από το να δουλεύεις σ΄ένα φούρνο –κουρασμένος γυρνάς σπίτι σου και στη μια και στην άλλη περίπτωση, όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα. Κι έτσι συμβαίνει συνέχεια στη ζωή, υπάρχει αυτή η κούραση που σε κάνει να βλαστημάς την ώρα που αποφάσισες να μπλέξεις σε μια κατάσταση και η άλλη κούραση που σε ρίχνει στον καναπέ εξουθενωμένο, μ΄ένα χαμόγελο ευτυχίας στη φάτσα να ονειροπολείς όσοι οι άλλοι γύρω σου αναρωτιούνται: «εγκεφαλικό ή απλή μαλάκυνση;»

Ξεκινώντας να κάνουμε το ντοκυμαντέρ τα περάσαμε και τα δύο είδη κούρασης. Υπήρχαν απογεύματα που προσπαθούσαμε να εμψυχώσουμε ο ένας τον άλλο, «δεν πειράζει, άστους –δεν καταλαβαίνουν τι πάμε να κάνουμε –εμείς προχωράμε». Ήταν κάτι μαζέματα στο πεζοδρόμιο, άρτι απορριφθέντες από μια ακόμα εταιρεία παραγωγής –για ένα τελευταίο τσιγάρο και ανασκόπηση της κατάστασης, με τον Μιχάλη τον Καφαντάρη να χαμογελάει καθησυχαστικά, «εντάξει, δε μασάμε», με το Νίκο το Χανιώτη να κοιτάζει αγριεμένα το υπερπέραν, «πάμε μόνοι μας και θα τη βρούμε την άκρη». Κι εγώ πολύ αγχωμένος να σκέφτομαι οτι έχουμε πει σε τόσους ανθρώπους οτι θα το κάνουμε, έχουμε εκτεθεί όσο ο χρόνος περνάει και στο τέλος θα καταντήσουμε γραφικοί –αλλά ρε παιδί μου, ευτυχώς έχω μαζί μου αυτούς τους δύο, δεν είμαι μόνος, δεν είμαι πλέον «ο τρελός της πλατείας Αγάμων». Αυτό ήταν το ένα είδος κούρασης.

Ίσως να φταίγαμε κι εμείς γιατί δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι ήμασταν ικανοί να κάνουμε, ίσως, από την άλλη, το άγχος μας να εξασφαλίσουμε την ευτυχή κατάληξη μάς εμπόδιζε να ξεκινήσουμε μ΄αυτά που ήδη είχαμε και, φίλε μου, αν δεν ξεκινήσεις τίποτα δεν πρόκειται να έρθει να σε βρει από μόνο του. Κάπως έτσι – μπουχτίσαμε και θυμώσαμε.

Η ιδέα του ντοκυμαντέρ δημιουργήθηκε από αυτά ακριβώς τα συναισθήματα, είχαμε μπουχτίσει με τις βλακείες που κυκλοφορούν για τη δεκαετία του ΄80 και ήμασταν θυμωμένοι επειδή όλη εκείνη η μουσική κίνηση διαγράφηκε με συνοπτικές διαδικασίες –έτσι αποφασίσαμε να ακουστεί και η άλλη άποψη. Και τώρα, μπουχτισμένοι και θυμωμένοι μετρηθήκαμε –είδαμε οτι είμαστε λίγοι αλλά καλοί. Και καθόλου μόνοι. Επειδή στην τελική δεν μετράνε τα μέσα, μετράνε οι άνθρωποι κι εμείς έχουμε τους καλύτερους να μας στηρίζουν.

Σάββατο βράδυ κανένας μας δεν κοιμήθηκε –ψάχναμε να βρούμε τι είχαμε ξεχάσει, ο Μιχάλης με το Νίκο γυρίζανε τις σκηνές στο κεφάλι τους, ψάχνανε για απρόβλεπτες δυσκολίες, λύνανε εξισώσεις με δεκάδες μεταβλητές, κυνηγάγανε να στριμώξουν τον άγνωστο Χ. Το γύρισμα ήταν κανονισμένο για Κυριακή πρωί, στις 9:30, στο Mad club –αυτό το κομμάτι ιστορίας που ξεκίνησε στα τέλη του ’70 σαν Trip από την Πλάκα και πορεύεται μέχρι σήμερα. 

