Μια ταινία, 10 χρόνια μετά...

 Πέρασαν 10 χρόνια από τη συναυλία στο Gagarin κι 9 από την πρώτη προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πέρασαν κοντά 6 χρόνια από τότε που έφυγε ο Νίκος και 5 χρόνια απ΄ όταν έφυγε ο Γιάννης.

Έμεινε η ταινία... Εδώ.

Περισσότερα... »

Μανώλης Νταλούκας -ένας ειδικός ερευνητής παντός καιρού

Το σκέφτηκα πολύ πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το κείμενο σ΄ένα μπλογκ που, στην ουσία, έχει κλείσει. Επειδή, μετά τον αποχαιρετισμό  –σωπαίνεις. Ειδικά εφόσον η ταινία, για χάρη της οποίας άνοιξε αυτό το μπλογκ, έχει πλέον κάνει την πορεία της και κάτι καινούργιο δεν προβλέπεται στο άμεσο μέλλον.

Έλα όμως που δε σ΄αφήνουν να ησυχάσεις...

Γιατί εκεί που λες, «αυτό ήταν –ότι έγινε, έγινε», πετάγεται κάποιος Νταλούκας και ξανανοίγει κλειστά συρτάρια, ανακατεύει τα υπάρχοντά σου (εντάξει, δεν τρέχει τίποτα) και λοιδορεί ανθρώπους που σέβεσαι (εδώ κάτι τρέχει). Ένα χρόνο μετά την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους –αν έχεις το θεό σου δηλαδή...

Και πάνω που κάνεις τις διακοπές σου, εμφανίζει αυτό εδώ το κείμενο. Και σε αναγκάζει να πάρεις θέση γιατί και η μαλακία έχει κάπου τα όριά της σε τελική ανάλυση. Σκοπεύω να το κάνω χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τα γραφόμενα του κυρίου αυτού –στην σημερινή τους βέρσιον, γιατί τα αλλάζει και κάθε μέρα το άτομο –άντε να βγάλεις άκρη...

Βλέπει λοιπόν ο Νταλούκας μια σκηνή από το τρέιλερ της ταινίας (επειδή την ταινία δεν την έχει δει –αυτό είναι το μόνο σίγουρο) όπου δυο ηθοποιοί βρίζονται στο δισκάδικο του Κοντογούρη. Αποφαίνεται: «Με τέτοιες σκηνές, ο σεναριογράφος (Θανάσης Γιαννόπουλος), προσπαθεί, να αναπαραστήσει το κλίμα της δεκαετίας του 1980, ξεπέφτοντας δυστυχώς, χαμηλότερα, και από το επίπεδο των ταινιών, του Γιάννη Δαλιανίδη.» Ωραία... Μόνο που η συγκεκριμένη σκηνή δεν υπάρχει στην ταινία και δεν αφορά αναπαράσταση της δεκαετίας του ’80 –πρόκειται για καυγά που διαδραματίζεται στο παρόν! Δυο στα δυο ο μάγκας –ελεύθερες βολές κι έτσι ας πούμε.. Του το γράφω κάτω από το πόνημά του.

Τι απαντάει; «Η Βάσω Καμαράτου, όπως ο Γιαννόπουλος γράφει «είναι παιδί γονιών της «γενιάς του Πολυτεχνείου» κι έχει ανατραφεί μέσα σε μια ύπουλη ψευδαίσθηση ελευθερίας που η «γενιά του Πολυτεχνείου» επέβαλλε όταν ήρθε στα πράγματα...».
Η Όλγα Παπαδημητρίου, όπως πάλι ο Γιαννόπουλος γράφει «Είναι η σημερινή πιτσιρίκα –φαν των συγκροτημάτων του ’80».
Ουσιαστικά λοιπόν, ο καυγάς, συμβολίζει τον καυγά των παιδιών της γενιάς του Πολυτεχνείου με τα παιδιά της γενιάς, των πανκ-new wave του 80.
Αυτό το μαλλιοτράβηγμα, παραπέμπει στο μαλλιοτράβηγμα των γονέων, άρα δείχνει μέσα από μια κατάσταση σημερινή, το τι γινότανε τότε. Ο σεναριογράφος είναι τόσο κακός, που θέλει, ο καυγάς να συνεχίζεται. Αλλά η σκηνή είναι τόσο γελοία, που ξεπερνά τον Δαλιανίδη.» Αν έβλεπε βέβαια την ταινία, θα είχε δει οτι η Καμαράτου είναι (σεναριακά) κόρη της Λαζαρίδου (γενιά του Πολυτεχνείου) κι ενός μουσικού της δεκαετίας του ’80 που παράτησε τη μάνα της –άρα κουκουρούκου ο συλλογισμός! Κι αυτό το πράγμα που ο καυγάς σήμερα παραπέμπει σε καυγά των γονέων!!! Ποιων γονέων; 20κάτι είναι η Παπαδημητρίου –οι γονείς της είναι γενιά του Πολυτεχνείου επίσης!!! Επειδή ακούει μουσική του ΄80 έγινε παιδί του Μάστορη ξέρω ΄γω; Το Μάστορη τον ρώτησε;

Πάμε παρακάτω... «Το χειρότερο όμως, είναι ότι αποδεικνύεται και λασπολόγος.

Η γενιά της αντιδικτατορικής νεολαίας, η γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά και οι χίπηδες, τα φρικιά, ξευτελίζονται μέσα από την δραματοποιημένη πλοκή. Η Όλυα Λαζαρίδου, στην ταινία, εκπροσωπεί αυτή τη γενιά, και παρουσιάζεται συμβιβασμένη, χωρίς ίχνος επανάστασης. Η κασέτα που αυτή μεταφέρει, είναι γεμάτη σκουλήκια. Απορώ, πώς η Λαζαρίδου, δέχτηκε να παίξει αυτόν τον ρόλο.»  Εδώ αρχίζω εγώ να φορτώνω γιατί μπλέκει στη σκουπιδολογία του και την Όλυα Λαζαρίδου, ένα πρόσωπο που για μένα αποτελεί πρότυπο ανθρώπου και ηθοποιού. Του εξηγώ του κύριου αυτού οτι η Όλυα στην ταινία κινείται διαρκώς έξω από το σύστημα και τα στεγανά του και το πληρώνει με το θάνατό της σε διαδήλωση –καμιά σχέση με όσα γράφει δηλαδή!

