Μανώλης Νταλούκας -ένας ειδικός ερευνητής παντός καιρού

Το σκέφτηκα πολύ πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το κείμενο σ΄ένα μπλογκ που, στην ουσία, έχει κλείσει. Επειδή, μετά τον αποχαιρετισμό  –σωπαίνεις. Ειδικά εφόσον η ταινία, για χάρη της οποίας άνοιξε αυτό το μπλογκ, έχει πλέον κάνει την πορεία της και κάτι καινούργιο δεν προβλέπεται στο άμεσο μέλλον. Έλα όμως που δε σ΄αφήνουν να ησυχάσεις... Γιατί εκεί που λες, «αυτό ήταν –ότι έγινε, έγινε», πετάγεται κάποιος Νταλούκας και ξανανοίγει κλειστά συρτάρια, ανακατεύει τα υπάρχοντά σου (εντάξει, δεν τρέχει τίποτα) και λοιδορεί ανθρώπους που σέβεσαι (εδώ κάτι τρέχει). Ένα χρόνο μετά την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους –αν έχεις το θεό σου δηλαδή... Και πάνω που κάνεις τις διακοπές σου, εμφανίζει αυτό εδώ το κείμενο. Και σε αναγκάζει...

Περισσότερα... »

"Press the eject and give me the tape"

Περνάει ο καιρός κι εμείς μένουμε…  Έχουν περάσει πάνω από δυο χρόνια από τη συναυλία στο Gagarin 205 και τώρα τελευταία μού έρχεται όλο και πιο συχνά στο μυαλό εκείνη η στιγμή που ο Γληνέλης από τους ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΥΣ πήρε το μικρόφωνο και είπε: «Αντίο. Γιατί κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει να πούμε ένα αντίο»… Περνάει ο καιρός… Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την πρώτη επαφή της ταινίας με τον κόσμο… Κι έχουν περάσει κοντά 5 μήνες από εκείνες τις μαγικές 5 βδομάδες που η ταινία ανέβηκε στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, στην ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ, ξανά στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ και τέλος στο ΤΡΙΑΝΟΝ. Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να πούμε ένα αντίο –όχι τόσο όμορφο όσο εκείνο του Γληνέλη –αλλά τέλος πάντων, κάποιο αντίο… Αντίο από...

Περισσότερα... »