Storyboard στη μπάρα

Ο Μιχάλης είναι έξω από το μαγαζί μιάμιση ώρα νωρίτερα, ο Δημήτρης ο ηχολήπτης ο οποίος έρχεται να καλύψει κάποιο απρόβλεπτο μπλέξιμο που έτυχε στον Γιάννη τον Αντύπα παρκάρει τη μηχανή του ακριβώς τη στιγμή που παρκάρουμε κι εμείς το αυτοκίνητο. Κουβαλάμε σάντουιτς, ένα κέικ πολύ επιτυχημένο της Βάσως, χυμούς, καφέδες, νερά –ετοιμαζόμαστε για αποκλεισμό. Ο Αντώνης Σιακφάς από το Mad είναι ήδη εκεί και μας περιμένει. Έχω το συνηθισμένο άγχος με τα καινούργια πρόσωπα –θα μπορούμε να συνεννοηθούμε με τον καινούργιο ηχολήπτη, πόσο θα μας αντέξει ο Αντώνης που δούλευε την προηγούμενη στο μπαρ και είναι με τρεις ώρες ύπνο; Μετά από 5 λεπτά βρισκόμαστε χαβαλεδιάζουμε με τον Αντώνη και στο τέταρτο ρωτάω τον Δημήτρη: «ρε φίλε, από πού σε ξέρω;» Οικειότητα –πάει το ένα άγχος.

Βασίληζς Ζερβακάκης -το χαμίνι
 Είναι μαζί μας η Άντα η Λαμπάρα κι ο Σπύρος ο Φάρος που συμμετέχουν στη μια από τις δυο σκηνές και περιμένουμε τον Γιώργο Κουλούρη με τον Φοίβο Περγιαλιώτη από τους South of no North για την άλλη σκηνή. Τον Γιώργο τον ξέρω, τον γνώρισα μέσα από την προετοιμασία για τις συνεντεύξεις του ντοκυμαντέρ και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γι΄αυτό. Αλλά τον Φοίβο δεν τον έχω γνωρίσει κι έτσι θα πρέπει να πάρω συνέντευξη από κάποιον που βλέπω πρώτη φορά –μίλησε κανείς για άγχος; Και λίγα λες φιλαράκο! Οι υπόλοιποι στήνουν τα φώτα, ο Μιχάλης μάς συστήνει την Έλενα τη βοηθό του (ούτε αυτή την ξέρω αλλά είναι πολύ φιλική και οργανωτική), η Άντα με το Σπύρο πίνουν καφέ περιμένοντας κι εγώ μπλέκομαι στα πόδια όλων, δημιουργώντας προβλήματα. 

Άντα Λαμπάρα -Σπύρος Φάρος, ατέλειωτη αναμονή

Τότε μπαίνουν οι 2 South. Κι αρχίζει ο χαμός. Οι τύποι είναι σίφουνες, κοροϊδεύουν, πειράζονται μεταξύ τους, κάνουν πλάκα σε όλο το συνεργείο όσο πίνουν καφέ και τους εξηγεί ο Μιχάλης τι ακριβώς πρέπει να γίνει στο γύρισμα. Έχω γνωρίσει τύπους με τρομερή πλάκα κι έχω γνωρίσει ανθρώπους με βαριά σκιά –επιβλητικούς, ας πούμε –που ντρέπεσαι να τους μιλήσεις. Ε, ο Γιώργος με τον Φοίβο είναι και τα δύο ταυτόχρονα. Με τον Φοίβο αποκτάμε οικειότητα στο δίλεπτο, αποκτάμε μέχρι και προσωπικό αστείο όπου φτιάχνουμε μια φανταστική υπόθεση –και καλά οτι όλα αυτά είναι μια συνωμοσία του Γιώργου με σκοπό να τον υποβαθμίσει, γιατί μια ζωή τον ζήλευε. Ο Γιώργος το παίρνει αμέσως χαμπάρι και το παίζει κανονικά –γίνεται μια ατμόσφαιρα σκέτο πάρτυ, το γύρισμα πάει ολοταχώς για παιδική χαρά, ο Μιχάλης φωνάζει να ησυχάσουμε –ησυχάζουμε. Ο Βασίλης ο Ζερβακάκης που είναι στο συνεργείο λόγω φανατισμού για το συγκεκριμένο είδος μουσικής εμφανίζεται από το πουθενά με μια σακούλα παγωτά: «φάτε, δε σηκώνω αντίρρηση –τώρα για να μη λιώσουν». Ακροβατούμε στον πανικό αλλά μας αρέσει.