Απαντάει με ένα απόσπασμα  προσχεδίου του σεναρίου το οποίο βρέθηκε στα χέρια του χωρίς την έγκρισή μου: «Με άνθρωπο, που θεωρεί σκουλήκια την γενιά του 70, δεν κάνω κουβέντα. Δεν έχεις ούτε το θάρρος, να παραδεχτείς τα όσα πέρασες ύπουλα. Παραθέτω, τα δικά σου λόγια, που επεξηγούν τον χαρακτήρα της Όλυας Λαζαρίδου, στην σύνοψη σεναρίου, που μοίρασες:
«Όλυα Λαζαρίδου
Εκπροσωπεί τη γενιά του ’70, τη λεγόμενη και «γενιά του Πολυτεχνείου». Έχει διαμορφωθεί μέσα από το κίνημα των χίπηδων, από τις νεοκυματικές μπαλάντες της Πλάκας, από τα έντεχνα ελαφρολαϊκά πολιτικοποιημένα τραγούδια, έχει ζήσει την εποχή της οργανωμένης αντίστασης ενάντια στο καθεστώς. Γι΄αυτό και οι κινήσεις της καθορίζονται από την αγάπη στον συνάνθρωπο, εκείνη την αγάπη που στραγγαλίζει με τη φορτικότητά της. Είναι από χρόνια πεθαμένη αφού δεν υπάρχουν πια εύκολοι εχθροί, δεν υπάρχουν θεσπισμένες χούντες για να τη διατηρήσουν ζωντανή και η καταστολή έχει αλλάξει επίπεδο, ακόμα και η μουσική που ακούει δεν έχει καμιά σχέση με οποιουδήποτε είδους περιθώριο ή επαναστατικότητα –η μουσική της είναι καταξιωμένη πλέον σε βαθμό υποχρεωτικής ακρόασης (αν δεν την ακούς –είσαι μαλάκας).
Η κασέτα που προσπαθεί να περάσει στη γενιά του ’80 (τα παιδιά των συγκροτημάτων) είναι γεμάτη τραγούδια έρωτα, συναδέλφωσης, ειρήνης, αγώνων για ιδανικά –η κασέτα της περιέχει την αισιοδοξία (σε βαθμό ανοησίας ίσως) ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Η κασέτα της είναι η κληρονομιά που έχει γεμίσει σκουλήκια αλλά εκείνη δεν το βλέπει κι επιμένει να την προφυλάξει και να τη μεταδώσει.»
Εσύ δεν τα έγραψες αυτά;
Εσύ δεν βρίζεις συνέχεια τον Σιδηρόπουλο, και ότι έχει σχέση με το παραδοσιακό ροκ;
Τώρα τι θες;
Άσε μας ρε Γιαννόπουλε.
Έκανες μια ταινία προπαγανδιστική, δέξου και την κριτική.»

Αντί άλλου σχολιασμού μεταφέρω το μέιλ που μου έστειλε κάποιος, άγνωστος σε μένα: «Καλημέρα.
Προχθές προσπάθησα να σχολιάσω στο μπλογκ του Νταλούκα και το μήνυμά μου δε δημοσιεύτηκε. Το σχόλιό μου ήταν κάπως έτσι: "Έχει και ζέστα, γιατί μας παιδεύεις ρε Νταλούκα; Πού λέει ο άνθρωπος ότι η γενιά του Πολυτεχνείου είναι σκουλήκια; Αυτό που λέει είναι ότι η κασέτα είναι η κληρονομιά που έχει γεμίσει σκουλήκια".
Φαίνεται να το διάβασε διότι εχθές, στο τελευταίο του σχόλιο, μεταξύ των άλλων, γράφει τα εξής: "Ούτε να δεχτούμε πως η κασέτα της κληρονομιάς των προηγούμενων (ψυχεδελικών ή αντιδικτατορικών) είναι γεμάτη σκουλήκια. Αυτό λέγεται καπέλωμα μιας δεκαετίας." Αλλάζει τη διατύπωση αλλά προφανώς ακόμη δεν κατάλαβε ή δε θέλει να καταλάβει. Αυτά για την ιστορία αφού δεν μπορώ να αποδείξω τον σχολιασμό μου.»

Και βέβαια κόβει τα σχόλια τα δικά μου, όπως και του ανθρώπου από πάνω –αυτό είναι ο σωστός δημοσιογραφικός διάλογος –ότι δε μας συμφέρει το τρώει η μαρμάγκα: «Εξήγησα στον Γιαννόπουλο, πως δεν θέλω να κάνω συζήτηση μαζί του, αφού χαρακτηρίζει σκουλήκια, την γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν έχει σημασία, το πώς το «προσχέδιο» σεναρίου ήλθε στα χέρια μου (φυσικά χωρίς την έγκρισή του). Το ουσιαστικό είναι, πως σε αυτό το «προσχέδιο», εκφράζει την σκέψη του, που απαξιώνει αγώνες, ενώ ταυτίζει μια ολόκληρη γενιά, με κάποιους καρεκλοκένταυρους που εκμεταλλεύτηκαν τους αγώνες. Συνεπώς, ας μην στέλνει πια σχόλια. Απαξιώ να συζητήσω μαζί του.» Αλλά, για να το σκεφτούμε λίγο το ζήτημα –μήπως βρε παιδί μου κι εγώ το παράκανα; Μήπως απαξίωσα τη γενιά του Πολυτεχνείου; Ας βάλουμε ένα τραγουδάκι για να σκεφτούμε καλύτερα:

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
και σας πέρα βρέχει
με το γνωστό τροπάριο
του λόγος δεν πέφτει
κι ο μήνας εννιά
να `στε καλά
κι ας πάει να φάει τα μούτρα της
κι ετούτη η γενιά

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
φωτιά στο χημείο
κι αυτοί που ξεχαστήκανε
στο Πολυτεχνείο
φαντάσματα πια, αντιστασιακά
πλανιώνται στην πλατεία
πρώην Ε.Α.Τ. Ε.Σ.Α.

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
κι ο νους ταξιδεύει
μπουχτίσατε απ’ αντίσταση
και δε σας περισσεύει

Ποιος τα λέει αυτά; Ο Γιαννόπουλος που απαξιώνει και ταυτίζει μια γενιά με κάποιους καρεκλοκένταυρους; Μανωλάκη; Τι έγινε Μανωλάκη; Υβριστής κι ο Σιδηρόπουλος; Υποθέτω οτι του έκοψες την καλημέρα μετά από αυτό το τραγούδι. Τι; Όχι;

Κι αυτή η παραδοχή οτι το προσχέδιο του σεναρίου ήρθε στα χέρια του Νταλούκα ΦΥΣΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΜΟΥ –τι σημαίνει; Οτι έχει ο κάθε Νταλούκας το δικαίωμα να βουτάει πράγματα που ανήκουν σε άλλους και να τα χρησιμοποιεί; Για πες μας Μανώλη! «Όλες οι δημοσιοποιημένες σκηνές, συμπεριλαμβάνονται στην ιστορία που θέλει να μας πει. Τα πάντα συμπεριλαμβάνονται στην ταινία του Γιαννόπουλου, και ιδιαίτερα αυτά, που εννοεί με την σύνοψη σεναρίου, που μοίρασε στην παρέα του, κλείνοντας το μάτι με νόημα. Δεν είμαστε παιδάκια, να μην καταλαβαίνουμε. Συνεπώς, ας αφήσει το παραμύθι του. Όλες οι σκηνές υπάρχουν, γιατί αυτός θέλει να υπάρχουν.»

