"Κανονικά εμείς είμαστε οι γηπεδούχοι"

 Αυτό είναι ένα κείμενο του Κώστα Μάστορη -λάθος, αυτό δεν είναι ένα κείμενο, είναι πολύ περισσότερα πράγματα:

Metro Decay -Sporting 1982, πριν τους Birthday Party (ο Γιάννης Ροδίτης έδωσε αυτή τη φωτογραφία)

Σεπτεμβριος 1982, Metro Decay support στους Birthday Party. Εχει περασει ενας και μισος χρονος απο τη μοιραια ημερα που ο Γιαννης Μανιατης μου προτεινε να δημιοργησουμε ενα συγκροτημα -κι εγω δεχθηκα χωρις δευτερη σκεψη- και μολις λιγοι μηνες απο τοτε που καταφεραμε να αγορασουμε οργανα και να μονταρουμε ενα σχημα. Παιζαμε new wave, ετσι το λεγαμε τοτε, ηταν ακομη new βλεπετε. Δεν παιζαμε κομματια αλλων, παιζαμε μονο ο,τι γραφαμε εμεις. Δεν θυμαμαι πως βρεθηκαμε να ανοιγουμε για τους Birthday Party, ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα γκρουπ της εποχης και σιγουρα ενα απιστευτο live act, ομως ηταν γεγονος. [Να επανορθωσω: Τελικα και τα εξι γκρουπ τα ειχε διαλεξει ο Χρηστος Δασκαλοπουλος -ΚΜ] Μολις βγηκαμε στη σκηνη του Σπορτινγκ ακουστηκαν μερικα χειροκροτηματα, ενα πιο δυνατο -αλλα συγκρατημενο- "γιουχα" και καπου κοντα μου ενα "αντε τελειωνετε ρε!". Ολα αυτα πριν καν ξεκινησουμε να παιζουμε μπροστα σε ενα κοινο που οι 99 στους εκατο δεν μας ειχαν ξανακουσει. Βεβαια, μετα θα επαιζαν οι Birthday και ως γνωστον των ηρωων μας οι πορδες μοσχοβολανε γιασεμι, αλλα δεν χαμπαριασαμε. Σχεδον δεν τα θυμαμαι τα κομματια που παιξαμε, στα δυο τραγουδησα εγω καθως μεχρι εκεινη τη μερα ημουν η αναγκαστικη επιλογη (και οχι για τις φωνητικες μου δυνατοτητες). Το τριτο το τραγουδησε ο Αντωνης ο οποιος μετα απο προσεκτικοτερο υπολογισμο βρηκα πως δεν ειχε κλεισει ακομη τα 16 ομως ηδη εβλεπε τον κοσμο πανω απο το 1.90. Θα ψηλωνε κι αλλο, περασε τελικα τα 195 εκατοστα υψους. Η ασπρη κιθαρα απομιμηση Les Paul που επαιζε (δανεικη απο τον Κουζα καθως η δικη του ηταν ακομη χειροτερη) εγινε πρασινη απο τις ροχαλες μεσα σε αυτα τα 15 λεπτα που βρεθηκαμε στη σκηνη. Καποια στιγμη επεσε διπλα μου ενα (ακομη) κουτακι μπυρας, γεματο αυτη τη φορα. Εσκυψα, το μαζεψα και ηπια τη μπυρα. Λιγα χειροκροτηματα, καποιος φωναξε "ειχα χυσει μεσα". Πρεπει να επασχε απο ολιγοσπερμια μαλλον καθως η μπυρα μια χαρα μου φανηκε, θα μπορουσε βεβαια να ειναι πιο κρυα. Πως παιξαμε? Ποτε δεν ημαστε ευχαριστημενοι απο τον εαυτο μας, ποσο μαλλον τοτε που ημαστε και πρωταρηδες. Τελειωσαμε, ο κοσμος μας κατευοδωσε περιχαρης που θα δουν επιτελους τους BP. Πηγαμε στα "καμαρινια", τα αποδυτηρια του Σπορτινγκ δηλαδη, οι τρελλαμενοι Αυστραλοι στα αποδυτηρια των γηπεδουχων χαλαγαν τον κοσμο, τα ουρλιαχτα και οι κραυγες μας εκαναν να κοιταχτουμε