O Φοίβος εξαπολύει δριμύ κατηγορώ εναντίον του Γιώργου
 Αρχίζει το γύρισμα, μια ερώτηση στην Άντα και μια στο Σπύρο για να χρησιμοποιηθούν εμβόλιμα. Γρήγορα πράγματα –το συνεργείο καθηλώνεται όσο μιλάει ο Σπύρος επειδή έχουμε μπροστά μας έναν άνθρωπο που παλεύει χρόνια με τους προσωπικούς του δαίμονες κι ακόμα αντιστέκεται χαμογελαστός. Σε κάποια φάση κάνει λάθος με μια χρονολογία, ο Νίκος μάς σκουντάει, ο Μιχάλης τού κάνει νόημα: «άστον, μην τον διακόψεις με τίποτα». Όταν περάσουν τα χρόνια κι αν ο κόσμος γίνει πιο ευαίσθητος θα γραφτούν βιβλία για τον Σπύρο το Φάρο και θα τον λένε «καταραμένο ποιητή», «αυτοκαταστροφικό διανοούμενο» κι άλλα τέτοια που συνηθίζονται όταν θέλεις να περιγράψεις κάτι δυνατό αλλά έχεις ξεμείνει από λέξεις. Για την ώρα, ο Σπύρος εξακολουθεί να υπάρχει κόντρα σε κάθε πιθανότητα.

Ο Σπύρος Φάρος έτοιμος


Κάνουμε τη συνέντευξη με τους South  αφού έχουμε διαλυθεί ψάχνοντας το σωστό φωτισμό. Είναι μια οριακή συνέντευξη γιατί τελικά τους τοποθετούμε στο πουθενά κι όλο το συνεργείο κρέμεται γύρω τους –σαν τσαμπιά σταφύλια. Ο Ραφαήλ Κομίνης στέκεται σε μισό σκαλί για να παίρνει πλάνα κι ο Νίκος ο Χανιώτης μπουσουλάει για να κάνει τα «υποκειμενικά». Εγώ σκαρφαλωμένος σε ένα ξύλινο παρτέρι περιμένω πότε θα φάω τα μούτρα μου ενώ ο ήλιος από τη τζαμαρία πίσω μου καίει σαν εφοριακός με απλήρωτο στεγαστικό. Ιδρώνω, ιδρώνουμε, στριμωχνόμαστε –όλοι εκτός από τον Γιώργο και το Φοίβο. Οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν Χριστό –ήρεμοι στον καναπέ απαντάνε τις ερωτήσεις, μιλάνε μεταξύ τους, καπνίζουν –τίποτα δε φαίνεται να τους επηρεάζει.
Κάτι ριζίτικα που ακούγονται από το κοντινό φαγάδικο μάς αναγκάζουν να μεταφέρουμε το σκηνικό αλλού. Κι εκεί ανακαλύπτουμε οτι το γύρισμα κινδυνεύει, το συνεργείο έχει δουλέψει κοντά τέσσερεις ώρες συνεχόμενα, έχουμε αρχίσει να ρετάρουμε και ο χρόνος μάς πιέζει, γιατί αρχίζουν ν΄ανοίγουν οι κοντινές ταβέρνες οπότε, αντίο καθαρός ήχος! Θέλουμε διάλειμμα αλλά δεν έχουμε χρόνο για διάλειμμα –τόσο απλά είναι τα πράγματα. Αποφεύγω να κοιτάξω τον Μιχάλη όντας σίγουρος οτι βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. 