Λοιπόν –τι έχουμε εδώ;

Κατά πρώτον η ταινία είναι του σκηνοθέτη –αυτό το ξέρει ο καθένας (εκτός από το Νταλούκα) και όχι του σεναριογράφου.

Κατά δεύτερον αφού μοίρασα τη σύνοψη του σεναρίου στην παρέα μου (κλείνοντας το μάτι με νόημα –ούτε μπροστά να ήσουν ρε Νταλούκα!) πώς είναι δημοσιοποιημένες οι σκηνές; Δηλαδή αν δώσω στην παρέα μου μια φωτογραφία μου όπου κατουράω καθιστός στην Ιο το ’86 μπορεί ο Νταλούκας να τη βουτήξει, να τη βγάλει φόρα-παρτίδα και να ισχυριστεί οτι πρόκειται για σκηνή ταινίας; Και που ήταν τη δεκαετία του ’80 ο Νταλούκας; Έγραφε βιβλιαράκια για το Μπάουι και το Μόρισον –ξεχασμένος στο ΄60 και το ΄70 δηλαδή. Τώρα στα γεράματα θυμήθηκε το πανκ και το νιού γουέιβ!

Κατά τρίτον, πώς υπάρχουν οι σκηνές μιας ταινίας αν δεν έχουν γυριστεί; Και πώς ΘΕΛΩ να υπάρχουν αλλά δεν είναι στην ταινία; Τσακώθηκα με τον σκηνοθέτη και δεν το ξέρω;

Ας πούμε κάτι σχετικά με το πώς φτιάξαμε αυτή την ταινία η οποία, εκτός των άλλων, είναι και ντοκυμαντέρ: Βρήκαμε τα συγκροτήματα, μιλήσαμε μαζί τους, καταλήξαμε σε ένα σενάριο. Το σενάριο αυτό  -βασισμένο στα όσα μας είπαν –το έγραψα και τους το έδωσα για να δουν, να εγκρίνουν, να προτείνουν κλπ. Το είδαν, συμφώνησαν. Μετά το σενάριο πέρασε από επεξεργασία γιατί ο σκηνοθέτης έχει τον τελευταίο λόγο. Και το ξαναδείξαμε στα συγκροτήματα. Ρεζουμέ: πρέπει να έγραψα γύρω στις 10 διαφορετικές εκδοχές του σεναρίου –ο Νταλούκας έχει μία από τις πρώτες και το παίζει Τουταγχαμών. Βγάζεις άκρη; Εγώ όχι!

Πάμε παρακάτω...

Ο Νταλούκας, πέραν του ότι δεν έχει δει την ταινία (γιατί ΑΝ την έχει δει και γράφει τέτοια φίδια, κάτι πάει στραβά με την περίπτωσή του) δεν ξέρει και να διαβάζει. Γι΄αυτό θα αναλύσω τον υπότιτλο της ταινίας:

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ (μια ταινία μάξιμουμ διάρκειας 2 ωρών, όχι ένα σήριαλ διάρκειας 100 ωρών ή «Η Κομμούνα» διάρκειας 8 ωρών)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ (ανεξάρτητη σκηνή είναι αυτή που αποτελείται από συγκροτήματα που δισκογράφησαν σε ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ –παγκοσμίως αποδεκτός όρος είναι αυτός, στην Αγγλία για παράδειγμα ανεξάρτητη σκηνή ήταν τα συγκροτήματα της Ραφ Τρέιντ, της Φάκτορι κλπ)

ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ΄80 (δηλαδή από το 1980  έως το 1989)

PUNK, POST PUNK, NEW WAVE (δηλαδή ΜΟΝΟ με αυτά τα είδη ασχολείται η ταινία).

Κι εδώ, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται ενδιαφέροντα...

Και δεν εννοώ τις βλακώδεις απορίες του Νταλούκα περί του αν υπήρχε ανεξάρτητη σκηνή πριν το ΄80 –σαφώς και υπήρχε και πριν και μετά! Εμείς όμως κάναμε το ΄80. ΜΟΝΟ.

Και δεν εννοώ τις βλακείες περί του γιατί δεν αναφέρθηκε ο Σιδηρόπουλος (ήταν μεγάλος σε ηλικία, κατά τον Γιαννόπουλο, λέει ο Νταλούκας –εντάξει, όταν οι Stress ή οι Metro Decay ήταν 18 χρονών ο Σιδηρόπουλος ήταν 30 πατημένα –μικρό δεν τον λες, αλλά δεν έχει σημασία), ο Πουλικάκος, ο Άσιμος ή οι Ταξιαρχίες. Ακόμα κι ένας χαζός καταλαβαίνει οτι οι συγκεκριμένοι δεν περιλαμβάνονταν στο θεματικό αντικείμενο της ταινίας.

Ούτε εννοώ την ντεμέκ αντιπαράθεση «ανεξάρτητες/εξαρτημένες» εταιρείες που υπάρχει μόνο στο μυαλό του Νταλούκα –αν ήταν έτσι οι πανκ θα ήταν οι αλήτες (μεταφράζω τον όρο) και οι υπόλοιποι θα ήταν φλώροι, θα υπήρχαν οι μεταλάδες και οι αμέταλοι (χωρίς ιχνοστοιχεία), οι σόουλ και οι άψυχοι και, σχετικά με την ελληνική μουσική, οι έντεχνοι και οι άτεχνοι!