απορημενοι. "Κανονικα εμεις ειμαστε οι γηπεδουχοι" ειχαμε πει γελωντας οταν ειχαμε φτασει στο Γηπεδο πριν τη συναυλια και ηταν αληθεια. Η πρωτη μας μεγαλη συναυλια δοθηκε στη γειτονια μας, το σπιτι μου απειχε με το ζορι 100 μετρα και ο Σπορτινγκ ηταν η ομαδα της γειτονιας μας. Μολις βγηκαν στη σκηνη εγινε πανζουρλισμος. Εμεις βγηκαμε απο τα αποδυτηρια, παρακολουθησαμε λιγο τη συναυλια και αποφασισαμε πως δεν εχουμε πια δουλεια εκει. Χασαμε το μεγαλυτερο μερος της, ομως για μας ηταν πιο σημαντικο να βρεθουμε μονοι μας, να μιλησουμε για την δικη μας εμπειρια και οχι να θαυμασουμε καποιον αλλον οσο σημαντικος και να ηταν αυτος. Ενα μηνα αργοτερα ο αληστου μνημης Κ. Λυμπεροπουλος εγραφε την κριτικη της συναυλιας στον Ηχο. Αφιερωσε ενα κατεβατο για τους ημιθεους Birthday (ενταξει, καλα εκανε) και μεσα σε δυο γραμμες μας εθαψε κατω απο τονoυς χωματος χωρις πολλες επεξηγησεις. Στειλαμε ενα γραμμα στο ονομα του στο περιοδικο το υστερογραφο του οποιου ελεγε:"οπως εχει πει ο Μαρκ Τουέιν "οι κριτικοι ειναι σαν τους ευνουχους: μπορουν να αναλυσουν και να σχολιασουν τη πραξη ομως δεν μπορουν να τη κανουν"". Αν και δεν ειμαι απο αυτους που ψεγουν τους μουσικοκριτικους για ψυλλου πηδημα πρεπει να πω πως πολλες φορες απο τοτε εχει φανει επικαιρο αυτο το υστερογραφο... Στο επομενο διαστημα αλλαξαν πολλα. Εφυγε ο Ροδιτης ο οποιος επαιζε ηλεκτρικο μπασσο και πληκτρα (το ιδιο κι εγω, παιζαμε εναλλαξ τα οργανα οπως μας βολευε), εγκαταλειψαμε τα κομματια που ειχαμε βγαλει μεχρι τοτε και βγαλαμε καινουργια, υπογραψαμε με τη Creep, ηχογραφησαμε, πηγα φανταρος, αντικατασταθηκα, επεστρεψα, εγινα κατι σαν "αντεπιστελον" μελος για λιγο καιρο, ηρθε στη μπαντα ο Στελιος, εγκαταλειφθηκαν τα κομματια της "Υπερβασης" ο στιχος εγινε αγγλικος, ο Αντωνης και ο Γιαννης εξερευνησαν (δυστυχως με επιτυχια) τη σκοτεινη τους πλευρα, η μπαντα αλλαξε, μετα χαλαρωσε ο δεσμος και σιγα σιγα καηκε και χαθηκε. Δεν θελησα ποτε να παιξω με αλλη μπαντα. Κουταμαρα μου? Ισως. Απλα δεν ηθελα. Νεες μπαντες ηρθαν, μερικες παιζανε καλα, οι μεγαλες εταιρειες αρχισαν να κυκλοφορουν δισκους τους, μετα κυριολεκτικα κατασκευασαν μια "ροκ" σκηνη η οποια προσεβαλλε την αισθητικη μου. Αποξενωθηκα πληρως απο τη σκηνη, πουλησα τα συνθ για ενα κομματι ψωμι και κρατησα μονο το κοκκινο Stingray το οποιο μπηκε στη θηκη του και δεν ξαναβγηκε παρα μετα απο πολλα χρονια. Τοτε ανακαλυψα πως μια γενια που δεν γεννηθει ακομη οταν παιζαμε ειχε ανακαλυψει τις ηχογραφησεις μας. Καθως δεν υπηρχαμε πια εδω και δεκαετιες αγνωστοι πια σαν προσωπα, εξαγνισμενοι και εξαϋλωμενοι οπως και αλλοι μουσικοι της γενιας μας γιναμε η μεγαλη "ανακαλυψη" των ψαγμενων αλλα και των "ψαγμενων". Αφου μας εμαθαν πια στη συνεχεια γιναμε οι "πολυπαιγμενοι" εναλλακτικοι και οι "ψαγμενοι" αρχισαν να μας σνομπαρουν. Αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου... Αυτο που δεν αλλαξε ποτε ηταν το πως μας αντιμετωπιζουν οι συνομηλικοι, οι ιδιοι αυτοι που εκραζαν στο Σπορτινγκ τον Σεπτεμβρη του 82. Τι κριμα που εκεινη τη μερα πηγαμε στη συναυλια με τα ποδια... Επρεπε να ειχαμε ερθει απο καποια επαρχιακη πολη της Ουαλιας, ετσι τα φαλτσα μας θα ερμηνευονταν σαν πρωτοπορια και οι τεχνικες μας ατελειες σαν πειραματικη διαθεση. Αντ´αυτου εχω να ανεχθω επιπλεον και αυτους που 30 χρονια μετα σταζουν φαρμακι για μια παρεα παιδιων που γουσταρε να δημιουργησει τη δικη της μουσικη ιστορια. Παιδια ηταν βρε ζωα! Σημερα θα παιζανε στο schoolwave και θα χειροκροτουσαν οι συμμαθητες τους. Βεβαια η ζωη μας κανει μεγαλες πλακες. Για παραδειγμα τα τελευταια χρονια εχουμε δεχθει προσκλησεις να ...παιξουμε στο εξωτερικο, σε μια περιπτωση μαλιστα εκτος Ευρωπης. Να παιξουμε δεκαετιες μετα την εξαφανιση μας εν τω μεταξυ! Μου φανηκε αστειο για να ειμαι ειλικρινης: ο,τι ηταν για μας οι Τρεχαγυρευε απο την Ανω Τραχανοπλαγια του Ντορσετ ειμαστε εμεις για καποιους θαυμαστες μας στο εξωτερικο. Θαυμαστες!!! Ναι, και ομως εχουμε και απ αυτους. Τωρα, ενα μηνα πριν τη συναυλια στο Γκαγκαριν στη οποια θα συμμετασχουμε εγω και ο Μαστροκαλος, φερνω στο μυαλο μου αυτα που εχω ακουσει και διαβασει ολα αυτα τα χρονια και ρωταω τον εαυτο μου "Γιατι το κανεις?". Δεν εχω καποια σαφη απαντηση σε αυτη την ερωτηση. Φαινεται πως μου αρεσει πολυ να παιζω μουσικη, αλλιως δεν εξηγειται, αν και το πιθανοτερο επειδη θα ειναι η τελευταια ευκαιρια να βρεθω on stage με τον Στελιο. Τουλαχιστον αυτη τη φορα το μπασσο μου θα ειναι μαυρο και οι ροχαλες δεν θα πολυφαινονται χοχο! Οπως και ναχει, θα ειναι η τελεια ευκαιρια για να απομυθοποιηθουμε μονοι μας στα ματια αυτων που πιστευουν στα παραμυθια αλλα και να κλεισουμε τα στοματα των σνομπ και λοιπων αχωνευτων ταυτοχρονα. Αλλα... Μπα! Κανενα απο τα δυο δεν ειναι η προτεραιοτητα μας. Θα παιξουμε Metro γιατι ειναι η αρρωστεια την οποια αγνοησαμε επιδεικτικα αλλα απο την οποια δεν θεραπευτηκαμε ποτε. Η μπαντα που δεν θα ειναι οι MeD αλλα θα μαζευτει στο παρα πεντε διανυοντας χιλιαδες ναυτικα μιλια για να παρουσιασει τα τραγουδια των Metro Decay θα αποτελειται απο την αφεντια μου σε μπασσο και πληκτρα, τον Στελιο Μαστροκαλο πρωτη κιθαρα, τον Κωστα Κουζα στα πληκτρα, τον Μανο Βασιλακη στα τυμπανα, τον Δημητρη Mετανιά κιθαρα και τον Ζαφειρη Μαράνο στο μικροφωνο. See you there.
 

Περισσότερα... »