Ο Σπύρος μιλάει για τον Fill

Τι κάνεις όταν όλα γύρω σου κοντεύουν να διαλυθούν; Φεύγεις για να σώσεις οτι έχεις ή πας για τα πάντα; Το πρώτο είναι το σοφότερο ενώ το δεύτερο είναι πιο ενδιαφέρον κι ο Μιχάλης είναι ενδιαφέρων τύπος. Δίνει λοιπόν εντολή «καταστρέψτε το γύρισμα!» κι αυτό που ακολουθεί θα πρέπει να το δεις στην οθόνη για να το καταλάβεις –κάθε περιγραφή θα το αδικούσε. Αποτέλεσμα είναι οτι όλοι λύνονται, η συνέχεια της συνέντευξης των South μετατρέπεται σε «γουέστερν δωματίου» (όποιος θυμάται –καταλαβαίνει τι εννοώ). Κάνουμε διάλειμμα γιατί πλέον μάς μένουν μονάχα οι σκηνές μυθοπλασίας και δεν χρειαζόμαστε ήχο. Λέω στον Δημήτρη τον ηχολήπτη: «τέλος ο ήχος, μπορείς να φύγεις άμα θέλεις» -με κοιτάζει απορημένος: «με διώχνεις; δεν πάω πουθενά!» Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον γνώριζα από πριν κι αυτός δεν γνώριζε τίποτα για τη μουσική της ανεξάρτητης σκηνής του ΄80 –μετά από μια μέρα γύρισμα (που του βγάλαμε την Παναγία) δεν θέλει να φύγει, δεν θέλει να χάσει τη συνέχεια!
Και τότε εμφανίζεται ο Νικηφόρος Βουράκης, ιδιοκτήτης του μαγαζιού με συμμετοχή από την εποχή της Trip. «Εντάξει», σκέφτομαι, «τώρα θα μας πετάξει έξω, έτσι όπως του το έχουμε διαλύσει το μέρος». Τον βλέπω κάτι να λέει με τον Γιώργο και το Φοίβο, μετά με πλησιάζει και μου δίνει το χέρι του: «συγχαρητήρια γι΄αυτό που κάνετε όλοι σας –είναι πολύ σπουδαίο και μ΄έχετε συγκινήσει». Μένω κάπως μαλάκας όσο γυρνάει στον Αντώνη που βρίσκεται πίσω από τη μπάρα: «Έτσι τα έχεις τα παιδιά; Κέρνα –να πιούν ότι θέλουν». Μίλησε κανένας για πάρτυ;

Κι έτσι, χωρίς προειδοποίηση, ανακαλύπτουμε οτι γυρίσαμε πίσω στο χρόνο –βρισκόμαστε σ΄ένα μπαράκι του ’80 απ΄αυτά που όλοι είναι γνωστοί με όλους και όλοι φωνάζουν. Ο Αντώνης βάζει Bauhaus, ο Φοίβος δίπλα μου γελάει: «βρε τι μου θυμίζει αυτό το κομμάτι να δεις...», ο Γιώργος με το Σπύρο λένε στον Δημήτρη τον ηχολήπτη για τα ηχητικά που είχαν στις συναυλίες του ’80, για τις ηχομονώσεις με υαλοβάμβακα που έμαθαν μετά από χρόνια οτι είναι επικίνδυνες, «μετά από λίγο είχαμε αναπνεύσει όλο τον ύαλο και έμενε στον τοίχο σκέτος βάμβακας», παρεμβαίνει ο Φοίβος –στο μπαρ έχουν μαζευτεί κάμποσοι γύρω από την Άντα κι ο Μιχάλης, σε μια γωνιά σπρώχνεται με τη Βιργινία Κλαστάδα η οποία ετοιμάζεται για τη σκηνή της. «Πηγαίνετε στη μπάρα, θα γίνετε όλοι σκηνικό», λέει ο Μιχάλης –άλλο που δεν θέλουμε!
Η σκηνή της Βιργινίας με τον Γιώργο βγαίνει μέσα από ένα κανιβάλισμα τόσο γεμάτο ένταση που στο τέλος δεν ξέρω αν κάνουμε πλάκα ή ετοιμαζόμαστε να πλακωθούμε στο ξύλο. Πίνω τη μπύρα μου, ανάβω τσιγάρο –δεν θέλω να ξέρω, θα ρωτήσω κάποια άλλη στιγμή...