Εννοώ όμως την τσαχπινιά του Νταλούκα ο οποίος προσπαθεί να αποδείξει οτι οι ανεξάρτητες εταιρείες έκλεβαν τα δικαιώματα των καλλιτεχνών τους ενώ οι μεγάλες εταιρείες τα έδιναν –άρα, οι μεγάλοι ήταν οι καλοί και οι μικροί σκάρτοι: «Ας σταματήσει αυτό το παραμύθι, περί «Ανεξάρτητων» δισκογραφικών εταιρειών.
Επιχειρήσεις ήταν (και είναι) όλες.
Την «ανεξάρτητη» Creep την είχε ένας μεσήλικας έμπορος, ονόματι Ροδόλφος Δαλίδης, και –όπως έχουν ομολογήσει αρκετοί- ΔΕΝ πλήρωνε πνευματικά δικαιώματα.
Την «εξαρτημένη» MINOS την είχε ο Μάκης Μάτσας, κι αυτός έμπορος, αλλά πλήρωνε τους καλλιτέχνες.
Λοιπόν;»

ΑΝ είχε δει τη ρημάδα την ταινία ο Νταλούκας θα είχε πάρει ήδη απάντηση στους συκοφαντικούς του ισχυρισμούς από τον Μπάμπη το Δαλίδη. Θα ήξερε οτι από την Creep μόνο 2 δίσκοι έβγαλαν τα έξοδά τους –ένας των Villa 21 κι ένας των Yell-o-Yell. Αν αμφισβητεί τα λεγόμενα του Δαλίδη ας τον βρει κι ας του το πει. Αλλιώς –για ποια δικαιώματα μιλάει; Και ποιος τον διόρισε συνήγορο των συγκροτημάτων;

Και τελικά, είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου οτι το μόνο που βρήκε να πει για τις εταιρείες είχε σχέση με τα φράγκα. Δηλαδή νομίζει  ο Νταλούκας οτι τα συγκροτήματα της ανεξάρτητης σκηνής έβγαζαν δίσκο για να κονομήσουν; ΑΝ είχε δει την ταινία θα άκουγε τον Αγγελή (Χωρίς Περιδέραιο) να περιγράφει την «πόρτα» που έφαγε από τον μέγα Σαββόπουλο όταν πήγε τα τραγούδια του στη ΛΥΡΑ –και ίσως καταλάβαινε οτι οι ανεξάρτητες έβγαζαν δίσκους που οι μεγάλες εταιρείες δεν συζητούσαν καν –επειδή «δεν θα τα έφερναν». Κι εκεί ήταν η διαφορά τους ΑΠΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ. Κι αυτό μας ενδιαφέρει, τι μουσική έβγαζαν οι συγκεκριμένες εταιρείες –δεν κρίνουμε ανθρώπους, ακούμε μουσική! Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Νταλούκα που μεσουράνησε κάνοντας ρεπορτάζ στις λαϊκές για την εκπομπή του Παπαδάκη (εντάξει –καμιά ντροπή δεν είναι δουλειά).

Έχει κι άλλα θέματα ο Νταλούκας –όπως, για παράδειγμα το οτι στην ταινία υπάρχει μόνο ένα συγκρότημα πανκ –οι Stress. Ναι ε; Και οι Panx Romana; Δεν υπάρχουν; Οι Magic de Spell της πρώτης περιόδου (όταν έβγαλαν το πρώτο πανκ σινγκλάκι στην Ελλάδα) δεν εμφανίζονται; Οι Ανυπόφοροι τι έπαιζαν; Βικτοριανό μπαρόκ; Να ξεκαθαρίσω κάτι: θελήσαμε να αποτυπώσουμε μια εποχή μέσα από τους σημαντικότερους σταθμούς της. Και το κάναμε. Το οτι δεν υπήρξαν άλλα 10, 20 ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ συγκροτήματα στην ταινία δεν σημαίνει οτι τα αξιολογήσαμε πιο κάτω από τους συμμετέχοντες. Ήταν απλά θέμα χρόνου, συγκυριών και πάνω απ΄όλα, χρημάτων. Γιατί κάθε γύρισμα κοστίζει και δεν είδα τον Νταλούκα να προσφέρεται να μπει χορηγός όσο κάναμε την ταινία και ψάχναμε δίφραγκο για να συμπληρώσουμε τάληρο. Εμείς μέχρι εκεί μπορούσαμε. Ας έρθει κάποιος άλλος να το κάνει καλύτερα, πληρέστερα και όλα τα συναφή –με χαρά θα τον δούμε και θα τον χειροκροτήσουμε.Ή ας μας πει ο κάθε Νταλούκας που εντοπίζει ελλείψεις στην περιγραφή της δεκαετίας του ΄80 -ας συζητήσουμε κάτι ουσιαστικό ρε παιδί μου...

Γράφει κι άλλα ο Νταλούκας –εμφανίζει ένα screen shot όπου εμφανώς απαντάω σε κάτι που δεν θυμάμαι πλέον, χρησιμοποιώντας μάλιστα και εισαγωγικά, για να δείξει οτι βρίζω τους ροκάδες κι ότι πηδάω πολύ. Τον ευχαριστώ αν και τα παραλέει...

Άντε –αφού το ρίξαμε στο ξεκατινάζ να δείξω κι εγώ ένα screen shot που μου έστειλε ένας φίλος και αποδεικνύει τον σεβασμό που τρέφουν οι παλιοί ροκάδες για το Νταλούκα...

Εκεί βέβαια που άρχισα να ανησυχώ ήταν όταν διάβασα το παρακάτω απόσπασμα σχολίου: «Δεν κάνω κριτική σε κάτι που δεν γνωρίζω. Όχι μόνο την έχω δει, αλλά ξέρω και ποιες σκηνές έχουν κοπεί, όπως και όλη την ιστορική της διαδρομή: Πώς ξεκίνησε η ιδέα, ποιοι και πού συγκεντρώθηκαν να τα πούνε, τι ειπώθηκε, και ποιο ήταν το σενάριο.
Η κεντρική ιδέα του εγχειρήματος: Να στεφθεί ως «ανεξάρτητη» και συνεπώς ηρωική, μια ομάδα του ’80, και να απαξιωθεί κάθε άλλη, που υπήρξε στην δεκαετία.
Η ομάδα στην οποία το φιλμ αναφέρεται, δεν εκπροσωπεί ούτε το σύνολο του πανκ-new wave. Πρόκειται για την παρέα των φίλων του σεναριογράφου. Με δυο λόγια, ο σεναριογράφος, το καβάλησε το καλάμι. Ουσιαστικά, μας λέει, πως ό,τι επαναστατικό και αυτόνομο, συνέβαινε τότε, μόνο στην δική του παρέα»

Τι έγινε ρε παιδιά; Μας παρακολουθούσε ο Νταλούκας όταν πίναμε μπύρες με καπελάκι, καμπαρντινούλα, γυαλάκι μαύρο και τρύπια εφημερίδα;

Και ποια είναι αυτή η παρέα μου τέλος πάντων; Τα μέλη των 16 συγκροτημάτων που συμμετέχουν στην ταινία; Ποιος είμαι ο πούστης; Ο λύνων και δένων της σκηνής του ΄80; Μήπως παρέα μου ήταν όσοι μαζευόμασταν και πίναμε καμιά μπύρα (δηλαδή καμιά εικοσαριά μέλη συγκροτημάτων που συμμετείχαν ή ΔΕΝ συμμετείχαν στην ταινία); Και πώς απαξίωσα εγώ κάθε άλλη μουσική σκηνή ή τα συγκροτήματα που δεν συμμετείχαν; Γράφει πουθενά στο σενάριο «αυτοί είναι οι γαμάω –κάθε άλλος είναι χλέμπουρας»; Τι διάολο λέμε στην ταινία που ηρωοποιεί κάποιους; Ή που απαξιώνει κάποια άλλα συγκροτήματα; Ή μήπως υπάρχει κάποιος ΤΟΣΟ ηλίθιος ώστε να θεωρεί οτι όταν, για παράδειγμα, στα voice over, παρουσιάζεται η πορεία μιας γενιάς –αυτή αφορά ΜΟΝΟ όσους συμμετέχουν στην ταινία; Δηλαδή όταν η Νάνσυ ή ο Κάιν μιλάνε για το Χημείο, ο θεατής από κάτω νομίζει ότι μόνο οι δυο  τους ήταν εκεί; Έλεος πια!

Ας κλείσουμε με ένα ερώτημα που έβαλα πλαγίως στην αρχή του κειμένου και τώρα θα το ισιώσω –τι στο κέρατο τον έπιασε το Νταλούκα και ασχολείται με την ταινία ένα χρόνο μετά δηλαδή.

«Άκου πτώμα να μαθαίνεις...»

Υπάρχει λοιπόν μια ομάδα στο facebook για το Αθηναϊκό new wave του ΄80 –πολύ καλά παιδιά τα ιδρυτικά της μέλη, τους είμαι υπόχρεος, είναι και φίλοι μου (ναι ρε Νταλούκα –είναι φίλοι μου, έχω φίλους, δεν είμαι μονόχνωτος –τι να γίνει δηλαδή;) Στην ομάδα αυτή ήταν κι ο Νταλούκας αλλά αποχώρησε διαμαρτυρόμενος λόγω εκτεταμένου κραξίματος (συμμετείχα κι εγώ στο κράξιμο –το παραδέχομαι –και δεν ήταν σωστό, γέρος άνθρωπος...) Αλλά σαν τσαχπίνης που είναι ο Μανωλάκης, ξαναμπήκε μάλλον στην ομάδα με ψεύτικο όνομα κι έτσι βλέπει τις αναρτήσεις εκεί μέσα. Είδε λοιπόν οτι όταν λινκαρίστηκαν 2 περισπούδαστα άρθρα του τον έκραξα και τα πήρε στο κρανίο. Μα θα πεις –γιατί τον έκραξες; Είναι σωστό; Ολόκληρο Νταλούκα –με τη φαβορίτα του, με την πουκαμισιά του, με τα ούλα του..

Ας αφήσουμε το Μανώλη να πει τον πόνο του: «κάποτε έγραψα, πως κάποιοι ανεγκέφαλοι που είχαν παρεισφρήσει στους πανκς, έκαψαν το Πολυτεχνείο (25 Οκτωβρίου 1984).

Θυμωμένος πολύ, ο Γιαννόπουλος, άρχισε σειρά αναρτήσεων, στην σελίδα New Wave In Athens In The 80's / The Scene,The People,The Places, όπου λίγο πολύ ισχυριζόταν πως οι Κνίτες, έκαψαν το Πολυτεχνείο!

Για πολλά μπορείς να κατηγορήσεις τους Κνίτες, αλλά όχι γι αυτό.

Αν δεν μπορείς να δεις, πως στις δικές σου παρέες, μπαίνουν και κάτι φασισταριά, φορώντας το προσωπείο του πανκ, και πετάνε μπουκάλια, τότε, άστο δεν κάνεις για καταγραφέας του χώρου.»

Βέβαια κάνει κωλοτούμπα γιατί αυτό που είχε γράψει ήταν: «Στις 25 Οκτωβρίου 1984, τα πράγματα οξύνθηκαν, όταν οι πανκς, έκαψαν το Πολυτεχνείο.»

ΑΝ είχε δει την ταινία ο άνθρωπος θα είχε ακούσει τα μέλη των South of no North να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ιστορία για να δείξουν την τερατολογία των εφημερίδων. Κι επειδή έτυχε να είμαι κι εγώ εκεί –ποτέ δεν θα έλεγα οτι έκαψαν οι Κνίτες το Πολυτεχνείο γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΚΑΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. Σπάσανε δυο βιτρίνες στη Στουρνάρη, πέσανε 5-6 μολότωφ στην πύλη της Στουρνάρη από τους αγριεμένους (όχι μόνο πανκς) που δεν τους άφηναν να δουν τη συναυλία τους, πέσανε και κάμποσες πέτρες και ξύλα από τους Κνίτες, άνοιξαν και κάτι πυροσβεστήρες και έλουζαν οι από μέσα τους απέξω –αυτά... Το πήραν οι εφημερίδες την άλλη μέρα και το έκαναν «ΟΙ ΠΑΝΚΣ ΚΑΙΝΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ». Το διάβασε ο Μανωλάκης που φυσικά δεν ήταν εκεί –και το αναπαράγει. Μόνο που αυτά τα δημοσιεύματα και όσα ακολούθησαν τους επόμενους μήνες ήταν «βούτυρο στο ψωμί» της τότε κυβέρνησης, προκειμένου να ξεκινήσει η «Επιχείρηση ΑΡΕΤΗ». Κι ο Μανωλάκης έρχεται 30τόσα χρόνια μετά και αναπαράγει μια προβοκάτσια που οδήγησε στη μετατροπή των Εξαρχείων σε Λωρίδα της Γάζας και στη συνέχεια στο θάνατο ενός παιδιού και στη φυλάκιση κάμποσων άλλων. Μπράβο Μανώλη! Είσαι δημοσιογράφος από τους καλούς!

Το άλλο άρθρο του Νταλούκα που σχολίασα ήταν κάποιο που ανέφερε οτι το Κουατροφίνια των Χου επηρέασε τους Έλληνες πανκς!!!! Και για να μου την πει ο Μανωλάκης σήκωσε ηχητικό με τη συνέντευξη του φίλου μου (ε, άει στο διάλο –κι αυτός φίλος μου είναι και είναι τιμή μου γιατί πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της σκηνής) του Μάστορη. Άκουσέ την, δες πόσο εναγωνίως προσπαθεί ο Νταλούκας να κάνει το Μάστορη να πει οτι το Κουατροφίνια και οι Χου ήταν «επηρεασμός του» (επιρροή είναι η λέξη ρε Νταλούκα –επηρεασμός είναι άλλο πράγμα) και πόσο αέρινα ντριπλάρει ο Μάστορης, για να δεις τι φίλους έχω.