Η Βιργινία Κλαστάδα προετοιμάζει την απειλή της
 Ο Μιχάλης παίρνει την Άντα και το Σπύρο για τη δική τους σκηνή –κάπου χάνονται, τους ξεχνάω, περνάω καλά εδώ. Θυμάμαι όμως οτι πρέπει να γράψουμε και 2 φράσεις over οι οποίες θα ακούγονται στη σκηνή του Γιώργου με τη Βιργινία, παίρνω το Γιώργο παράμερα –ο τύπος είναι κανονικός επαγγελματίας, δεν έχει κανένα πρόβλημα να πει ατάκες μετά από όλον αυτό το χαμό. Βουτάω και τον ηχολήπτη, ξεκινάμε, ο Γιώργος λέει τις ατάκες του με τη μία, χωρίς πρόβα, χωρίς τίποτα. «Κάνουν φασαρία οι άλλοι από κάτω κι ακούγονται –θα πρέπει να το ξαναπάμε», λέει ο ηχολήπτης. Το ξαναπάμε –ο Γιώργος άψογος. «Πάλι φασαρία», λέει ο ηχολήπτης. Βγαίνω έξω, στο κάτω μέρος του μαγαζιού το υπόλοιπο συνεργείο γυρίζει τη σκηνή της Άντας και του Σπύρου. «Ησυχία ρε! Γράφουμε!» φωνάζω. Προβάλει το κεφάλι του Μιχάλη από τις σκάλες και με κοιτάζει σαν εξωγήινο: «Ρε μαλάκα –είσαι σοβαρός; Λέει ο παραγωγός στο συνεργείο να κάνει ησυχία γιατί γράφει; Τα έχουμε γαμήσει όλα δηλαδή;» Το σκέφτομαι –έχει δίκιο. Αλλά κι εγώ τι να κάνω; Αφού γράφουμε! «Εντάξει», λέω, «κάντε τώρα ησυχία γιατί γράφουμε!» Ο Γιώργος λέει για τρίτη φορά τις ατάκες του –εξίσου άψογος! 
Οδηγίες στη Βιργινία
 Σε λίγο ανεβαίνει ο Μιχάλης, με πιάνει σε μια γωνιά: «μαλάκα, γυρίσαμε τη σκηνή καλύτερα κι από το να είχαμε ηθοποιούς, δεν θα το πιστέψεις όταν τη δεις –τι είναι αυτοί;» Χαμογελάω –«είναι τα ινδάλματά μου», σκέφτομαι. Αλλά δεν λέω τίποτα.

Ο Μιχάλης Καφαντάρης στα όρια κι ο Νίκος Χανιώτης ψύχραιμος
 Το γύρισμα τελειώνει κι αν είχαμε κουράγιο θα στεναχωριόμασταν αλλά δεν έχουμε δύναμη ούτε γι΄αυτό. Είμαστε 9 ώρες κλεισμένοι στο μπαρ, όταν βγαίνουμε έξω νιώθουμε σαν αστροναύτες στη σελήνη. Ο Γιώργος με το Φοίβο ακμαιότατοι βεβαίως! Λες και τώρα έρχονται για το γύρισμα –μέσα στην ενέργεια! Αγκαλιαζόμαστε, κανονίζουμε να ξαναβρεθούμε. Τους βλέπω να φεύγουν και δεν το πιστεύω οτι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Επειδή κάποιοι άνθρωποι είναι τσακωμένοι με το χρόνο και οι υπόλοιποι είμαστε υποταγμένοι στο χρόνο αλλά για τους South  ο χρόνος μοιάζει με παιδικό παιχνίδι –τον διαλύουν και τον ξαναστήνουν όπως αυτοί γουστάρουν....