Και τι αστέρι της δημοσιογραφίας είναι ο Νταλούκας  φυσικά!

Ο Νταλούκας ο οποίος, όντας απών, αποφάσισε να ονομάσει τη δεκαετία του ΄80 (την οποία ορίζει από το 1980 έως το 1990 γιατί έτσι τον βολεύει -πρόκειται δηλαδή για τη μοναδική δεκαετία διάρκειας 11 χρόνων) «Μελαγχολική δεκαετία»!!! Δεν ξέρω αν ο ίδιος έπασχε από μελαγχολία εκείνα τα χρόνια –έχει βγάλει κι ένα βιβλίο ονόματι «Ωλεσίοικον» όπου, σύμφωνα με τη δική του περιγραφή, αναπολεί  κάτι κοπέλες που τον παράτησαν –αλλά εγώ θυμάμαι οτι μόνο μελαγχολικοί δεν ήμασταν τότε. Θυμωμένοι, στριμωγμένοι, πεινασμένοι για εμπειρίες, στερημένοι από ευκαιρίες –ναι. Αλλά μελαγχολικοί; Δε νομίζω...

Και για να τελειώνουμε με αυτή την υπόθεση –η ταινία ονομάζεται «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο», όχι «Εδώ τα ξέρουμε όλα και συμφέρουμε». Έχουμε δεχτεί κριτική  (και θετική και αρνητική) όταν προβλήθηκε –και βέβαια δεν απαντήσαμε κάτι, δικαίωμα του καθενός (ειδικού ή μη) να κριτικάρει. Άλλο όμως η κριτική κι άλλο οι συκοφαντίες και οι προσβολές ανθρώπων. Άλλο η κριτική και άλλο η παραπληροφόρηση. Αν κάποιος θέλει να κάνει δημοσιογραφία τύπου «Πρώτο Θέμα» θα αντιδράσουμε όπως και όσο μπορούμε. Είναι σαφές;

Περισσότερα... »

"Press the eject and give me the tape"

Περνάει ο καιρός κι εμείς μένουμε…

 Έχουν περάσει πάνω από δυο χρόνια από τη συναυλία στο Gagarin 205 και τώρα τελευταία μού έρχεται όλο και πιο συχνά στο μυαλό εκείνη η στιγμή που ο Γληνέλης από τους ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΥΣ πήρε το μικρόφωνο και είπε: «Αντίο. Γιατί κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει να πούμε ένα αντίο»…

Περνάει ο καιρός… Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την πρώτη επαφή της ταινίας με τον κόσμο… Κι έχουν περάσει κοντά 5 μήνες από εκείνες τις μαγικές 5 βδομάδες που η ταινία ανέβηκε στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, στην ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ, ξανά στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ και τέλος στο ΤΡΙΑΝΟΝ.

Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να πούμε ένα αντίο –όχι τόσο όμορφο όσο εκείνο του Γληνέλη –αλλά τέλος πάντων, κάποιο αντίο…

Αντίο από εμάς –όχι από την ταινία βέβαια! Αυτή είναι άλλο καπέλο –όπως όλες οι ταινίες –έχει αποκτήσει δική της ζωή και βολτάρει μόνη της πλέον, δεν μας έχει ανάγκη. Η Feelgood έχει αναλάβει τη διανομή της, πράγμα που σημαίνει ότι ελπίζουμε να τη δούμε στην τηλεόραση (αν και δεν είναι παραπάνω από ένα-δυο τα κανάλια που θα δέχονταν να την προβάλλουν, ειδικά από τη στιγμή που η ταινία παραμένει ατόφια, χωρίς περικοπές ή άλλες παρεμβάσεις) και στη συνέχεια μπορεί να τη δούμε να κυκλοφορεί σε dvd. Πού αλλού θα μπορούσε να κυκλοφορήσει; Δώρο με εφημερίδες σίγουρα όχι –εκτός αν ο Κάιν ξαναβγάλει τον ΣΠΑΣΤΗ, ή αν ο Αβούρης ξαναβγάλει το ΚΟΝΤΡΟΣΟΛ ΣΤΟ ΧΑΟΣ. Σε εκδηλώσεις που σχετίζονται, είτε με τα συγκροτήματα που συμμετέχουν, είτε με το πνεύμα της εποχής που πραγματεύεται η ταινία –γιατί όχι;

Θα την παρακολουθούμε λοιπόν την ταινία (ε, μα τι άλλο να κάνεις με μια ταινία;) κι αν έχουμε νέα της θα τα μοιραζόμαστε…

Σ΄αυτό το blog έγραφα συνήθως εγώ, μεταφέροντας νέα και συναισθήματα από την πορεία δημιουργίας της ταινίας γι΄αυτό θα ήθελα να πω κάποια πράγματα σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, εκπροσωπώντας πλέον μονάχα τον εαυτό μου. Κι όποιος θέλει να πει κάτι ακόμα –είναι ευπρόσδεκτος. Λοιπόν…

Ξεκίνησα αυτή την ιστορία για να ικανοποιήσω την ανάγκη μου ως οπαδός της συγκεκριμένης σκηνής και για να υπάρχει μια καταγεγραμμένη μαρτυρία εκείνου του κομματιού της δεκαετίας του ΄80 που είχε θαφτεί ανελέητα.  Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν αυτή την ιδέα, επένδυσαν σε αυτή, σκίστηκαν στην κυριολεξία για να αποκτήσει υπόσταση. Ο Μιχάλης Καφαντάρης, ο Νίκος Χανιώτης, ο Βασίλης Ζερβακάκης και όλο το συνεργείο που δούλεψε χωρίς τα απαραίτητα μέσα, χωρίς αμοιβή, χωρίς στον ήλιο μοίρα, χωρίς αντηλικαό κι ομπρέλα... Οι ηθοποιοί –η Βάσω Καμαράτου, ο Στάθης Σταμουλακάτος, η Βιργινία Κλαστάδα, η Όλγα Παπαδημητρίου, ο Νίκος Δημητρακόπουλος και όλοι οι υπόλοιποι που μετέτρεψαν το ντοκυμαντέρ σε ταινία κανονική και μάλιστα υψηλών ερμηνειών. Η Όλυα Λαζαρίδου που μας τίμησε με τη συμμετοχή της και απογείωσε τα voice over. Και βέβαια τα συγκροτήματα που συμμετείχαν κι ακόμα περισσότερο τα συγκροτήματα που χρηματοδότησαν ένα μέρος του post production της ταινίας μέσα από εκείνη τη θρυλική συναυλία στο Gagarin 205. Τα ονόματα είναι ενδεικτικά –όσοι διαβάζετε αυτό το blog ξέρετε ποιοι έφτιαξαν την ταινία και πόσο σημαντική ήταν η συμμετοχή όλων τους, τόσο όσων έφτιαξαν την ταινία όσο κι αυτών που τη στήριξαν –του Γιάννη Παναγιωτόπουλου, της ομάδας New Wave in Athens in the ‘80s…. Τόσο σημαντική που θεωρώ ότι ένα «ευχαριστώ» από μέρους μου θα ήταν άνευ ουσίας. Θέλω μόνο να ξέρουν ότι έχω ένα δωμάτιο στο κεφάλι μου και οι τοίχοι αυτού του δωματίου είναι γεμάτοι με τις αφίσες τους γιατί είναι τα δικά μου ινδάλματα κι εγώ δηλώνω ορκισμένος οπαδός τους.