Σήμερα το πρωί ξεκίνησα να γράφω αυτό το κομμάτι, έτσι για να θυμόμαστε το πρώτο μας γύρισμα και για ευχαριστήσω τον Γιώργο, τον Φοίβο, την Άντα και το Σπύρο για την αντοχή τους και την εμπειρία που μας πρόσφεραν. Και τον Αντώνη Σιακφά και τον Νικηφόρο Βουράκη που μας φιλοξένησαν. Και τη Βιργινία Κλαστάδα για την υπομονή της και την Έλενα, τον Βασίλη και τον Ραφαήλ για τη φοβερή δουλειά τους και...

Αλλά λέω καλύτερα να πάρω ένα τηλέφωνο τον Γιώργο τον Κουλούρη να δω κι αυτός πώς τα πέρασε –αρκετά με τα δικά μου ε;

14 σχόλια:

Κ Μαστορης είπε...

Καλη επιτυχια! Χαιρετισματα σε ολους.

The Motorcycle boy είπε...

Κι όταν λέμε όλους -εννοούμε όλους, γιατί όλων σας είναι το ντοκυμαντέρ, να είμαστε ξηγημένοι, έτσι;

Σε περιμένουμε να μας χαιρετήσεις κι από κοντά.

bwana είπε...

άκουσα ότι ψάχνεις για ασφαλίτες... :-)))

The Motorcycle boy είπε...

Ε, μια ασφάλεια την αποζητώ ο άνθρωπος δεν το αρνούμαι...

Phevos είπε...

Θα κατέβει κανένας σας Last Drive σημερα? Θα ήθελα να βρεθούμε και από κοντά αν δεν έχετε πρόβλημα :)

The Motorcycle boy είπε...

Να βρεθούμε 100 φορές αλλά όχι σήμερα. Έχουμε τη μικρή στο σπίτι -άρα το βράδυ μας είναι αφιερωμένο. Στείλε ένα μέιλ στο volveran@gmail.com να κανονιστούμε.

phevos είπε...

οκ :)Απο εβδομάδας πάω σε ένα studio κοντά στη Βείκου να γράψω ένα νέο υλικό (προχειρο). Θα στο στείλω σε mail να μου πεις άποψη (θετική ειτε αρνητική δεκτή) αλλά όχι εδώ μεσα μη χρησιμοποιώ το blog για προσωπική διαφήμιση.

Βεβαια να κανονίσουμε να τα πούμε και από κοντά :)

phevos είπε...

motor σου έχω στείλει email :)

The Motorcycle boy είπε...

Το μπλογκ είναι για τη μουσική και τους μουσικούς φίλε μου. Βάλτο κι εδώ το λινκ από τα κομμάτια σου -αν είναι καλά, καλώς θα διαφημιστείς, αν είναι άσχημα θα δυσφημιστείς από μόνος σου. Γενικώς ρίξτα δηλαδή.

0comments είπε...

Έλα φίλε πως πάει;
Δε με λες όταν τελειώσει η δουλειά μπορούμε να την προβάλουμε στο κατειλημένο υπόγειο στέκι στο ΤΕΙ στη Δράμα; Όποτε ευκαιρήσεις στείλε κανα μέηλ: ericius15@hotmail.com

0comments

wefewcollective.blogspot.com

The Motorcycle boy είπε...

Το παλεύουμε όσο παλεύεται φίλε μου. Ναι -όταν τελειώσουμε κι αφού το βγάλουμε σε κάνα σινεμά (μπας και πάρουμε τίποτα πίσω, επειδή χρωστάμε σε όλον τον κόσμο) με χαρά θα σας το δώσουμε για το στέκι σας -θέλει και ρώτημα;

alkis είπε...

Περιμενω με χαρα να το δω...Ακουγεται σπουδαια δουλεια

alkis είπε...

Περιμενω ανυπομονα.

The Motorcycle boy είπε...

Ευχαριστούμε Άλκη -ελπίζουμε να μην απογοητευτείς.

Δημοσίευση σχολίου

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Background by Toolbox | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Enterprise Project Management