Στην πορεία δημιουργίας και κυκλοφορίας αυτής της ταινίας στεναχώρησα πολλούς. Βλέπεις, σε μένα έτυχε η ευθύνη της Παραγωγής. Και στάθηκα λίγος για το συνεργείο μου γιατί δεν κατάφερα να τους εξασφαλίσω τα μέσα για να κάνουν τη δουλειά τους. Ταλαιπώρησα τους ηθοποιούς. Κι απογοήτευσα πολλά μέλη συγκροτημάτων.

Γι΄αυτό το τελευταίο θέλω να πω κάτι παραπάνω. Η επιλογή της Feelgood δεν έγινε αποδεκτή από κάποια συγκροτήματα πουν έχουν την άποψη ότι η συγκεκριμένη εταιρεία δεν ταιριάζει με το DIY πνεύμα της ταινίας. Σέβομαι την άποψή τους, αλλά σέβομαι εξίσου και την άποψη της πλειοψηφίας η οποία είναι υπέρ της όσο το δυνατό μεγαλύτερης προβολής της ταινίας.

Ξεκαθαρίζω για μια ακόμα φορά τη θέση μου. Η ταινία είναι DIY εξ ανάγκης και όχι από επιλογή. Αν μπορούσα να συνεργαστώ με τη Metro Goldwyn Mayer ή με τη Universal ξέρω ΄γω για την παραγωγή της ταινίας θα το έκανα! Για να έχουμε επαγγελματικό εξοπλισμό, κάμερες, φώτα –έστω μια κλακέτα βρε αδερφέ, που την είχαμε αντικαταστήσει με παλαμάκια! Για να πληρωθούν όλοι αυτοί που δούλεψαν για την ταινία –συνεργείο, ηθοποιοί, γραφίστας… Για να δώσω τη δυνατότητα στο σκηνοθέτη να βγάλει την ταινία που είχε στο μυαλό του και να μην χρειάζεται να σκέφτεται πατέντες ούτε να κάνει συμβιβασμούς. Αυτή είναι η δουλειά του παραγωγού ή έτσι τη βλέπω εγώ τουλάχιστον –όποιος έχει άλλη γνώμη ας κάνει τη δική του ταινία.

Γι΄αυτό λοιπόν πριν ξεκινήσουμε την ταινία πήγαμε παντού. Ρωτήσαμε, ακούσαμε, ελπίσαμε, παρακαλέσαμε όσες εταιρείες του χώρου μπορέσαμε να προσεγγίσουμε. Βάζαμε μονάχα μια προϋπόθεση: η ταινία θα γινόταν όπως ακριβώς την είχαμε αποφασίσει –με το συγκεκριμένο σενάριο, τα συγκεκριμένα συγκροτήματα, τους συγκεκριμένους ηθοποιούς. Μας απέρριψαν όλοι. Κι έτσι την κάναμε μόνοι μας (ή σχεδόν μόνοι μας).

Κι επειδή είχαμε συγκεκριμένη άποψη περί των κινηματογράφων που θέλαμε να παιχτεί η ταινία, κάναμε μόνοι μας το πρώτο στάδιο της διανομής –ευτυχώς, εκεί, όλα πήγαν καλά. Οι κινηματογράφοι που ήταν πρώτες μας επιλογές δέχτηκαν να παίξουν την ταινία χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Μετά την κινηματογραφική πορεία της ταινίας είχαμε δυο επιλογές:

1. Να βρούμε κάποια εταιρεία διανομής.

2.Να συνεχίσουμε να την τρέχουμε μόνοι μας.

Προτιμήσαμε την πρώτη επιλογή και βρήκαμε την μεγαλύτερη εταιρεία διανομής –γιατί έχουμε αυτή την άποψη –ότι δηλαδή το θέμα που πραγματεύεται η ταινία αξίζει να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή προβολή.

Η δεύτερη επιλογή θα σήμαινε κάποιες προβολές σε χώρους με περιορισμένο κοινό. Θεωρήσαμε ότι αυτό θα ήταν άδικο για την ταινία. Θεωρήσαμε ότι έπρεπε να εξαντλήσουμε τις δυνατότητες ώστε να μπορεί να δει την ταινία όλος ο κόσμος (που θέλει να τη δει), σε Ελλάδα (τηλεόραση) και εξωτερικό (dvd). Πόσοι είναι αυτοί; Δεν ξέρουμε και δε μας νοιάζει. Εμείς κάναμε αυτό που μπορούσαμε από την πλευρά μας.

Αν πρόσεξες στις δυο παραπάνω παραγράφους χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό. Αυτό επειδή οι συγκεκριμένες θέσεις μου είναι ταυτόσημες με τις θέσεις του Μιχάλη Καφαντάρη και του Νίκου Χανιώτη –οι οποίοι είναι και οι συμπαραγωγοί της ταινίας.

Κάπου εδώ θέλω να κλείσω, ζητώντας από καρδιάς μια μεγάλη συγνώμη απ΄όσους στεναχώρησα, ταλαιπώρησα, απογοήτευσα.

Τελικά, υπάρχει πουθενά Άσυλο; 

Περισσότερα... »

3η εβδομάδα προβολών για το "Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο"

Την Κυριακή, 4 Οκτωβρίου τελειώνουν οι προβολές στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ (κάθε βράδυ στις 11:30).

Από Δευτέρα, 5 Οκτωβρίου αλλάζουμε στέκι!!!! Πηγαίνουμε στην Ταινιοθήκη με διπλές προβολές -η πρώτη στις 8 και η δεύτερη στις 10 -μέχρι την Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ: Ειδικά τη Δευτέρα, 5 Οκτωβρίου, ο Τάκης Πολυχρονόπουλος (Παρθενογένεσις, FMQ), ο Λούης Κοντούλης και ο Κώστας Δρίβας (Stress), ο Θοδωρής Βλαχάκης και οι Γιώργος και Θανάσης Σκαρλάτος (Magic de Spell), ο Βασίλης Σαλαπάτας με τον Σπύρο Αναγνώστου (Not 2 without 3) και ο Νίκος Αγγελής με τον Παντελή Πετρονικολό (Χωρίς Περιδέραιο) θα σας περιμένουν για να απαντήσουν ότι θέλετε και να σας ρωτήσουν ότι θέλουν. Γιατί εκτός από την ταινία, υπάρχουν και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Γι΄αυτό λοιπόν -όσοι σκοπεύετε να δείτε την ταινία στις 10, ελάτε νωρίτερα κι όσοι θα τη δείτε στις 8, προετοιμαστείτε να αργήσετε.

Περισσότερα... »

Συνεχίζονται για δεύτερη εβδομάδα οι προβολές

ΟΙ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΤΟΥ "ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ" ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!

Αφού μας στηρίξατε για να αντέξουμε προεκλογικές ομιλίες, φασαρίες στο κέντρο, εκλογές, καταιγίδες και κατακλυσμούς η ταινία συνεχίζει τις προβολές για δεύτερη εβδομάδα. Την ίδια ώρα (10:30) στο ίδιο μέρος (ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ), μέχρι την Τέταρτη, 30 Σεπτεμβρίου.

Θα είμαστε εκεί και θα σας περιμένουμε.

Γιατί η δύναμη που μας έδωσαν τα σχόλια όσων μας πλησίαζαν μετά το τέλος κάθε προβολής είναι ανεκτίμητη.

Περισσότερα... »

Ξεκινάνε οι προβολές του "Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο"

Από την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου, ξεκινάμε στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ.

Και δυο μέρες πριν -την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου το live party της ταινίας στο Death Disco.

Αρκετά περιμένατε -τώρα σας περιμένουμε εμείς...

Περισσότερα... »

17o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Εντάξει -"Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο" αλλά δεν υπήρχε και περίπτωση να λείπουμε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!

Το Σάββατο λοιπόν στις 14/3/2015 στις 22:30 και
τη Δευτέρα στις 16/3/2015 στις 13:00
στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη (Λιμάνι, Αποθήκη) θα γίνουν οι πρώτες επίσημες προβολές της ταινίας.

Θα είμαστε εκεί, να είσαστε κι εσείς...

Περισσότερα... »

Το "Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο" ξεκινάει

Το πρώτο βήμα είναι δύσκολο -μετά περπατάς ή πέφτεις και διασκεδάζεις τους γύρω σου... Όπως και να ΄χει, το "Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο" ξεκινάει τη διαδρομή του από το φεστιβάλ ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης, στα μέσα Μαρτίου.

Αυτή είναι η αφίσα της ταινίας, φιλοτεχνημένη με φανατισμό από τον Νίκο Τσαμπούκο...

Κι ένα συνοπτικό δελτίο τύπου:

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Καφαντάρης, σενάριο - δημοσιογραφική επιμέλεια: Θανάσης Γιαννόπουλος, διευθυντής φωτογραφίας: Νίκος Χανιώτης, βοηθός σκηνοθέτη:  Έλενα Αθανασίου, οπερατέρ: Νίκος Χανιώτης, ηχολήπτες: Γιάννης Αντύπας, Δημήτρης Παπαδάκης, φροντιστής: Βασίλης Ζερβακάκης, βοηθός φροντιστή: Γιώργος Παπάζογλου, μοντάζ: Γιάννης Χαριτίδης, Μιχάλης Καφαντάρης, μουσική επένδυση: Κώστας Μάστορης, σχεδιασμός αφίσας: Νίκος Τσαμπούκος. Μια παραγωγή της ΝΙΜΑ –ARTISTIC AND CULTURAL EVENTS

Παίζουν: Βάσω Καμαράτου, Βιργινία Κλαστάδα, Όλγα Παπαδημητρίου, Στάθης Σταμουλακάτος.

Φιλική συμμετοχή: Όλυα Λαζαρίδου

Εμφανίζονται μέλη των συγκροτημάτων: Παρθενογένεσις, Magic de Spell, Groupies, Stress, Panx Romana, Ανυπόφοροι, Metro Decay, Villa 21, Yell-o-Yell, Clown, South of no North, Not 2 without 3,  Anti Troppau Council, Χωρίς Περιδέραιο, Αρνάκια, Libido Blume, Flowers of Romance, Γενιά του Χάους.

Συμμετέχουν: Νίκος Κοντογούρης, Αργύρης Ζήλος, Ροζάννα Καλογερή, Σεζάι Μπαϊράμ, Χρήστος Ιερεμίας, Σωτήρης Βλασσόπουλος, Ειρήνη Κομιανού, Λήδα Παπαγεωργίου, Φιλίππα Δημητριάδη, Νέλη Μακρυδάκη, Μπάμπης Τριανταφλάρος, Γιώργος Σαϊνης, Χάρης Βεραμόν, Σοφία Αλεξανιάν, Νίκος Δημητρακόπουλος, Razz, Παναγιώτης Μανίτας, Κώστας Λουκίδης, Ταξιάρχης Λιάσκας, Ελένη Παναγιώτου.

Ευχαριστούμε για την βοήθεια και την αμέριστη συμπαράσταση τούς Θεοδώρα Βαλεντή (Marni films), Studio Kominis, Mad club, Blackbird bar, Αντώνη  Flipside, Μαρί Λουίζ Νικολαϊδη, Βάσω Βουγιουκλή, Αντρέα Μανίτη, Ραφαήλ Κομίνη, Νομικό Ρούσσο και τα μέλη των συγκροτημάτων που έκαναν πολύ περισσότερα από το να συμμετέχουν απλώς στην ταινία.

Στη μνήμη των: Νίκου Νικολαϊδη, Κώστα (Fever) Ποθουλάκη, Φιλώτα (Fill Scars) Βασκαλή, Γιώργου Μακρίδη, Βαγγέλη Τσίπουρα, Αντώνη Πρωτονοτάριου, Γιώργου (Pluto) Αντωνιάδη, Δήμου Ζαμάνου, Μιχάλη Βερναρδάκη, Σπύρου Χαρίση, Μιχάλη Καλτεζά, Νίκου Νίνο, Φάνη Φωτόπουλου και της Μαρίας Γαβριέλας Λουκάκη.

«Ήταν πολύ γρήγοροι για να ζήσουν και πολύ νέοι για να πεθάνουν»

Περισσότερα... »